Witte kerst

Blij dat we dit jaar geen vliegtuig moesten nemen om kerstmis te komen vieren. De sneeuw zorgt dezer dagen immers voor chaos op de weg en op de luchthavens. We hebben kerstavond voor het eerst sinds lang relatief rustig kunnen voorbereiden. Geen valiezen pakken, geen reis, geen jetlag, een echte verademing. Eric houdt ervan te koken als er volk komt, hij geniet ervan en maakt zich ook niet nerveus. Hij schrikt er ook niet voor terug een receptje uit te proberen dat we nooit eerder klaarmaakten. Deze keer was hij te druk bezig geweest en had geen tijd gehad om veel na te denken over het menu, dus zocht ik donderdag nog een paar receptjes bijeen, oa uit knack. Eens het menu beslist, donderdagavond nog snel de boodschappen gedaan. Vrijdagochtend konden we beiden aan de slag, Eric met het menu, ik met het dekken van de tafel, de decoraties, nog wat opkuis, nog een laatste cadeautje gaan kopen. De kinderen hadden nog een halve dag school, en kwamen tegen de middag naar huis met hun rapport. Het was best spannend, hun eerste semesterrapport na onze terugkeer uit de States, na examens, ook voor het eerst. Ze hebben toch wel een tandje moeten bijsteken, hier en daar wat bijbenen, ook wij hebben het van nabij opgevolgd en bijgestuurd waar we dachten dat het nodig was. De rapporten waren tot ieders opluchting goed. Ik denk dat de aanpassingstijd stilaan officieel mag afgesloten worden en ik wil na de kerstvakantie graag ook wat afstand nemen, ze kunnen dat zeker aan en ze willen eigenlijk ook niets liever dan op eigen benen staan, vooral Evelien, de puber in huis. Kan ik heel goed inkomen, ook ik heb dat, eigenlijk al van kleinsaf aan, heel sterk gehad: 'Ikke doen' was een van de meest gehoorde uitspraken van peuter/kleuter Isabel. Bijvoorbeeld bij het dichtknopen van de jas: 'Zal ik je helpen?', vroeg mama wanneer het niet zo goed lukte. 'Nee, ikke doen!' en ik gaf niet op tot wanneer de jas dichtgeknoopt was...
Maar ik ben afgedwaald... Kerstavond dus. Zoals gezegd waren we mooi op tijd klaar, zonder veel stress (voor de verandering). Het werd een gezellige avond, met mijn ouders en broer Dominiek. En het eten was weer heel lekker, met dank aan de kok, die na afloop van de maaltijd moe maar voldaan in de zetel in slaap viel.
Een minpuntje was dat Stefanie in de loop van de avond koorts kreeg. Op kerstdag waren we uitgenodigd bij Eric's zus. Ik ben dan maar op kerstdag samen met Stefanie thuis gebleven, gewoon samen genoten van een rustige kerstdag, een witte kerst, met voor het eerst sedert lang een mooie zon en een helderblauwe lucht... adembenemend mooi!

En...al terug goed gewoon?

We zijn ondertussen 5 maand terug in België. Het is woensdagavond. Eric is in Midland. Ik kijk naar 'Made in Belgium'. Deze keer gaat het over Bart Vandaele, eigenaar van het Belga café, het eerste Belgische restaurant in Washington. Hij woont er samen met Greet De Keyser, correspondente voor de Vlaamse radio en televisieomroep in de Verenigde Staten. Hij is een gedreven West-Vlaming, iemand die duidelijk weet wat hij wil en daar ook voor uitkomt. Lieve Blancquaert heeft dat goed gezien wanneer ze zegt dat hij wellicht daarom zo goed aansluit bij de Amerikaanse mentaliteit. Gezonde ambitie, niets mis mee, 'the American dream', het alles-is-mogelijk-gevoel. Als ik zo zit te kijken naar Bart en Lieve die door Washington rijden, heb ik spijt dat we daar uiteindelijk niet geraakt zijn. Stond op ons to-do-lijstje van te bezoeken steden, maar het is er dus niet van gekomen in de voorbije 3 jaar. Eric was er wel verschillende keren voor professionele doeleinden, maar de meisjes en ik bezochten Washington nog niet. Je hoort me niet klagen, hoor, want we hebben echt wel veel gezien, veel beleefd, ervaringen die ze ons niet meer afpakken.
Als je dan na 3 jaar terugkeert naar je eigen land, breng je die ervaringen mee, en, het klinkt misschien raar, maar de aanpassing aan het leven hier vraagt tijd. Het leven dat we hadden voordat we vertrokken, is weg. Het is weer opnieuw een leven uitbouwen.
De kinderen vinden stilaan hun draai in de school. Voor Frans en Nederlands hadden Evelien en Nathalie een achterstand. Evelien wilde het graag alleen oplossen, ze heeft niet veel hulp gevraagd, ze wil zo graag zelfstandig zijn. Nathalie laat zich wel nog graag helpen, dus heb ik hierin de laatste weken en maanden veel tijd geïnvesteerd. Niet alleen inhoudelijk is het aanpassen en bijwerken voor hen, ook de veel academischere aanpak in de Belgische scholen vraagt aanpassing, soms met vallen en opstaan. Niet alle leerkrachten kunnen zich trouwens inleven in de uitdagingen die de meisjes trotseren. Het eerste trimester loopt stilaan op zijn einde. Morgen beginnen voor de 2 oudste meisjes de examens, voor beiden de eerste keer dat ze examens hebben. In de US hadden ze in 'middle school' wel geregeld toetsen, hoewel ook minder dan hier, maar geen trimester- of semesterexamens.
Ik ben blij dat ik heel bewust tijd heb genomen om onze terugkeer te managen, met alles wat erbij komt kijken. Er kunnen zijn voor de kinderen, om hen te begeleiden in deze periode van verandering, vind ik belangrijk. Dat ik hiervoor ook echt de tijd kan nemen, is een luxe.

Vroege sneeuw en kou

Bijna niet te geloven, maar eind november viel de eerste sneeuw, veel sneeuw. We zijn ondertussen een week verder en er ligt nog sneeuw. Bar koud is het ook al geweest. Enfin, we waanden ons in Midland, waar de eerste sneeuw pas enkele dagen geleden viel.