Wij gingen voor het huren van een landhuis halverwege tussen de (drukkere) kust en het Sibillini-gebergte, wat de natuurlijk grens vormt tussen Umbria en de Marche, midden in de glooiende heuvels rond Mogliano, een authentiek dorp als een postkaart, gelegen in de hoogte, voorzien van oude natuurstenen huizen, mooie pleintjes en smalle straatjes.
Le Marche kan je bereiken via de lucht. Er zijn regelmatige vluchten vanuit Brussel-Charleroi (ryanair) naar Ancona. Met de wagen is het vanuit Vlaanderen toch een 1500 km, dus reken 2 dagen reistijd.
Wij probeerden beide, een deel van ons vloog voor de heenreis, een deel reed en zo hadden we onze eigen auto's ter plaatse. We = 2 gezinnen van 5, dus 10 in totaal.
Ons vliegend gezelschap was exclusief vrouwelijk. We landden in Ancona, namen de trein naar Senigallia, een treinritje van 10' en konden te voet ons hotelletje bereiken, een familiaal gerunde 'albergo', waar vooral Italianen kwamen en ik al een aardig mondje Italiaans moest tevoorschijn toveren tegenover de vriendelijke doch zo goed als eentalige eigenaars.
We hadden en namiddag, avond en voormiddag om Senigallia in ons op te nemen, daarna zouden onze 'chauffeurs' ons aan ons hotel ophalen en zouden we allemaal samen onze weg verderzetten richting ons vakantiehuis.
Senigallia is een levendig kuststadje, waar mensen overdag op het witte zandstrand vertoeven en 's avonds komt dan het binnenstadje tot leven, met muziek op straat, orkestjes, optredens allerhande, winkels die openblijven tot na 22u. Die namiddag verkenden we het stadje, liepen tot aan het strand, en genoten even op het klein strookje vrij, niet betalend, strand dat Senigallia rijk is, van het zeezicht en waagden de meisjes zich al even in zee, om te ontdekken dat het zeewater naast prachtig turkooisblauw ook behaaglijk warm was!
De volgende ochtend slaagde ik erin in het hotel de weg te vragen naar 'la spaggia' (het strand), meerbepaald naar het prive-strand van het hotel. Vermits het hotel niet 'lungomare' (langs de zee) lag, lag 'hun' strand niet vlakbij. We hadden immers besloten om naar het strand te gaan zoals de Italianen dat doen...dat betekent, naar een betalend strand gaan, waar je een ligbed en een parasol huurt en zo in alle comfort tijd kan doorbrengen. Dat deden we dan ook, Ingrid en ik lazen, wandelden langs de branding met de voeten in het warme zeewater, gingen even zwemmen, nog wat lezen, .... De meisjes waren ondertussen niet uit het water weg te slaan. Eigenlijk een zalige start voor een vakantie...
