Girls' night out

Vorig weekend kreeg ik een telefoontje van een Franse vriendin uit de International Womensclub: of ik geen zin had om dinsdagavond met de 'French club' een avondje op stap te gaan. De 'French club' is de verzameling van Franstalige dames uit de IWC (International Womensclub). Natuurlijk had ik daar zin in. Afspraak in Bennigan's, een Irish style pub, om 19h30, een typisch 'Frans uur' om op restaurant te gaan. Niet voor de Amerikanen, een avondje restaurant voor hen start meestal rond 18h en is voor 20h gedaan. Met 9 waren we: 6 Françaises, 1 Waalse en 2 Vlamingen. We bestelden iets om te drinken en al gauw zat de sfeer er goed in. De ober, gewoon om alles snel te laten vooruitgaan, moest tot 3 keer terugkeren eer iedereen, tussen het babbelen door, haar keuze had gemaakt. Hij begreep duidelijk niet waarom wij niet snel wilden eten, zoals 'normale' mensen.
Twee van de Françaises hadden nieuws: zij verlaten de US in juni. De ene reloceert naar Zwitserland, de ander keert terug naar Frankrijk. Van vrouwen die hier al langer wonen, hoor ik dat dit een van de moeilijkste dingen is. Je reloceert naar de US, laat een leven achter in Europa, familie, vriendenkring. Je probeert hier opnieuw je leven uit te bouwen, een nieuwe vriendenkring op te bouwen. Dat kan onder andere via de IWC. Veel vrouwen zitten hier in een soortgelijke situatie: ze hebben vaak hun eigen carrière aan de kant gezet om hun echtgenoot te volgen, er zijn kinderen die zich moeten aanpassen aan de nieuwe school en de taal. Via de IWC vinden vrouwen een klankbord bij elkaar, helpen elkaar waar mogelijk met goede raad of met praktische zaken. Op bijeenkomsten ('coffee', 'monthly meeting',...) wordt altijd veel afgelachen, frustraties en bezorgdheden worden 'in perspective' geplaatst, tips worden uitgewisseld,... Vaak ontstaan op die manier hechte vriendschappen. Als je dan als 'expat' weer een van je vriendinnen ziet vertrekken, doet dat zeer. Zo nu ook met An (Vlaamse) en Emmanuelle (Franse). Zij zijn hier op hetzelfde moment aangekomen, nu een 3-tal jaar geleden. Zij zijn goede vriendinnen geworden en nu gaat 1 van hen terug naar Europa. Ze zullen elkaar zeker missen.
De meeste expats komen naar hier op een '3-5 jaar assignment'. Dat is theorie, sommigen gaan vroeger terug, of worden plots naar bijvoorbeeld China gestuurd, anderen blijven 7 jaar of nog anderen keren niet meer terug. Velen zijn hier ook al voor een 2de of 3de relocatie, met tussenperioden in hun thuisland of een ander land. Iemand zei: 'Je moet altijd klaar zijn om je koffers te pakken'. Met die gedachten in het achterhoofd werd de rekening betaald. Daarop vroeg de ober: 'How long are you in town for?' Waarop iedereen in lachen uitbarstte, en 'A couple of years' of 'I don't know' weerklonk. De arme man, die zeker nog nooit zoveel Franstaligen bijeen had gezien en dacht dat we toeristen waren, wist niet meer waar hij het had. Hij bleef veilig op een afstand kijken hoe we elkaar 2 afscheidskussen gaven, ook een memorabel event, want helemaal niet gebruikelijk in de US, en was blij, denk ik, toen we, eindelijk, om 22h30, het etablissement verlieten. Wij hadden ons alleszins geamuseerd.