La Moulinal klaar voor vakantie! En...vulkaanperikelen

Het is altijd weer een plezier om 'La Moulinal' binnen te rijden. Het zonnetje bleef heel de week van de partij, ideaal voor het wassen en drogen van kussens, kussen- en matrasbeschermers, gordijnen, donsdekens,... Tijd ook om de winterbache van het zwembad te nemen, de pomp op te starten en het zonnetje de kans te geven het uitnodigende maar nog frisse water op te warmen, klaar voor onze gasten... Verder werden er bloemetjes geplant, goten gekuist en kregen de huizen een ferme lenteschoonmaak. Bovenal genoten we tijdens en na het werk van het zalig zonnige weertje en aten we elke dag buiten.
Ondertussen bleef de Ijslandse vulkaan met de onuitspreekbare naam maar uitbarsten en was het bang afwachten of onze vlucht op donderdag wel zou doorgaan. We dachten na over alternatieven, zoals proberen vertrekken vanuit een luchthaven in het zuiden, vermits die minder gehinderd werden door de stofwolk. Uiteindelijk leek vanaf dinsdag de lucht op te klaren, de vlucht naar Detroit was die dag voor het eerst weer vertrokken, ook woensdag vloog deze mits een kleine vertraging. Dus vertrokken we donderdagochtend 22/04 rond 4u 's morgens vol goede moed richting Parijs CDG. Goed op tijd, zo een 2,5 u voor het vertrek van de vlucht, maar toen ik de wachtlijn zag voor check-in, zag ik het toch niet goed zitten. Bovendien bleek dat de wachtlijn het volgende half uur niet zou verkleinen omwille van het plat liggen van het informaticasysteem van de luchthaven... complete chaos was het! Uiteindelijk slaagden Stefanie en ik erin om tegen 14u aan de gate te geraken, 10' NA de normale vertrektijd... maar we hadden het gehaald en we waren aan boord! Het vliegtuig was nog allesbehalve gevuld, dus besloot de bemanning te wachten en niet minder dan nog een extra 40-50 personen zouden in het volgende uur nog het vliegtuig binnenkomen. Na een uur bleek iedereen aan boord en konden we beginnen te taxiën. Even later verontschuldigde de piloot zich voor een nieuwe vertraging: de hulpmotor wou niet opstarten en dus moesten we terug naar de stelplaats om de motor aan de generator te hangen... Zo vertrokken we nog een half uur later toch richting Detroit. Maar goed ook, tijd om papa, Evelien en Nathalie in onze armen te sluiten. Tijd ook voor een grote gebeurtenis op zaterdag, meer hierover volgt nog... Mijn terugkeer was trouwens ook 'conditio sine qua non' die Eric moest toelaten om zelf op zondag het vliegtuig te nemen richting Europa (Europa voor een week, gevolgd door Azië de week erna). Het werd dus aflossing van de wacht op het thuisfront...