Autoperikelen

Toen we eerder dit jaar besloten onze VW eos, die we in de US kochten, mee te verhuizen naar België, hadden we ons niet kunnen indenken dat we pas 4 maand na verscheping de auto zouden terugzien... Vorige donderdag kwam eindelijk het verlossende telefoontje: de auto was ter plaatse bij de invoerder, nog met Amerikaanse platen, maar met toelating om te rijden!Hoewel de auto al sinds eind juli in de haven van Zeebrugge stond, na een overtocht per boot vanuit de States, heeft de invoerder er maanden over gedaan om het papierwerk rond te krijgen. De auto moest worden vrijgegeven door de douane. Dat kon pas nadat het papierwerk rond was rond vrijstelling van invoerrechten en BTW voor de ingevoerde wagen. Reden van vrijstelling is omdat het een verhuis betreft en geen invoer voor verkoop van de wagen. Bijkomende voorwaarde is dat de wagen minstens 12 maanden in het bezit van de eigenaar was voor verscheping en niet binnen de 12 maanden na invoer wordt verkocht door de eigenaar. Doordat verschillende instanties betrokken zijn, is de invoerder van het kastje naar de muur gestuurd en is veel tijd verloren gegaan. Elke week informeerden we meerdere keren naar de stand van zaken en iedere keer opnieuw bleek een ander obstakel de kop te hebben opgestoken, waarvoor een oplossing moest gevonden worden.Ondertussen sloeg ik me uit de slag met de 25 jaar oude VW golf van mijn moeder, een auto die door mijn ouders voornamelijk nog van stal gehaald wordt om naar het containerpark te gaan... Met deze auto heb ik destijds leren rijden, heb ik als piepjonge chauffeur mijn eerste accidentje gehad: bij het achteruitrijden van de oprit een confrontatie met de kruiwagen, die op de oprit stond, omdat papa in het perk ernaast onkruid aan het wieden was. Het beestje heeft dus al trouw dienst bewezen, maar heeft toch zijn beste tijd gehad. Vooral last van ochtendhumeur, valt geregeld stil in de eerste kilometers die er ’s morgens mee gereden worden, best vervelend, blijkbaar een probleempje met de batterij. Eens goed opgewarmd en een 5-tal km verder wordt het rijden toch nog relatief aangenaam. Ondanks deze ongemakken was ik blij om vervoer te hebben om de kinderen naar school te brengen, boodschappen te doen, ...En dus mochten we eindelijk donderdag de auto ophalen, de verzekering was dezelfde dag nog door ons geregeld, ook een beetje speciaal, vermits de auto nog Amerikaanse nummerplaten heeft. Onze ‘eigen’ verzekeringsmaatschappij beweerde een auto met Amerikaanse nummerplaten niet te kunnen verzekeren, dus zochten we een verzekeringsmaatschappij die wel wist hoe dit in zijn werk ging. Tijdelijk rijden we dus rond als Amerikaan, met een papier in de auto waarop vermeld staat dat wij toelating hebben zo rond te rijden tot wanneer we een Belgische nummerplaat hebben. Van de douane verwachten we nog confirmatie dat alles nu geregeld is, daarna volgt nog een conformiteitskeuring voor de auto. Pas daarna kunnen we een nummerplaat aanvragen. Nooit gedacht dat een auto verhuizen zoveel voeten in de aarde ging hebben...