En...al terug goed gewoon?

We zijn ondertussen 5 maand terug in België. Het is woensdagavond. Eric is in Midland. Ik kijk naar 'Made in Belgium'. Deze keer gaat het over Bart Vandaele, eigenaar van het Belga café, het eerste Belgische restaurant in Washington. Hij woont er samen met Greet De Keyser, correspondente voor de Vlaamse radio en televisieomroep in de Verenigde Staten. Hij is een gedreven West-Vlaming, iemand die duidelijk weet wat hij wil en daar ook voor uitkomt. Lieve Blancquaert heeft dat goed gezien wanneer ze zegt dat hij wellicht daarom zo goed aansluit bij de Amerikaanse mentaliteit. Gezonde ambitie, niets mis mee, 'the American dream', het alles-is-mogelijk-gevoel. Als ik zo zit te kijken naar Bart en Lieve die door Washington rijden, heb ik spijt dat we daar uiteindelijk niet geraakt zijn. Stond op ons to-do-lijstje van te bezoeken steden, maar het is er dus niet van gekomen in de voorbije 3 jaar. Eric was er wel verschillende keren voor professionele doeleinden, maar de meisjes en ik bezochten Washington nog niet. Je hoort me niet klagen, hoor, want we hebben echt wel veel gezien, veel beleefd, ervaringen die ze ons niet meer afpakken.
Als je dan na 3 jaar terugkeert naar je eigen land, breng je die ervaringen mee, en, het klinkt misschien raar, maar de aanpassing aan het leven hier vraagt tijd. Het leven dat we hadden voordat we vertrokken, is weg. Het is weer opnieuw een leven uitbouwen.
De kinderen vinden stilaan hun draai in de school. Voor Frans en Nederlands hadden Evelien en Nathalie een achterstand. Evelien wilde het graag alleen oplossen, ze heeft niet veel hulp gevraagd, ze wil zo graag zelfstandig zijn. Nathalie laat zich wel nog graag helpen, dus heb ik hierin de laatste weken en maanden veel tijd geïnvesteerd. Niet alleen inhoudelijk is het aanpassen en bijwerken voor hen, ook de veel academischere aanpak in de Belgische scholen vraagt aanpassing, soms met vallen en opstaan. Niet alle leerkrachten kunnen zich trouwens inleven in de uitdagingen die de meisjes trotseren. Het eerste trimester loopt stilaan op zijn einde. Morgen beginnen voor de 2 oudste meisjes de examens, voor beiden de eerste keer dat ze examens hebben. In de US hadden ze in 'middle school' wel geregeld toetsen, hoewel ook minder dan hier, maar geen trimester- of semesterexamens.
Ik ben blij dat ik heel bewust tijd heb genomen om onze terugkeer te managen, met alles wat erbij komt kijken. Er kunnen zijn voor de kinderen, om hen te begeleiden in deze periode van verandering, vind ik belangrijk. Dat ik hiervoor ook echt de tijd kan nemen, is een luxe.