Sporten

In Midland deden we allemaal vrij veel sport. Dat wilden we niet verliezen, dus moesten we ook hier op zoek naar sportinfrastructuur. Vermits Eric en ik in de periode voor onze verhuis naar Midland totaal geen tijd voor sport hadden en de kinderen nog geen tennis speelden, moesten we nu op zoek naar een tennisclub. We vonden er een, op aanraden van een collega van Eric. Qua accommodatie niet te vergelijken met de tennisclub in Midland, maar daar waren we dan ook wel echt ongelofelijk verwend, en het was ook vlak bij. Nu moeten we 20' rijden, maar we gaan op zaterdagavond voor een tweetal uur, met heel het gezin. We nemen les, Stefanie apart, Nathalie en Evelien samen en Eric en ik samen. Een echte gezinsactiviteit waar we elke week naar uitkijken.
Evelien en Nathalie hebben ook al een aantal weekends paardgereden en de manège lijkt hen erg te bevallen. Ze leren ook heel veel bij.
Nathalie is ook in een volleybalclub en doet dat heel graag.
Verder zijn Eric en ik opnieuw beginnen dansen. We hadden dansles gevolgd tot vlak voor onze verhuis naar Midland en wilden dat nu terug opnemen. Best wel zweten die eerste lessen, want we zijn al veel kwijt van de verschillende figuren en choreografieën. Met het vele reizen van Eric vrees ik bovendien dat we maar 50% van de wekelijkse lessen zullen kunnen volgen, wat mogelijk tot frustratie gaat leiden, wanneer we weer maar eens niet gaan kunnen volgen...
En wat met de zumba? Dat wou ik natuurlijk ook niet laten schieten. Vaststelling: veel zumbalessen in de buurt, ook in Europa een echte rage, maar allemaal 's avonds! Niet evident, ik laat de kinderen niet graag alleen thuis als Eric er niet is. Gevolg: nog maar 1 keer naar een zumbales geweest. Het was wel tof, en druk bijgewoond!

Autoperikelen

Toen we eerder dit jaar besloten onze VW eos, die we in de US kochten, mee te verhuizen naar België, hadden we ons niet kunnen indenken dat we pas 4 maand na verscheping de auto zouden terugzien... Vorige donderdag kwam eindelijk het verlossende telefoontje: de auto was ter plaatse bij de invoerder, nog met Amerikaanse platen, maar met toelating om te rijden!Hoewel de auto al sinds eind juli in de haven van Zeebrugge stond, na een overtocht per boot vanuit de States, heeft de invoerder er maanden over gedaan om het papierwerk rond te krijgen. De auto moest worden vrijgegeven door de douane. Dat kon pas nadat het papierwerk rond was rond vrijstelling van invoerrechten en BTW voor de ingevoerde wagen. Reden van vrijstelling is omdat het een verhuis betreft en geen invoer voor verkoop van de wagen. Bijkomende voorwaarde is dat de wagen minstens 12 maanden in het bezit van de eigenaar was voor verscheping en niet binnen de 12 maanden na invoer wordt verkocht door de eigenaar. Doordat verschillende instanties betrokken zijn, is de invoerder van het kastje naar de muur gestuurd en is veel tijd verloren gegaan. Elke week informeerden we meerdere keren naar de stand van zaken en iedere keer opnieuw bleek een ander obstakel de kop te hebben opgestoken, waarvoor een oplossing moest gevonden worden.Ondertussen sloeg ik me uit de slag met de 25 jaar oude VW golf van mijn moeder, een auto die door mijn ouders voornamelijk nog van stal gehaald wordt om naar het containerpark te gaan... Met deze auto heb ik destijds leren rijden, heb ik als piepjonge chauffeur mijn eerste accidentje gehad: bij het achteruitrijden van de oprit een confrontatie met de kruiwagen, die op de oprit stond, omdat papa in het perk ernaast onkruid aan het wieden was. Het beestje heeft dus al trouw dienst bewezen, maar heeft toch zijn beste tijd gehad. Vooral last van ochtendhumeur, valt geregeld stil in de eerste kilometers die er ’s morgens mee gereden worden, best vervelend, blijkbaar een probleempje met de batterij. Eens goed opgewarmd en een 5-tal km verder wordt het rijden toch nog relatief aangenaam. Ondanks deze ongemakken was ik blij om vervoer te hebben om de kinderen naar school te brengen, boodschappen te doen, ...En dus mochten we eindelijk donderdag de auto ophalen, de verzekering was dezelfde dag nog door ons geregeld, ook een beetje speciaal, vermits de auto nog Amerikaanse nummerplaten heeft. Onze ‘eigen’ verzekeringsmaatschappij beweerde een auto met Amerikaanse nummerplaten niet te kunnen verzekeren, dus zochten we een verzekeringsmaatschappij die wel wist hoe dit in zijn werk ging. Tijdelijk rijden we dus rond als Amerikaan, met een papier in de auto waarop vermeld staat dat wij toelating hebben zo rond te rijden tot wanneer we een Belgische nummerplaat hebben. Van de douane verwachten we nog confirmatie dat alles nu geregeld is, daarna volgt nog een conformiteitskeuring voor de auto. Pas daarna kunnen we een nummerplaat aanvragen. Nooit gedacht dat een auto verhuizen zoveel voeten in de aarde ging hebben...

Kweeperengelei

Vorige week heb ik voor het eerst in mijn leven kweeperengelei gemaakt. In onze tuin staat een kweeperenboom, die vol rijpe kweeperen hing. Ik ben dol op kweeperengelei, dus besloot ik het erop te wagen. Met wat advies van mama, en het receptje gegoogled, kon ik aan de slag. Twee grote soeppotten met kweeperen stonden enige tijd later te pruttelen op het fornuis. Dan een nachtje laten staan, de volgende ochtend eerst neteldoeken gaan kopen, en dan de kweeperen zeven, suiker erbij en opnieuw koken tot de gelei dik genoeg is (hier komt de test met de houten lepel en de druppel gelei die er blijft aan hangen als de gelei de juiste dikte heeft). Potten uitkoken en de gelei erin doen. 29 potten gelei was het resultaat. Densiteit wonderwel goed, de dag nadien het resultaat ook geproefd, en, oh yeah ... hmmmm, lekker!! Ik ben er best fier op. Maar, om eerlijk te zijn, ik vond dat het toch meer tijd nam dan ik gedacht/gehoopt had. Niet iets om elke week te doen...

Ik kan niet geloven dat het ondertussen alweer oktober is. De nasleep van de verhuis houdt me goed zoet. Sedert vorige week is onze slaapkamer eindelijk dozenvrij, na dagen en dagen uitpakken, sorteren, organiseren, weggooien,...
Nu nog de bureau verder onder handen pakken, van het teveel aan meubelen afraken dat nu onze garage vult, enz.
Ondertussen zijn de kinderen goed ingeburgerd op school. Het is even aanpassen aan de Belgische schoolmentaliteit, met strengere leerkrachten en veel meer toetsen aan de ene kant en anderzijds dan weer meer middagpauze, wat de spijsvertering ten goede komt, en de woensdagmiddag vrij. Wat dit laatste betreft, Nathalie is in september 3 dagen aan zee geweest, als kennismakingstrip voor de eerstejaars. Evelien trok met de tweedejaars voor een dag naar Doornik voor een heuse stadszoektocht, en français, bien-sûr.
Ondertussen is Evelien ook sinds een paar weken herenigd met haar hamster. Het beestje mocht mee de bedrijfs-jet op, vermits de commerciële vliegtuigmaatschappijen geweigerd hadden haar mee te nemen. Dus zat er niets anders op dan haar achterlaten bij onze vrienden/buren in afwachting van een vlucht Midland-Brussel. Eindelijk was het dan zover. Eric is de hamster op een zondagavond gaan afhalen in Zaventem, van een VIP-behandeling gesproken...