Einde voetbalseizoen, begin winter...

Dit weekend speelden Evelien en Nathalie hun laatste voetbalwedstrijden, die ze allebei wonnen. Beide meisjes hebben heel wat vooruitgang geboekt dit seizoen en zijn ondertussen bij de top van hun ploeg. Nathalie heeft dit seizoen maar liefst 16 doelpunten gescoord in 8 wedstrijden, de tweede beste scoorder heeft 4 goals gemaakt... Nathalie heeft enorm veel lenigheid en souplesse, mede dankzij haar wekelijkse turnles, en is bijzonder snel. De trainers noemen haar 'duracelkonijn' (grappig, want zo noemen wij haar ook soms) of ook wel, 'the animal', omdat ze zo onvervaard is. Evelien is bijzonder handig met de bal, ze dribbelt zonder veel problemen het halve veld over, terwijl ze de ene na de andere speler verschalkt. Ze is linksvoetig (en rechtshandig) wat op een voetbalplein zeker een voordeel is. Ze is ook sneller dan de meeste leeftijdsgenootjes.

Na een druk voetbalseizoen, met voor elk 2 trainingen van 1,5u per week en een wedstrijd op zaterdag, slaan (vooral) de mama's een zucht van verlichting, de frequentie van 'mum's taxi's' ritten gaat serieus naar beneden, de organisatie van de weekavonden wordt simpeler. Aan de andere kant is dit de aankondiging van de winter...

De herfst is niet slecht geweest qua weer, maar de 'Indian Summer' zoals we die vorig jaar gekend hebben, is toch wat uitgebleven. September was zonnig en warm, maar sinds oktober hebben we al heel wat frisse dagen gekend, met regelmatig regen en wind, waardoor ondertussen al heel wat van die mooie herfstbladeren afgevallen zijn. Terwijl onze kinderen al uitkijken naar de eerste sneeuw, hoop ik in mijn binnenste dat die nog even uitblijft... de winter zal weer lang genoeg duren...!

Franse les

Sedert begin oktober is de Franse les in de Montessori-school weer van start gegaan. Dit jaar zijn er een paar uur bijgekomen, omdat ik, op vraag van de directrice, meer individueel met de kinderen werk. Ik ga de klassen binnen en benader de kinderen 1 voor 1 of in groepjes van 2, pik zoveel mogelijk in op de activiteiten waarmee ze bezig zijn en gebruik materiaal uit het klaslokaal om hen bijvoorbeeld de kleuren te leren. Ik heb 16 kindjes tussen 3 en 5 jaar die deze 'individuele' les krijgen, waaronder mijn eigen Stefanieke. Dan is er nog 1 klas 'extended kindergarten', dat zijn kindjes van 5-6 jaar, te vergelijken met de laatste kleuterklas. Aan deze klas van 18 kindjes geef ik een groepsles van 20'. In totaal geeft dit 5u, verspreid over dinsdag en woensdag.
Verder geef ik sinds enkele weken privé-les Frans aan een 8th-grader (13 jaar) van Braziliaanse expats, vermits Franse les in 'middle school' blijkbaar niet veel voorstelt. De tweede taal hier is Spaans, Frans wordt wel aangeboden, maar het niveau is van een bedenkelijke kwaliteit.
Fernando, Eric's collega, aan wie ik eerder Frans heb gegeven, heeft spijtig genoeg moeten afhaken. Hij is veranderd van job en moet zeer veel reizen, heeft het te druk ... jammer voor hem, hij wou zo graag Frans leren ter voorbereiding van een familiereünie in Carcassonne eind dit jaar (zijn grootmoeder was Française).
Ondertussen wil ik meer regelmaat krijgen in de Franse les voor mijn eigen dochters. Daarom heb ik, samen met Ann, ook Vlaamse en moeder van 2 zonen, besloten om onze 2 oudste dochters en haar jongste zoon, samen Franse les te geven. We wisselen elkaar af, we beginnen vanavond na schooltijd, de ene week geeft Ann de les, de volgende week ik. Benieuwd hoe dit gaat lopen...

Concert in Grand Rapids

Het eerste vioolconcert van dit schooljaar ging door in Grand Rapids, zo een 2,5u rijden van hier, ter gelegenheid van een 'Michigan Music teacher's conference', op zondag 12 oktober. Evelien was leidende viool van een quartet.

Alle studenten 'ensemble' kwamen aan bod; doel was de aanpak van hun lerares, Lois Palen, te illustreren. Titel van de sessie was: Midland Suzuki Education Program: 'Developing Student Leadership'. Een van de opvallende zaken is dat de ensembles zichzelf dirigeren, er staat geen dirigent vooraan, het is de leidende viool die aangeeft en de groep doorheen het stuk moet leiden. Het 'beginning ensemble', met Evelien en Elizabeth op viool, Samantha en Logan op cello, speelde een aantal stukjes uit het 'Squirrel Album' van James Brown, toch wel impressionant hoe beheerst het samenspel klonk, dat terwijl ze toch nog maar enkele weken samen hebben gespeeld tijdens hun zaterdagse 'ensemble'-klas.

Met het concert rond 14u afgelopen en een prachtig zonnetje en bijzonder aangename temperaturen buiten (25-27 °C), besloten we Grand Rapids te verkennen, een klein, vrij gezellig stadje, wat doods op een zondag, met wel heel wat groen, wat de stad best aantrekkelijk maakt. We maakten een kleine wandeling en 'deden een terrasje'.

Weekendje Noord-Michigan (dag 2)

Maandagochtend, 7h30: de zon gaat op boven Lake Superior, en wij staan op met dit zicht op Lake Superior vanuit onze hotelkamer in Paradise. Er staat veel wind, er zijn wolken, het gisteren nog zo rustige Lake Superior lijkt vandaag veel minder onschuldig.

Vandaag besluiten we een beerranch (de Oswald Bear Ranch) te bezoeken. 28 zwarte beren leven er in 4 grote natuurlijke habitats. Deze beren worden niet gekweekt, dat is verboden, geredde berejongen worden hier vanuit heel de US naartoe gebracht, en zij verblijven hier hun hele leven. Een beer wordt 25 tot 30 jaar oud. Een wandeling leidt je rond de 4 habitats, met verhoogde uitkijkplaatsen langs de omheiningen, waardoor je de dieren kan observeren zonder door de metershoge tralies te moeten kijken.

Na de beerranch reden we richting 'Seney National Wildlife Refuge', een natuurgebied een uurtje zuidelijker, woongebied voor Canadese ganzen, futen, herten, elanden,...

Na de picknick maakten we er een wandeling van een klein uurtje, waarna het stilaan tijd werd om huiswaarts te rijden. De 'Upper Peninsula' is werkelijk de moeite waard, zeker voor herhaling vatbaar!

Weekendje Noord-Michigan

Vorig weekend was een lang weekend, de kinderen hadden op maandag geen school, dus vertrokken we zaterdag in de late namiddag, na al de sportactiviteiten van de kinderen, richting 'Upper Peninsula' (UP). We hadden een hotel geboekt vlak voor Mackinac Bridge, dit is de verbinding tussen de 'Lower' en de 'Upper Peninsula', op een goede 2h rijden van Midland.

Zondagochtend de tocht naar het noorden verdergezet. Ons eerste bezoek was aan het 'Tahquamenon Falls State Park'. Dit is het land van 'Hiawatha'. Het is een prachtig natuurgebied, waar herten, elanden ('moose'), beren, vossen, wolven, otters, bevers, arenden,... thuis zijn. De watervallen bestaan uit de 'Upper Falls' (foto), die met 50ft hoog en meer dan 200ft breed, bij de grootste watervallen hoort ten oosten van de Mississipi. De 'Lower falls' bevinden zich 6km stroomafwaarts. In de herfst geeft de verkleuring van de bladeren een extra stimulans om naar dit stukje natuurschoon te komen. Via een website kan de verkleuring over heel Michigan worden gevolgd. De verkleuring begint het eerst in het noorden, voor de piek van de verkleuring waren we wel iets te vroeg, die zou pas een week tot 2 weken later komen.

Na een wandeling van een goed uur reden we richting 'Whitefishpoint', met een van de oudste vuurtorens van Michigan. Na een bezoek aan het huis van de vuurtorenwachter, bezochten we het 'Great Lakes Shipwreck museum'. Het is onwaarschijnlijk, maar in Lake Superior, en vooral het gebied ter hoogte van Whitefishpoint, zijn in de voorbije 4 eeuwen 6000 schepen gezonken, dat is gemiddeld meer dan 1 per maand! In het muzeum loopt een film over het gezonken schip 'The Edmund Fitzgerald', gezonken in 1975. De film toont hoe de originele klok van het schip wordt bovengehaald in aanwezigheid van familieleden van de verdronken scheepslui. De klok staat nu in het muzeum als aandenking aan de gestorven opvarenden.

Na keien rapen op het strand aan 'Whitefishpoint', sloten we de dag af met een lekkere maaltijd (verse zalm en 'whitefish') in een pub aan de 'Upper Tahquamenon Falls', en een biertje ter plaatse gebrouwen in de 'microbrewery'. De nacht brachten we deze keer door in 2 hotelkamers met zicht op 'Lake Superior'.