Nieuw leven in huis!

De dagen en nachten werden afgeteld tot het eindelijk vorige zaterdag was... welke grote gebeurtenis maakte iedereen zo ongeduldig? Wel, we zouden onze puppy boston terrier gaan afhalen...
De kinderen waren al een hele tijd aan het vragen (lees: zagen) voor een hond. Nu heb ik heel mijn kindertijd uitgekeken naar een hond, en toen ik er eindelijk een kreeg, ik was 21 (!), was het een boston terrier. Ik had toen geen idee dat dat hondenras ontstaan is in de USA, in Boston (natuurlijk). Boston terriers zijn bijzonder lief, trouw, goed met kinderen, verstandig, hebben een zelfzekere, zelfbewuste houding en zijn dapper. Bovendien zijn ze niet te groot (meeneembaar op trips en vakanties) en kortharig (wat betekent onderhoudsvriendelijk). Dus besloten we dat een boston terrier de ideale hond zou zijn voor ons gezin.
Een rashond aankopen zoals een boston terrier kun je niet impulsief doen. En dus deed ik mijn research om er zeker van te zijn dat we kochten van een kweker die het goed meent met het ras en kweekt om het ras te verbeteren, en niet alleen om de opbrengst. Na wat opzoekingswerk op het net, mailde ik naar de 'Detroit boston terrier club' en kreeg een lijst van betrouwbare kwekers. Ik legde contacten en ging enkele weken geleden op zondag naar een hondenshow om enkele kwekers te kunnen ontmoeten. Diezelfde namiddag nog reden we 2,5 u om onze eventuele puppy te gaan bekijken. Het bleek liefde op het eerste zicht, bij iedereen. Eric beweert dat vooral ik de eerste minuut een salvo van enthoesiaste kreetjes produceerde... ik moet toegeven, ik was direct verkocht, en ik was niet de enige. Een paar dagen later zou ik naar Frankrijk vertrekken, dus spraken we af de puppy af te halen na onze terugkomst uit Frankrijk. Toen we 'Chess' dan eindelijk vorige zaterdag gingen afhalen, was ze 10 weken oud.
Ondertussen is ze het hier goed gewoon, het is veel werk, vermits we nog moeten werken aan haar 'proper zijn', ons babietje heeft nog een heel klein blaasje, dus moeten we haar dikwijls uitlaten en af en toe een 'accidentje' opkuisen... Maar ze is bijzonder lief en speels en heeft zich heel snel aan ons gehecht en vice versa!
Deze week is om nog een andere reden bijzonder druk. De eigenaars van het huis waarin we wonen, verkopen het huis. Dit weekend is het te koop gesteld. Sedert maandag waren er elke dag 'showings', dus dat betekent het huis constant 'toonbaar' houden... Verder waren er verschillende inspecties gepland deze week. En ondertussen ben ik begonnen met opruimen, sorteren, weggeven, lijsten maken,... De verhuisfirma is deze week ook komen kijken om te zien of alles in onze container gaat passen en een idee te krijgen over hoeveelheid. Enfin, druk, druk, druk, de verhuiskoorts is definitief toegeslaan...

La Moulinal klaar voor vakantie! En...vulkaanperikelen

Het is altijd weer een plezier om 'La Moulinal' binnen te rijden. Het zonnetje bleef heel de week van de partij, ideaal voor het wassen en drogen van kussens, kussen- en matrasbeschermers, gordijnen, donsdekens,... Tijd ook om de winterbache van het zwembad te nemen, de pomp op te starten en het zonnetje de kans te geven het uitnodigende maar nog frisse water op te warmen, klaar voor onze gasten... Verder werden er bloemetjes geplant, goten gekuist en kregen de huizen een ferme lenteschoonmaak. Bovenal genoten we tijdens en na het werk van het zalig zonnige weertje en aten we elke dag buiten.
Ondertussen bleef de Ijslandse vulkaan met de onuitspreekbare naam maar uitbarsten en was het bang afwachten of onze vlucht op donderdag wel zou doorgaan. We dachten na over alternatieven, zoals proberen vertrekken vanuit een luchthaven in het zuiden, vermits die minder gehinderd werden door de stofwolk. Uiteindelijk leek vanaf dinsdag de lucht op te klaren, de vlucht naar Detroit was die dag voor het eerst weer vertrokken, ook woensdag vloog deze mits een kleine vertraging. Dus vertrokken we donderdagochtend 22/04 rond 4u 's morgens vol goede moed richting Parijs CDG. Goed op tijd, zo een 2,5 u voor het vertrek van de vlucht, maar toen ik de wachtlijn zag voor check-in, zag ik het toch niet goed zitten. Bovendien bleek dat de wachtlijn het volgende half uur niet zou verkleinen omwille van het plat liggen van het informaticasysteem van de luchthaven... complete chaos was het! Uiteindelijk slaagden Stefanie en ik erin om tegen 14u aan de gate te geraken, 10' NA de normale vertrektijd... maar we hadden het gehaald en we waren aan boord! Het vliegtuig was nog allesbehalve gevuld, dus besloot de bemanning te wachten en niet minder dan nog een extra 40-50 personen zouden in het volgende uur nog het vliegtuig binnenkomen. Na een uur bleek iedereen aan boord en konden we beginnen te taxiën. Even later verontschuldigde de piloot zich voor een nieuwe vertraging: de hulpmotor wou niet opstarten en dus moesten we terug naar de stelplaats om de motor aan de generator te hangen... Zo vertrokken we nog een half uur later toch richting Detroit. Maar goed ook, tijd om papa, Evelien en Nathalie in onze armen te sluiten. Tijd ook voor een grote gebeurtenis op zaterdag, meer hierover volgt nog... Mijn terugkeer was trouwens ook 'conditio sine qua non' die Eric moest toelaten om zelf op zondag het vliegtuig te nemen richting Europa (Europa voor een week, gevolgd door Azië de week erna). Het werd dus aflossing van de wacht op het thuisfront...

Weer op weg ... dit keer naar 'La Moulinal'

Na amper een weekje thuis was het weer valiezen pakken geblazen, deze keer voor 2. Stefanie en ik vertrokken naar ‘La Moulinal’. Dinsdagavond 13 april een vlucht om 21u40’ vanuit Detroit naar Parijs CDG, met aansluitend de tgv vanuit CDG naar Libourne, waar opa ons zou komen oppikken. Althans dat was het plan. Dat was echter buiten stakend SNCF-personeel in Frankrijk gerekend. Toen we ons op voorhand gereserveerde tgv-ticket gingen ophalen, werd ons doodleuk meegedeeld dat die trein niet reed tengevolge van staking.We kregen elk een dagpas voor het RER-netwerk, want vanuit Montparnasse vertrok er wel nog een TGV die namiddag naar Libourne, 2 uur later dan die vanuit CDG. Toen ik vroeg hoelang we er zouden over doen om vanuit CDG naar Montparnasse te geraken, was het antwoord 1,5-2h, en een paar keer overstappen. Deze miserie had ik nu net wilen vermijden door een combinatie te boeken van een vlucht naar CDG en aansluitend TGV vanuit CDG. Niets aan te doen, dus gingen we met zijn tweeën dapper op stap. Eerst de route uitzoeken: 3 verschillende treinen, tussenin via metro van de ene lijn naar de andere. In metro’s en treinen zijn er geen liften en amper roltrappen zoals in luchthavens, dus werd het een hele onderneming met elk een kleine valies op wieltjes en daarbij nog een computertas, ook op wieltjes, maar wat ben je met die wieltjes als je de zoveelste trap op moet? Maar we kwamen vooruit en zagen het einde in zicht, toen plots, onderweg richting Versailles de trein stopte. Tengevolge van een staking reed deze trein die dag niet meer verder. Daar stonden we weer, in een ondergronds treinstation, weer op zoek naar een alternatief. We hadden geluk, we konden een rechtstreekse metro nemen naar Montparnasse. Twee uur heeft het ons gekost, deze ‘overstap’ tussen 2 Parijse tgv-stations. Uiteindelijk kwamen we met slechts een 40-tal minuten vertraging aan in Libourne. Konden wij vermoeden dat ondanks de stakingsperikelen die onze reis hadden bemoeilijkt, we heel veel geluk hadden gehad dat we op bestemming waren geraakt, want de uitbarsting van de vulkaan in Ijsland zou vanaf de dag na onze aankomst de ene na de andere Europese luchthaven platleggen…

Palm Springs SpringBreak

Click here to view these pictures larger

Palm Springs

De voorbije week was 'spring break', het enige weekje verlof voor de schoolgaande jeugd hier in het tweede semester van het schooljaar. Het moment dus om er op uit te trekken, liefst naar ergens warm. Wij kozen dit jaar voor Palm Springs, een stadje in de woestijn in het Zuiden van California, op 2 uur rijden van Los Angeles. Mijn interesse in architectuur en meerbepaald voor mid-centurymodern architectuur had me naar Palm Springs geleid. In de jaren 1920-1930 werd Palm Springs het ontspanningsoord voor Hollywoodsterren en andere gefortuneerden uit Los Angeles. Palm Springs was ideaal om ongestoord te genieten van de rust, de schoonheid en het klimaat. Na WOII werd Palm Springs een mekka voor de internationale jetset en trok architecten aan als Richard Neutra, Albert Frey (oorspronkelijk Zwitser, beinvloed door het Belgische modernisme, het Duitse 'Bauhaus' en het Nederlandse 'De Stijl'), John Lautner (oorspronkelijk uit Wenen) en anderen. Zij bouwden glamoureuze mid-centurymodern huizen, sindsdien honderden malen gefotografeerd en gepubliceerd in gerenommeerde tijdschriften en boeken. Enkele voorbeelden: het Arthur Elrod House (1968, John Lautner), bekend uit de James Bond-film 'Diamonds are forever', het prachtige Edgar J. Kaufmann House (1946, Richard Neutra) en het 'Frank Sinatra huis' (1946, E. Stewart Williams). Palm Springs was de ideale plaats om even weg te zijn van de filmset en te ontsnappen aan de pers. In de jaren '40 en '50 hadden Frank Sinatra, Bing Crosby, Clark Gable, Kirk Douglas, Cary Grant, Lucille Ball en vele anderen een optrekje in Palm Springs. Na een periode van verval in de jaren '70 is Palm Springs sedert de jaren '90, samen met de hernieuwde interesse in de mid-centurymodern architectuur, opnieuw een 'place-to-be', een levendig stadje, met goeie restaurants, een bruisend nachtleven voor wie wil, en vooral prachtig gelegen, beschut door de Mt. Jacinto.

Wij mochten voor een weekje genieten van wonen in een midcenturymodern huis, gebouwd in 1957, een Alexander-huis, een midcenturyhuis voor de middenklasse. Ons vakantiehuis was eenvoudigweg prachtig, smaakvol ingericht, met een mooi zwembad, ideaal om te relaxen. We spendeerden dan ook menig uur in en rond het zwembad, de barbecue, de hot tub. Verder maakten we enkele wandelingen in de buurt (Palm Springs canyon en Tahquitz canyon) en we trokken voor 1 dag naar Disneyland.