Meneer Vancampenhout, beste Stefan,

Niet alleen voor de kinderen luidt onze verhuis naar Belgie weer een periode in van verandering en nieuwe uitdagingen, ook voor mij wordt het allesbehalve terugkeren naar mijn leven van voor de relocatie! Voor ons vertrek naar de US was ik een hardwerkende manager, met een meer-dan-fulltime-job, waarin ik heel wat van mijn energie stak. Ik was manager kwaliteit/Business Process Management en rapporteerde aan de directeur HR/intern beheer, Stefan Vancampenhout.

Beste Stefan,

ik herinner me nog de dag dat ik naar je toekwam om ons vertrek naar de US aan te kondigen. Ik had kort ervoor een promotie gekregen en onze inspanningen op het vlak van kwaliteit/BusinessProcessManagement begonnen duidelijk effect te hebben binnen de organisatie. We hadden onze handen vol, maar het was de moeite waard. Ik weet dat het nieuws voor jou dan ook als een bom insloeg. Jouw impulsieve, ietwat bizarre, reactie: 'Kunnen jullie dat niet anders oplossen? Kunnen jullie geen latrelatie beginnen, met Eric in de US en jij hier...?' maakte mij op mijn beurt dan weer sprakeloos. Jij dacht natuurlijk onmiddellijk aan de gevolgen op korte termijn voor de afdeling. Maar, iedereen is vervangbaar, en dus werkten we de volgende maanden aan de opvolging en een vlotte overdracht. Tot de laatste dag (en zeg maar nog een paar dagen langer) heb ik me ten volle ingezet, ik hou immers niet van half werk. Het was dan ook heel vreemd om daarna ineens zonder Eandis te vallen.
Veel tijd om te piekeren was er niet, want er was heel veel werk om de verhuis voor te bereiden, te verhuizen, daarna alles uit te pakken, de kinderen te helpen tijdens hun eerste schoolweken/maanden. Voor we het wisten was het kerstvakantie. Ondertussen genoot ik van een jaar tijdskrediet. Na het eerste jaar vroeg ik een jaar onbetaald verlof aan, zoals afgesproken. Hoewel ik van in het begin heel duidelijk was over de termijn (3 jaar) dat we zouden weg zijn, wilde jij toch dat ik jaar per jaar een nieuwe aanvraag deed. Mondeling had je geen bezwaren geuit tegen een totale periode van 3 jaar afwezigheid en daarna terugkomen. Ik zag er niet direct graten in, ik weet dat je graag de zaken onder jouw controle hebt.
Ik bouwde mijn leven hier uit. Zo kwam er een vraag vanuit de Montessori-school om er Franse les te geven. Niet veel betaald, niet veel meer dan een onkostenvergoeding, maar daarvoor deed ik het niet. Het hielp me mijn sociaal netwerk uit te bouwen, ik was in nauw contact met de school van mijn jongste dochter, kreeg inzicht in hun didactische methode, en ik genoot van de interactie met de multiculturele groep kinderen. Ik begon ook weer te sporten: tennis, yoga, zumba,... Ik deed ook vrijwilligerswerk als lesgever in het zesde leerjaar, een speciaal programma dat de kinderen een aantal beginselen van ondernemen en van economie moest bijbrengen. Heel verrijkend ook, we deden een paar leuke projectjes in die periode. Verder hield ik me bezig met het managen van de verhuur en het onderhoud van onze huizen in Frankrijk.
Het jaar onbetaald verlof werd in 2008 toegestaan, dit is het wettelijk minimum dat een bedrijf niet kan weigeren. In de begeleidende brief werd me gevraagd het jaar nadien 'minstens 3 maanden vooraf, per aangetekende brief, te verwittigen van uw voornemen terug naar de maatschappij te komen of uw aanvraag voor verlenging van schorsing in te dienen.'
In overeenstemming daarmee vroeg ik in het voorjaar van 2009 een bijkomend jaar onbetaald verlof aan, nog eens herhalend dat we na verloop van dat extra jaar, zouden terugkeren.
Om een lang verhaal kort te maken, jij weigerde de verlenging met 1 jaar onbetaald verlof. Ondanks mijn pogingen om jou daarover rond de tafel of in een gesprek te krijgen, kreeg ik alleen een 'boodschapper', een (kersverse) klantheerder HR, die braaf jouw boodschappen overbracht, en met mijn antwoorden naar jou terugkeerde, zonder bij machte te zijn met mij een echte discussie te voeren. Met een directeur HR als baas, had ik toch wat meer professionalisme en integriteit verwacht bij dit proces. Ik kan me niet voorstellen dat een chef uit een andere directie het zou aandurven een klantbeheerder HR op te zadelen met een ontslaggesprek. Jammer, in mijn ogen totaal ongepast, weinig respectvol en een HR-directeur onwaardig!
Jammer dat Eandis deze opportuniteit niet gegrepen heeft, maar ondertussen wel honderden en honderden mensen per jaar aanwerft, en het niet de moeite vindt om een talentvolle vrouw, die in die 3 jaar alleen maar aan ervaring en inzichten heeft gewonnen, opnieuw de optie te bieden om haar talenten in dienst te stellen van Eandis. Zonde...voor Eandis!