0218-VancouverWinterOlympics

Click here to view these pictures larger

Vancouver Winterolympics!

Wie had na onze unieke trip door Canada deze zomer, gedacht dat we een half jaar later weer in Vancouver en Whistler zouden zijn, en dan nog wel om de Olympische Winterspelen bij te wonen...? Een 'once-in-a-lifetime'-belevenis die ons te beurt viel, samen met een aantal collega's en klanten van Eric's werk. Puur genieten werd het, met een goed gevuld programma, stralend weer, toprestaurants, ... We zagen kunstschaatsen, met onze eigenste Kevin Van der Perren, de 'super G' van het alpine ski (in Whistler), curling, ijshockey (Duitsland-Witrusland en USA-Canada), skicross (Cypress Mountain), snelschaatsen (1500m, gewonnen door de Nederlander Mark Tuitert).
--> Foto's

Top top top tennis!

Waar is februari heen??? Deze maand was er een van topbelevenissen, unieke ervaringen en veel plezier!
Het begon met de DowCorningTennisClassic 2010, een 100000$-tennistornooi voor vrouwen. Deze keer hadden we geen tennisspeelster in huis, iets was misgelopen, waardoor we plots meer tijd kregen om zelf wat meer te gaan kijken naar de matchen. En dat hebben we met veel plezier gedaan! Elke vrij moment waren we in het tenniscenter, Evelien en Nathalie werkten als vrijwilligers. Bovendien hadden we eersterangstickets voor de kwartfinales en de finales! In de singles won de Britse Baltacha, in een spannende match tegen Lucie Hradecka (Tsjechie), de winnares van vorig jaar. Lucie speelde onmiddellijk erna de dubbelsfinale, samen met de Amerikaanse Laura Granville. Ze wonnen deze van Osterloh (USA)/ Tatishvili (GEO).

Meneer Vancampenhout, beste Stefan,

Niet alleen voor de kinderen luidt onze verhuis naar Belgie weer een periode in van verandering en nieuwe uitdagingen, ook voor mij wordt het allesbehalve terugkeren naar mijn leven van voor de relocatie! Voor ons vertrek naar de US was ik een hardwerkende manager, met een meer-dan-fulltime-job, waarin ik heel wat van mijn energie stak. Ik was manager kwaliteit/Business Process Management en rapporteerde aan de directeur HR/intern beheer, Stefan Vancampenhout.

Beste Stefan,

ik herinner me nog de dag dat ik naar je toekwam om ons vertrek naar de US aan te kondigen. Ik had kort ervoor een promotie gekregen en onze inspanningen op het vlak van kwaliteit/BusinessProcessManagement begonnen duidelijk effect te hebben binnen de organisatie. We hadden onze handen vol, maar het was de moeite waard. Ik weet dat het nieuws voor jou dan ook als een bom insloeg. Jouw impulsieve, ietwat bizarre, reactie: 'Kunnen jullie dat niet anders oplossen? Kunnen jullie geen latrelatie beginnen, met Eric in de US en jij hier...?' maakte mij op mijn beurt dan weer sprakeloos. Jij dacht natuurlijk onmiddellijk aan de gevolgen op korte termijn voor de afdeling. Maar, iedereen is vervangbaar, en dus werkten we de volgende maanden aan de opvolging en een vlotte overdracht. Tot de laatste dag (en zeg maar nog een paar dagen langer) heb ik me ten volle ingezet, ik hou immers niet van half werk. Het was dan ook heel vreemd om daarna ineens zonder Eandis te vallen.
Veel tijd om te piekeren was er niet, want er was heel veel werk om de verhuis voor te bereiden, te verhuizen, daarna alles uit te pakken, de kinderen te helpen tijdens hun eerste schoolweken/maanden. Voor we het wisten was het kerstvakantie. Ondertussen genoot ik van een jaar tijdskrediet. Na het eerste jaar vroeg ik een jaar onbetaald verlof aan, zoals afgesproken. Hoewel ik van in het begin heel duidelijk was over de termijn (3 jaar) dat we zouden weg zijn, wilde jij toch dat ik jaar per jaar een nieuwe aanvraag deed. Mondeling had je geen bezwaren geuit tegen een totale periode van 3 jaar afwezigheid en daarna terugkomen. Ik zag er niet direct graten in, ik weet dat je graag de zaken onder jouw controle hebt.
Ik bouwde mijn leven hier uit. Zo kwam er een vraag vanuit de Montessori-school om er Franse les te geven. Niet veel betaald, niet veel meer dan een onkostenvergoeding, maar daarvoor deed ik het niet. Het hielp me mijn sociaal netwerk uit te bouwen, ik was in nauw contact met de school van mijn jongste dochter, kreeg inzicht in hun didactische methode, en ik genoot van de interactie met de multiculturele groep kinderen. Ik begon ook weer te sporten: tennis, yoga, zumba,... Ik deed ook vrijwilligerswerk als lesgever in het zesde leerjaar, een speciaal programma dat de kinderen een aantal beginselen van ondernemen en van economie moest bijbrengen. Heel verrijkend ook, we deden een paar leuke projectjes in die periode. Verder hield ik me bezig met het managen van de verhuur en het onderhoud van onze huizen in Frankrijk.
Het jaar onbetaald verlof werd in 2008 toegestaan, dit is het wettelijk minimum dat een bedrijf niet kan weigeren. In de begeleidende brief werd me gevraagd het jaar nadien 'minstens 3 maanden vooraf, per aangetekende brief, te verwittigen van uw voornemen terug naar de maatschappij te komen of uw aanvraag voor verlenging van schorsing in te dienen.'
In overeenstemming daarmee vroeg ik in het voorjaar van 2009 een bijkomend jaar onbetaald verlof aan, nog eens herhalend dat we na verloop van dat extra jaar, zouden terugkeren.
Om een lang verhaal kort te maken, jij weigerde de verlenging met 1 jaar onbetaald verlof. Ondanks mijn pogingen om jou daarover rond de tafel of in een gesprek te krijgen, kreeg ik alleen een 'boodschapper', een (kersverse) klantheerder HR, die braaf jouw boodschappen overbracht, en met mijn antwoorden naar jou terugkeerde, zonder bij machte te zijn met mij een echte discussie te voeren. Met een directeur HR als baas, had ik toch wat meer professionalisme en integriteit verwacht bij dit proces. Ik kan me niet voorstellen dat een chef uit een andere directie het zou aandurven een klantbeheerder HR op te zadelen met een ontslaggesprek. Jammer, in mijn ogen totaal ongepast, weinig respectvol en een HR-directeur onwaardig!
Jammer dat Eandis deze opportuniteit niet gegrepen heeft, maar ondertussen wel honderden en honderden mensen per jaar aanwerft, en het niet de moeite vindt om een talentvolle vrouw, die in die 3 jaar alleen maar aan ervaring en inzichten heeft gewonnen, opnieuw de optie te bieden om haar talenten in dienst te stellen van Eandis. Zonde...voor Eandis!

Dubbel gevoel

Een dubbel gevoel geeft het, weten dat we in de zomer terugkeren naar Belgie. Blij natuurlijk om weer dichter bij vrienden en familie te zijn, terug in ons Belgisch huis te kunnen wonen en niet er alleen een paar weken 'op vakantie' te gaan. Evelien en Nathalie zullen allebei in het middelbaar zitten, dus een nieuwe school, met nieuwe en een paar oude vrienden. Stefanie zal naar het eerste leerjaar gaan. Vlak voor we vertrokken zijn naar de States was ze na de paasvakantie ingestapt in de eerste kleuterklas. Na die prille eerste schoolervaring hebben we haar in september als bijna 3-jarige in de volledig Engelstalige Montessori-kleuterschool 'gedropt', dat noemen ze nog eens 'in het water gooien en ... spartelen maar'. Evelien en Nathalie hadden een beetje prive-les Engels gehad, maar ook voor hen werden de eerste weken/maanden een uitdaging, met veel vallen en opstaan. Maar vechten hebben ze alle 3 gedaan en ze doen het schitterend op school. Terug in Belgie wordt het voor hen opnieuw een uitdaging om zich in te passen in het Belgische schoolsysteem en curriculum.
Ondertussen hebben we hier ook vrienden gemaakt en een sociaal netwerk uitgebouwd, hebben we allemaal onze draai gevonden en ons nieuwe leven invulling gegeven, veel keuzes gemaakt, van ons huis hier onze 'thuis' gemaakt.
Dus zal het toch ook met een brok in de keel zijn als we ons leven hier achterlaten, afscheid moeten nemen van vrienden, op weg naar een nieuw leven in Belgie, onze 'oude thuis', waar ook niets meer hetzelfde zal zijn als toen we er vertrokken...

Chicago ... again!

Moet het nog gezegd dat Chicago hoog op onze lijst van lievelingssteden staat? Ondertussen weten we ook hoe ons te kleden voor winterdagen in Chicago. Het was droog en helder weer, dus werd het aangenaam rijden en deden we er niet meer over dan 5,5 u. Dit weekend waren er de 'Chicago snowdays' in Grant Park, zoiets als ijssculpturen maar dan met sneeuw. We wandelden er op vrijdagmiddag heen. De meeste deelnemers waren nog volop bezig hun sneeuwsculptuur vorm te geven of af te werken. De meesten kwamen uit de US, maar er was ook een deelnemer uit China. Zijn sneeuwsculptuur was volledig klaar en bijzonder geslaagd, terwijl anderen duidelijk uren tekort gingen komen. Op zaterdagnamiddag moest alles immers afgewerkt zijn en werden de prijzen uitgereikt. Daar konden we echter niet bij zijn, want wij hadden andere plannen voor zaterdagmiddag: shoppen voor onder andere een paar coole zeteltjes... We trokken ook naar de 'American Girl Place', DE place-to-be voor meisjes en mama's, want voor generaties en generaties hebben Amerikaanse meisjes een 'American girl'-pop gekregen en zelfs doorgegeven naar de volgende generatie. Deze poppenwinkel heeft een reeks poppen, modellen die al jaren meegaan. Elke pop heeft haar eigen 'American Story', haar eigen levensverhaal dus, telkens gelinkt met een periode uit de Amerikaanse geschiedenis. Daarnaast heeft de winkel een kapsalon en een hospitaal. Daarheen komen meisjes met hun pop om ze weer in haar oorspronkelijke optimale vorm te brengen. Qua marketing allemaal heel vernuftig gezien! Als herinnering aan onze 3 jaar Michigan - inderdaad, ook wij trapten in de marketingval - kregen onze meisjes alle 3 een 'American girl-pop'.
Vrijdag na ons bezoek aan de sneeuwsculpturen rondden we nog af met schaatsen in openlucht op de ijsring in het Millenniumpark. Voor Stefanie de eerste keer op echte schaatsen, maar schrik had ze niet...
Het was zo leuk dat we besloten op zondagvoormiddag terug te gaan schaatsen. Deze keer volop zon en temperaturen flirtend rond het vriespunt. Dus gingen al snel de mutsen uit en de jas open. We genoten van het zalige weer en het schaatsen, gingen vlakbij lunchen en reden terug richting Michigan.