Vandaag opgestaan onder een stralend blauwe lucht en aangenamere temperaturen, nog steeds beneden het vriespunt, maar minder wind, dus het voelt aangenamer aan. Ons eerste bezoek van de dag was aan de Hancock Tower, een 1000 ft (3oom) hoog gebouw, gebouwd in 1968, waar we de lift namen naar de hoogste, 94ste, verdieping voor prachtige uitzichten over de stad en haar omgeving. Nadien zijn we downtown getrokken voor een bezoek aan het Chicago Cultural Center en eerst aan de kerstmarkt, Evelien en Nathalie wilden bij de kerstman op bezoek, tijdens zijn 'bezoekuren' op de kertmarkt. Er was een wachtrij en Stefanie had kou, daarom ben ik samen met haar wat vroeger naar het nabijgelegen Chicago Cultural Center getrokken. Dit is gelegen in een prachtig neo-classicistisch (Beaux-arts) gebouw uit 1893. Er is een mooie concertzaal, de Preston Bradley Hall,waar regelmatig gratis middagconcerten zijn, spijtig genoeg was deze van deze vrijdagmiddag afgelast omwille van budgetredenen. Dan maar het indrukwekkende gebouw verkend, dat tevens dient als rustplaats voor toeristen en 'natives', die er met een boek en een kop koffie komen verpozen of zich even komen verwarmen. Griekse zuilen, veel witte marmer, en 2 spectaculaire glaskoepels, 1 ervan is 11.5m hoog en is de grootste Tiffany glaskoepel ter wereld (waarde geschat op 35 miljoen $). Onderweg naar het Cultural Center had Eric croissants en chocoladekoeken gekocht, die we met veel smaak hebben opgegeten. Het was geleden van de zomer dat ik er nog gegeten had, niet dat je in Midland geen croissants kunt kopen, maar lekker zijn ze niet. Deze waren echt zoals ze moeten zijn, vers en lichtjes knapperig, zalig!!! Dit adresje (Argo Tea, 16 W Randolph Street; je kan er ook ter plaatse je koffie of thee drinken met bijhorende croissant of ander kleinood/ er zijn nog een paar Argo Teas in Chicago op andere adressen) is bij deze genoteerd voor volgende bezoeken aan Chicago.
Na lunch ging het richting Field Museum, waar we een tentoonstelling bezochten over het leven van insecten, dan bezochten we een deel van de permanente collectie van het muzeum, namelijk de collectie over het oude Egypte (sarcofagen, mummies,...), en natuurlijk de tentoonstelling over de evolutieleer, met verschillende dynosaurusskeletten en skeletten van andere voorhistorische schepselen. De biologische en antropologische collectie van het muzeum is echt indrukwekkend, duidelijk internationaal topniveau! Een echte aanrader! Niet alleen topcollecties, maar ook duidelijk, overzichtelijk en toegankelijk, ook voor kinderen, gepresenteerd.
's Avonds vonden we toch de tijd gekomen om eens goed uit te eten. Ons plan was om naar een goede Italiaan te gaan, we hadden Giordano's gekozen, de uitvinder van de Chicago deep pan pizza. Toen we daar aankwamen, bleek er een wachttijd van 2 uur (jawel!) te zijn. Dan maar weer verder, de Italiaan aan de overkant van de straat had ook een wachtrij, uiteindelijk toch onze kans gewaagd bij een derde pizzeria, waar de wachttijd 3 kwartier zou zijn. Wachten betekende buiten (!) in de rij gaan staan, bij min 5 en met honger is dat niet leuk! Uiteindelijk toch binnengreaakt en na nog een half uur wachten bleek de pizza gelukkig erg lekker.
Zaterdagochtend was onze laatste ochtend, tijd voor -na enig aandringen van mijnentwege- het betere shoppen. Met de historisch lage dollarkoers valt winkelen in het dure Chicago, voor ons, Europeanen, al bij al mee. Er waren zelfs al veel 'sales' , koopjes. In Amerika is er geen strikte reglementering omtrent koopjesperiodes, met als gevolg dat er het hele jaar door wel ergens koopjes zijn.
De meisjes wilden nog eens een kijkje nemen in de 'American girl'-shop, nadien ging het naar de winkel van 'Polo Ralph Lauren' in een stijlvol historisch pand van 3 verdiepingen, met prachtig houtsnijwerk. Ongeveer heel de collectie hing er, van kinderkleding en binnenhuisdecoratie, tot dames- en herenkledij. Hier deden de prijzen wel Europeser aan, dus het bleef bij kijken en bewonderen.
Na nog een paar winkels en een aantal kerstcadeautjes rijker, was het middag en belandden we alweer bij een Italiaan. Deze keer een rustige atmosfeer, niet veel volk, de kans om te relaxen en te genieten van de erg lekkere pasta en een niet te versmaden wijntje. Eindelijk nog eens tafelen zoals het hoort, op het gemak, zonder dat na je tweede hap de rekening al voor je neus wordt gelegd! Met andere woorden, het heeft deugd gedaan!
Zo kwam het dat we, enkele uren later, met een voldaan gevoel, terugreden naar de boerebuiten van Midland, Michigan (dat voelt alleszins zo aan, als je van Chicago terugkeert). We kunnen er weer voor efkes tegen!
