Marche: tussen Sibillini en Adriatische Zee

De Marche is een veelzijdige regio, vooral bij de Italianen zelf gekend als ideale vakantieplek. Verwacht geen hordes toeristen in de Marche, behalve in de badplaatsen, en dat zijn dan vooral Italianen. Le Marche, dat is rust, ruimte, authenticiteit, cultuur, lekker eten en een mooie, verscheiden natuur. Zo vind je het Sibillinigebergte in het oosten, dit gebergte vormt de grens met Umbria. In het westen heb je de Adriatische kust, met azuurblauw water, witte stranden, rustige baaien,... Kust en gebergte liggen op maar 1 uur rijden van elkaar, ertussen liggen glooiende heuvels.
Sibillinigebergte: ideaal voor een dagwandeling met schitterende vergezichten.

 Aan de kust ontdekten we een prachtige baai niet ver van Portonova, maar veel rustiger. Deze baai wordt gevormd door de Monte Conero, een rotsachtige berg die tot vlak aan de zee loopt. Op een aantal plaatsen bevindt zich tussen de Monte Conero en de zee een smalle strook wit strand. Zo een baai is Mezzavalle, dat je alleen via een steil pad te voet kan bereiken, waar bijgevolg geen grote horde toeristen komt... Heel fotogeniek, kijk zelf maar.

Vakantie in Le Marche: start met een dagje Senigallia

Le Marche is bij ons nog weinig gekend als toeristische regio, bij de Italianen zelf is Le Marche een populaire vakantiebestemming, vooral dan de kuststreek, waar ze typisch een appartement 'lungomare' (vlak aan de zee, met zicht op zee) huren en zich vermaken op de wondermooie stranden en in de azuurblauwe Adriatische zee. Het was dan ook mijn broer Kristof en zijn vrouw Lorena die ons hadden warm gemaakt voor een vakantie in Le Marche.
Wij gingen voor het huren van een landhuis halverwege tussen de (drukkere) kust en het Sibillini-gebergte, wat de natuurlijk grens vormt tussen Umbria en de Marche, midden in de glooiende heuvels rond Mogliano, een authentiek dorp als een postkaart, gelegen in de hoogte, voorzien van oude natuurstenen huizen, mooie pleintjes en smalle straatjes.
 Mogliano
Le Marche kan je bereiken via de lucht. Er zijn regelmatige vluchten vanuit Brussel-Charleroi (ryanair) naar Ancona. Met de wagen is het vanuit Vlaanderen toch een 1500 km, dus reken 2 dagen reistijd.
Wij probeerden beide, een deel van ons vloog voor de heenreis, een deel reed en zo hadden we onze eigen auto's ter plaatse. We = 2 gezinnen van 5, dus 10 in totaal.
Ons vliegend gezelschap was exclusief vrouwelijk. We landden in Ancona, namen de trein naar Senigallia, een treinritje van 10' en konden te voet ons hotelletje bereiken, een familiaal gerunde 'albergo', waar vooral Italianen kwamen en ik al een aardig mondje Italiaans moest tevoorschijn toveren tegenover de vriendelijke doch zo goed als eentalige eigenaars.
We hadden en namiddag, avond en voormiddag om Senigallia in ons op te nemen, daarna zouden onze 'chauffeurs' ons aan ons hotel ophalen en zouden we allemaal samen onze weg verderzetten richting ons vakantiehuis.
Senigallia is een levendig kuststadje, waar mensen overdag op het witte zandstrand vertoeven en 's avonds komt dan het binnenstadje tot leven, met muziek op straat, orkestjes, optredens allerhande, winkels die openblijven tot na 22u. Die namiddag verkenden we het stadje, liepen tot aan het strand, en genoten even op het klein strookje vrij, niet betalend, strand dat Senigallia rijk is, van het zeezicht en waagden de meisjes zich al even in zee, om te ontdekken dat het zeewater naast prachtig turkooisblauw ook behaaglijk warm was!
De volgende ochtend slaagde ik erin in het hotel de weg te vragen naar 'la spaggia' (het strand), meerbepaald naar het prive-strand van het hotel. Vermits het hotel niet 'lungomare' (langs de zee) lag, lag 'hun' strand niet vlakbij. We hadden immers besloten om naar het strand te gaan zoals de Italianen dat doen...dat betekent, naar een betalend strand gaan, waar je een ligbed en een parasol huurt en zo in alle comfort tijd kan doorbrengen. Dat deden we dan ook, Ingrid en ik lazen, wandelden langs de branding met de voeten in het warme zeewater, gingen even zwemmen, nog wat lezen, .... De meisjes waren ondertussen niet uit het water weg te slaan. Eigenlijk een zalige start voor een vakantie...  

Italiaanse les

Iets waaraan ik al lang had willen beginnen, maar waarvoor nooit tijd was geweest... Italiaans leren. Een jaar geleden ben ik er dan aan begonnen, 1 keer per week maar, 1 namiddag in de week, de donderdag...
Die dag reserveer ik voor Italiaans: de voormiddag kijk ik na wat we de vorige les hebben gedaan, en studeer ik (ja ja) en in de namiddag is er dan de les.
We zijn met een klein groepje van 7 volwassenen. Na elke 'lezione' (hoofdstuk) is er een toets, dus zijn we verplicht om toch wat te studeren. Naast de Italiaanse taal hebben we het ook uitvoerig over de Italiaanse cultuur, gastronomie, toerisme,.... heel boeiend, vooral als je een broer hebt die met zijn gezin in Italie woont en je dus vanuit eigen ervaring kan spreken.
Deze zomer brachten we 2 weken in 'Le Marche', in Midden-Italie, door, een voorlopig nog vrij onbekende en dus zeer authentieke streek. Al gauw bleek dat een mondje Italiaans spreken geen overbodige luxe was, vermits bijna niemand van de 'locals' Engels kon ... En zo kon ik mijn jaartje Italiaanse cursus al meteen in de praktijk brengen, en het ging verdorie nog zo slecht niet!

Terug van weg geweest ...

Deze titel dekt meerdere ladingen.
Een eerste, voor de hand liggende na de vakantie: na vele trips, tripjes en kampen is heel het gezin terug thuis geland en is het 'normale' leven, dat van naar school gaan en werken, weer aangevat. Een mooie vakantie, gevuld met toffe ervaringen en deugddoende contacten, ligt alweer achter ons. In volgende stukjes kom ik hier zeker op terug. Erop terugblikken en nog even nagenieten, dat is wat erover bloggen me geeft...
Over bloggen gesproken, en dat brengt me bij de tweede verklaring van de titel, het is hier inderdaad een tijdje stil geweest. Betekent niet dat ik heb stil gezeten, integendeel, ook hierover meer in volgende blogs...
Hoe is het intussen met jou, lieve lezer...?

Louvre Lens en Lille

Eind 2012 opende in de Noord-Franse mijnstreek het Louvre Lens. Het museum wil de rijke collectie van het Louvre buiten de Parijse muren brengen en moet tegelijk deze streek in reconversie een nieuwe boost geven. Vermits Lens net ten zuiden van Lille ligt, is een dagtrip naar dit Louvre voor ons Vlamingen heel goed te doen.
Dus trokken met het gezin op mijn verjaardag, 2 januari, naar het Louvre Lens, als een van de eerste (duizenden) bezoekers in de voormiddag en bezochten we in de namiddag Lille. Louvre Lens pakt uit met een tentoonstelling die stukken vanuit Parijs haalt en ze aanschouwelijk maakt in een tijdlijn. Meer dan tweehonderd objecten, uit alle periodes, zodat je een reis door de tijd kan maken, van de geschiedenis van de imperia in het Midden Oosten, Egypte, het Griekse en Romeinse Rijk, de Islam tot in Europa. 120 meter topkunst. Elk jaar wil men een stukje van deze tijdlijn vervangen, zodat trouwe bezoekers ook regelmatig nieuwe werken zien.
Voor de opening van het Louvre Lens liet Parijs meteen een pak topstukken overkomen. Bijvoorbeeld het overbekende symbolische “La Liberté guidant le peuple” van Delacroix, maar evengoed werk van Botticelli, Pérugin, Raphaël, Goujon, Le Greco, Rubens, Poussin, Rembrandt, La Tour, Le Lorrain, Goya en Ingres. Bovendien is deze tentoonstelling volledig gratis! Reden genoeg dus om ook eens een kijkje te gaan nemen. Wij kozen ervoor om na het bekijken van deze toptentoonstelling ook nog eens richting Lille te gaan, om daar de sfeer op te snuiven. Ik was er nooit eerder geweest en het werd een echte meevaller. Lille is een gezellige, Vlaams aandoende stad, met bovendien gezellige, toffe en stijlvolle winkeltjes!