Terug naar Midland

Toch wel best vermoeiend, zo naar Europa voor 2 weken kerstvakantie. Zaterdag 2 januari, nota bene mijn verjaardag, was er niet veel tijd om te vieren, want er moesten alweer koffers gepakt worden! In de voormiddag nog schoenen gekocht, want voor degelijke en modieuze lederen schoenen moet je zonder twijfel in Europa zijn. De rest van de dag ging op aan opruimen en inpakken.
Zondagochtend heeft Eric ons naar Amsterdam gebracht. De verijdelde aanslag op een vlucht van Amsterdam naar Detroit op kerstavond had ondertussen tot een golf van extra veiligheidsmaatregelen op de luchthavens geleid. Er was gevraagd 3 uur op voorhand in de luchthaven te zijn. Dus arriveerden we om 11u20' in de luchthaven voor onze vlucht van 14u20'! Er werd ons bij inchecken gevraagd om tegen 12u30' aan de 'gate' te zijn. We aten snel een hap en haastten ons naar de 'gate' tegen 12u20'. Er stond al een rij van een 50-tal personen aan te schuiven voor de controles. Omdat ik reisde met 3 kinderen, mocht ik de hele rij 'bypassen', wat ons naar schatting een uur wachttijd heeft bespaard! Wat toen volgde, was een batterij van controles. Eerst een interview, met vragen als 'Wie heeft de bagage ingepakt? Waar is de bagage gegaan na het inpakken? Ben je direct naar de luchthaven gekomen? Hoe ben je gekomen? Wat is het doel van je reis?......'
In tweede instantie volgde de controle van de handbagage. In Amsterdam gebeurt, in tegenstelling tot de andere luchthavens die ik ken, de controle van de handbagage pas aan de 'gate' in plaats van onmiddellijk na het inchecken, zoals je bvb in Zaventem ziet. Je kan dus je handbagage nog een hele tijd meedragen in het luchthavengebouw, zonder enige controle. Na het passeren door de metaaldetector werden we allemaal, dus inclusief de kinderen, van top tot teen gefouilleerd. Ondertussen werd onze handbagage doorzocht. Elk stuk handbagage werd volledig manueel doorzocht. Daarvoor waren 3 extra personen ingezet die niets anders deden dan elk vakje te doorzoeken en indien nodig bijkomende vragen te stellen. Tot de kleinste rits van mijn portefeuille, pennenzakken van de kinderen werden volledig op inhoud nagekeken.
Iedereen onderging gelaten de controles, maar het arbeidsintensieve en tijdsverslindende karakter ervan zorgde er wel voor dat onze vlucht 45' te laat vertrokken is.
Bij aankomst in Detroit geen speciale maatregelen opgemerkt. Ook voor het overstappen naar onze vlucht naar Midland geen problemen. In Midland stond onze auto geparkeerd aan de luchthaven. Het was ijzig koud, de auto lag bedolven onder een dikke laag sneeuw. Nadat ik het raam had vrijgemaakt, dook een tweede probleem op. Het raam bleek bevroren aan de binnenkant. Ik slaagde er niet in het te ontdooien via de ruitverwarming. Ik had een spuitbus in de auto liggen die helpt bij het ontdooien, maar de spuitkop was te erg bevroren, waardoor de spuitbus onbruikbaar was... We waren allemaal moe en wilden zo snel mogelijk naar huis, dus waagde ik het erop, met bevroren ruit, te vertrekken. Bleek dat het zo echt niet lukte, ik kon me richten op de wegsignalering, voor de rest zag ik zo goed als niets. Dan maar gestopt op een oprit en verder gewacht tot de ruit zou ontdooien. Uiteindelijk hebben Evelien en ik de ruit zelf zo goed mogelijk afgeveegd en ervoor gezorgd dat er een vierkantje vrij was. Weer vertrokken bleek dat de ruit onmiddellijk weer begon aan te vriezen. De hele weg naar huis hebben we al rijdend elke halve minuut de ruit afgeveegd in een gevecht om de ruit voor een stukje vorstvrij te houden. Gelukkig is de route van de luchthaven tot aan ons huis, zeker op een zondagavond, niet druk bereden, maar we waren verdorie heel blij toen we onze oprit opreden en eindelijk ons bed konden induiken! Ondertussen was het 21u30' plaatselijke tijd, ofwel 3u30' Belgische tijd en waren we in totaal net geen 20 uur onderweg geweest!