Na Umbrië: Sbruzzi

We sloten onze vakantie in Italië af met nog een toemaatje in Sbruzzi, tegen Parma, waar Kristof's schoonfamilie een huis van de familie hebben gerestaureerd en omgevormd tot een vakantiewoning. Deze streek, op amper 2 uur rijden van Milaan, is bezaaid met kleine dorpskernen, waar de tijd is blijven stilstaan. De landschappen zijn glooiend, de kleuren prachtig. We wandelden er rond in het dorpje waar Lorena's mama geboren is. Veel huizen zijn verlaten. Bij de mensen die er wel nog wonen, heerst nog een echt gemeenschapsgevoel. De huizen staan kort bij elkaar, tuintjes lopen in elkaar over, vaak is niet meer echt duidelijk waar de grens tussen eigendommen ligt. Er is veel solidariteit, tussen generaties, tussen buren, waardoor het mogelijk blijft voor oudere mensen, die het niet meer zo goed alleen aankunnen, toch in hun huis te blijven. Een bijzondere ervaring.

Umbrië

Ons vakantiehuis in de buurt van Citta di Castello was prachtig gelegen op een heuvel, op een hoogte van ong. 400m, met een uitzicht over het glooiende landschap. Enkel bereikbaar via een 'strada bianca', een onverharde weg, waarmee dit deel van Italië nog dik bezaaid is.


Naast gewoon genieten van de rust, een gezellig 'ontbijt met uitzicht', een boek, een baantje in het zwembad, uitgebreid aperitieven, wilden we toch ook op verkenning. We bezochten onder andere Assisi, Perugia, Gubbio en Orvieto, en, net over de grens, in Toscane, Cortona, waar we op zondag een gratis aperitiefconcert meepikten, met op het programma een uiterst begenadigde jonge pianist, Oliver Poole. Kristof vergezelde ons met zijn gezin voor een weekje, en, het moet gezegd, een betere gids hadden we ons niet kunnen indenken. Bovendien kende hij een aantal juweeltjes van restaurants, vaak ergens in een klein straatje, een beetje verscholen. We aten ook twee keer in een nabijgelegen agriturismo, La miniera di Galparino. Een echte aanrader, levendig verse producten, vriendelijke gastvrouw, een prima prijs-kwaliteit.