Herfst in 'La Moulinal'

Eric en ik knepen er in de herfstvakantie voor een 5-tal dagen tussenuit, richting Lot-et-Garonne. De kinderen bleven thuis bij oma en opa. Wij laadden ons schildersplunje, ladder, verfpotten in en vertrokken voor een paar dagen klussen en - niet te vergeten - culinair genieten.
Ik gaf me over aan mijn project: metamorfose van de oerdegelijke maar saaie eiken eettafel en bijhorende stoelen in 'maison d'amis'. Hier kwam mijn cursus 'patineren', die ik in september volgde in Atelier Krearta bij Rita Lust, me goed van pas. De stoelen en tafel werden eerst afgeschuurd en ontvet. Nadien bracht ik 2 dunne lagen grondverf aan en daarna nog 2 lagen matte lakverf. De afwerking met de patine kon ik nog niet doen, bij gebrek aan patine (was besteld), dus dat wordt een werkje voor de kerstvakantie. Het eindresultaat kan ik dus nog niet tonen, wel enkele plaatjes van het proces zelf. Het weer was nog bijzonder zacht, dus werden de stoelen buiten gezet en kon ik tijdens het verven genieten van de gezonde buitenlucht...
Eric was ondertussen binnen aan de slag, met het verven van het houten plafond van de 'master bedroom' van 'maison d'amis', met dezelfde kalkverf waarmee we eerder dit jaar het plafond van de woonkamer onder handen namen. Heel bewust kozen we voor kalkverf omwille van het natuurlijke en het niet vrijkomen van schadelijke stoffen bij en na het aanbrengen. Kalkverf draagt ook bij tot de vochtregulering van een ruimte en bijgevolg tot een gezonde atmosfeer. Foto's volgen nog.
Het plan was, na de noeste arbeid overdag, 's avonds te gaan uit eten, waarbij we een paar nieuwe ontdekkingen wilden doen.
Een van die ontdekkingen was Bistrot2 in Monpazier. Stijl brasserie, en het menuutje dat we aten was van goede kwaliteit, heel smakelijk, toch wel het betere brasseriewerk. Met dank aan Gretel en Eric, die ons dit adresje aan de hand deden, na hun vakantie in 'La Moulinal' deze zomer.
Een andere toevallige ontmoeting hadden we in Bergerac, waar we na boodschappen rondkuierden in het gezellige oude stadsgedeelte van Bergerac en we er het restaurant 'le Saint Jacques' binnenstapten. Mijn oog viel onmiddellijk op een boek vak naast ons tafeltje, een boek over Limburg. Bleek dat de eigenaars vanuit Maastricht in Nederlands Limburg 8 jaar geleden zijn verhuisd naar Bergerac en er dit restaurant geopend hebben. Gastvrouw Jos ontving ons heel hartelijk, het restaurant heeft 2 verdiepingen, maar de benedenverdieping telt maar een 15-tal couverts, een heel intiem en gezellig restaurant. Toevallig waren we er alleen, dus hadden we ook onze prive-kok voor 1 avond... Jos legde ons uit dat ze enkel met dagverse producten werken en dat liet zich duidelijk smaken op ons bord. Wat hebben we genoten van de 'veloute de cepes', een soepje van bospaddestoelen, overheerlijk op een herfstavond!
Na de nieuwe ontdekkingen deden we enkele ouwe getrouwen aan: 'den Italiaan' (Les arcades) in Eymet op vrijdagavond, waar het altijd gezellig druk is en de eigenaar een echte Italiaan, met de flair, de energie en de bewegingen, met ook de hele familie werkzaam in de zaak. We hebben plezier gehad met het gadeslaan van zijn gedragingen tov een Engels koppel, zij een 'Hyacinth Bucket'-type, hij een magere stijve hark. In tegenstelling tot de Franse dames die hij kent en die hij uitgebreid 'embrasseert', gaat onze attente Italiaan bij deze Engelse 'lady' iets omzichtiger te werk. Hij schudt het koppel de hand bij het binnenkomen en een tijdje later stapt hij op hun tafeltje toe, begint een babbeltje, richt zich tot de dame in kwestie, plaatst zijn hand op haar schouder, complimenteert haar, waarbij zij rood kleurt van genoegdoening en de stijve hark 5cm groeit van trots op zijn charmante, innemende wederhelft...
Als waardige afsluiter van onze culinaire avonden gingen we dineren in 'Chez Alain' in Issigeac. Naast een heel geslaagd landelijk interieur in grijs-beige tinten, is het eten hier voortreffelijk, alsook de wijnen.

Na Umbrië: Sbruzzi

We sloten onze vakantie in Italië af met nog een toemaatje in Sbruzzi, tegen Parma, waar Kristof's schoonfamilie een huis van de familie hebben gerestaureerd en omgevormd tot een vakantiewoning. Deze streek, op amper 2 uur rijden van Milaan, is bezaaid met kleine dorpskernen, waar de tijd is blijven stilstaan. De landschappen zijn glooiend, de kleuren prachtig. We wandelden er rond in het dorpje waar Lorena's mama geboren is. Veel huizen zijn verlaten. Bij de mensen die er wel nog wonen, heerst nog een echt gemeenschapsgevoel. De huizen staan kort bij elkaar, tuintjes lopen in elkaar over, vaak is niet meer echt duidelijk waar de grens tussen eigendommen ligt. Er is veel solidariteit, tussen generaties, tussen buren, waardoor het mogelijk blijft voor oudere mensen, die het niet meer zo goed alleen aankunnen, toch in hun huis te blijven. Een bijzondere ervaring.

Umbrië

Ons vakantiehuis in de buurt van Citta di Castello was prachtig gelegen op een heuvel, op een hoogte van ong. 400m, met een uitzicht over het glooiende landschap. Enkel bereikbaar via een 'strada bianca', een onverharde weg, waarmee dit deel van Italië nog dik bezaaid is.


Naast gewoon genieten van de rust, een gezellig 'ontbijt met uitzicht', een boek, een baantje in het zwembad, uitgebreid aperitieven, wilden we toch ook op verkenning. We bezochten onder andere Assisi, Perugia, Gubbio en Orvieto, en, net over de grens, in Toscane, Cortona, waar we op zondag een gratis aperitiefconcert meepikten, met op het programma een uiterst begenadigde jonge pianist, Oliver Poole. Kristof vergezelde ons met zijn gezin voor een weekje, en, het moet gezegd, een betere gids hadden we ons niet kunnen indenken. Bovendien kende hij een aantal juweeltjes van restaurants, vaak ergens in een klein straatje, een beetje verscholen. We aten ook twee keer in een nabijgelegen agriturismo, La miniera di Galparino. Een echte aanrader, levendig verse producten, vriendelijke gastvrouw, een prima prijs-kwaliteit.

Umbrië: wat vooraf ging

Als ik zeg: Italiaans landhuis op een heuvel, komen er bij jullie dan ook spontaan beelden op van warme zomerdagen, een grote familie, lekker eten en gezelligheid, met iedereen verzameld rond een grote lange tafel buiten? Een tafereel uit menig Italiaanse film...
Wel, dit hadden we in gedachten toen we in november vorig jaar een ruim huis boekten, op een heuvel, met een lange tafel onder een pergola... Het huis zou zich beetje bij beetje opvullen, zoals het hoort bij een landhuis, dat pas echt tot zijn recht komt als het vol leven is.
Onze vakantie begon echter niet in Umbrië, we namen eerst een aanloopje in Borgosesia, waar mijn broer Kristof woont. Nathalie, Stefanie en ik vlogen erheen. Evelien en onze hond Chess kregen een lift van onze vrienden, Ingrid en Kurt en hun kinderen. Zo zaten we op donderdagochtend allemaal samen aan de ontbijttafel van 'La locanda di campagna', een B&B in Guardabosone (Piemonte), niet ver van Borgosesia. Hier zouden we 2 dagen blijven, om zaterdag richting Umbrië te rijden. Kristof was onze gids. Samen met hem brachten we een kort bezoek aan het Ortameer en op vrijdag reden we richting Alagna. Alagna bevindt zich aan de zuidkant van de Alpen. Een kabellift voert je in 2 ritten tot op een hoogte van bijna 3000m. Van daaruit heb je een adembenemend zicht op de Alpen en de besneeuwde Monte Rosa. We hadden het geluk verschillende steenbokken te kunnen spotten. Dit skigebied is buiten Italië blijkbaar vooral geliefd bij Denen en Noren. Na de afdaling te voet in Alagna ging het richting Varallo, waar we de beste gelateria van het stadje uittestten. De dag werd in stijl afgesloten met een smakelijke pizza op het terras van het restaurant van onze B&B. Want in onze top 3-redenen voor onze vakantie in Italië bevond zich ontegensprekelijk 'lekker eten'!
Zaterdagochtend namen we voor even afscheid van Kristof en zijn gezin en reden we eerst richting luchthaven, om Eric op te pikken, die van een businesstrip naar de US terugkwam. Nu waren beide gezinnen compleet.

Weekendje Cardiff

Wat hebben wij met Cardiff? Eric is in 1992 als pas afgestudeerde beginnen werken bij Dow Corning in Barry, tegen Cardiff, in Wales. Daar heeft hij een van zijn beste vrienden leren kennen. Ondertussen zijn wij al lang bevriend met Chris, later ook met zijn vrouw en intussen zijn er 3 kinderen. Eric is peter van de jongste, Patrick. Door ons expatbestaan in de US was het ondertussen meer dan 4 jaar geleden dat wij nog bij hen op bezoek waren geweest. Eric daarentegen had het gezin af en toe nog eens gezien, op momenten dat hij voor het werk in Cardiff moest zijn.
Zo reden we het eerste weekend van juli richting Cardiff. In het begin waren de kinderen wat onwennig, maar lang duurde dat niet! Stefanie mocht bij Charlotte op de kamer, wat superleuk werd: elke avond gegibber en gelach op deze meisjeskamer! Evelien en Nathalie sliepen bij de oudste Hannah op de kamer.
We hadden geluk met het weer, dus stelde Chris voor om een boottochtje te maken met hun motorboot. We voeren over de rivier de Taff en meerden tegen de middag aan aan 'Cardiff bay'. Deze baai was begin jaren '90 helemaal niet aantrekkelijk. Sedert de bouw van een grote dam (1999) op de Taff is deze baai omgetoverd tot een groot zoetwatermeer, waar sedert een aantal jaar volop projectontwikkelaars aan het werk zijn geweest. Het resultaat is over het algemeen stijlvol en de waterkant van Cardiff is van een verwaarloosde buurt intussen verworden tot 'the place to be', waar een gezellige drukte heerst, restaurantjes hun terras hebben met zicht op het water. Je vindt er ook het splinternieuwe 'millennium centre', een prachtig bouwwerk, dat plaats biedt aan een internationaal kunstencentrum.
Op zondag trokken we naar de Brecon Beacons voor een wandeling van een paar uur en een picknick. Weer een mooie en ontspannende dag! Elke avond werd er gezellig bijgepraat, zoals oude vrienden doen. Ook al is het jaren geleden dat je elkaar hebt gezien, je voelt je goed bij elkaar, en neemt gewoon de draad weer op. Dat is zo fijn aan vriendschap!

Eric's verjaardag in 'La Moulinal'

Evelien en Nathalie hadden hun laatste examen op 23 juni, en moesten pas terug naar school de woensdag erna. Bovendien zat mijn interim wiskunde erop op 20 juni, dus hield niets ons tegen om een lang weekend uit te trekken voor een tripje naar 'La Moulinal'. Zaterdagochtend vertrok ik met de 3 kinderen richting Parijs CDG, waar we Eric oppikten, die op de terugweg was vanuit Midland, Michigan. Het was bovendien zijn verjaardag. We reden samen verder richting 'le Sud-Ouest', en arriveerden daar net op tijd voor het avondeten: we genoten op het terras van de Italiaan in de bastide van Eymet, van een pizza, en deze keer mocht er zeker geen dessert ontbreken, die zijn hier zaaaalig!

Op zondag werd het zalig luieren op het domein van 'La Moulinal', barbecuetje, zwemmen, zonnen, boekje lezen... Maandag was alweer een beetje werkdag, nog wat kuisen, een paar boodschappen, de laatste karweitjes voor de doorstart van het zomerseizoen.

Interim wiskunde gedaan ...net voor het eind van het schooljaar

De interim wiskunde, die oorspronkelijk gepland was tot aan de paasvakantie, heeft uiteindelijk tot ongeveer het eind van het schooljaar geduurd. Vermits de leerlingen een enorme achterstand hadden wat de leerstof betrof op het moment dat ik half maart begonnen ben, was het best wel een uitdaging om die leerstof nog min of meer afgewerkt te krijgen.
Kwam begin juni het bericht dat de zieke leerkracht nog voor een dag of 10 voor het eind van het schooljaar zou terugkeren..., een interessante 'move' om het vakantiegeld niet te ontlopen...
Dus kreeg ik de opdracht de examens op te stellen, maar moest het verbeterwerk door de teruggekeerde leerkracht gebeuren, alsook de deliberaties.
Zo eindigde mijn schooljaar op 20 juni, en kon ik een beetje vroeger aan de vakantie beginnen.
Het was voor mij alleszins een leerrijke en deugddoende ervaring. Werken met tieners is uniek omdat het de kans geeft je wat meer onder te dompelen in hun leefwereld, wat mee te blijven met je tijd, en dit niet alleen via je eigen kinderen en tieners. Als leerkracht ben je een beetje psycholoog, bemiddelaar, coach, ... Veel respect voor mijn collega's, die me goed hebben geholpen, waar ze maar konden.
Ik heb bij mezelf gemerkt dat ik me weldegelijk kan motiveren voor 'het onderwijs',ik ben er gewoon vollen bak tegenaan gegaan, met passie en de vaste wil om er iets van te maken. Ik ben echt niet gemaakt om iets 'the easy way' te doen...
Dus was ik eind juni toe aan een -al zeg ik het zelf- welverdiende vakantie...

Communiefeest in Italië

Altijd iets om naar uit te kijken, een Italiaans feest. Deze keer een communiefeest. De oudste zoon van mijn broer Kristof deed zijn Eerste Communie. Voor Evelien en Nathalie stonden de examens voor de deur, dus die konden niet mee. Daarom nam ik samen met Stefanie het vliegtuig de zaterdag van het pinksterweekend, en we lieten papa en de 2 studentjes thuis...
Dominiek reisde met ons mee op dezelfde vlucht. Onze ouders waren met de wagen, zij planden wat langer in Italie te blijven.
We logeerden in een B&B in Guardabosone, een klein bergdorpje in Piemonte, niet ver van Borgosesia, waar mijn broer en zijn gezin woont. De staat geeft subsidies aan kleinschalige toeristische projecten, die gericht zijn op het bewaren van de authenticiteit van een gebied. Zo is deze B&B ontstaan vanuit een renovatie van een dorphuis enkele jaren geleden. Het resultaat is een zeer verzorgde, comfortabele B&B, waar het ontbijt 's morgens in het enige restaurant van het dorp kan genuttigd worden, op 50m van de B&B. De eigenaar van het restaurant ontfermt zich ook over het uitbaten van de B&B, die eigendom is van de gemeente. Heel lekker ontbijt trouwens, met brood, verse croissants, yoghurt, fruit. Die zondagmiddag zouden we terugkomen in ditzelfde restaurant, want hier ging het communiefeest door.
Communiemis in het kleine kerkje van Borgosesia, alle kinderen droegen eenzelfde kleed. Stefanie had haar cameraatje meegebracht, dat zij van ons voor haar Communie had gekregen de week voordien, en ze ging er ijverig mee aan de slag...
Na de viering ging het richting restaurant, waar we ons, een Italiaans feest waardig, tegoed deden aan een 8-gangenmenu (ik kan er eentje naast zitten). Dit betekent uren gezellig aan tafel zitten en genieten van alle passerende culinaire zaligheden... Na het maal zijn we met zijn allen toch even de buitenlucht gaan opzoeken voor een klein wandelingetje door het dorp.
Stefanie en haar kozijntjes Stef en Thomas hebben erg van elkaars gezelschap genoten. Het was dan ook met spijt in het hart dat er maandag afscheid werd genomen. Geen nood, in augustus zien we elkaar terug.

06-Communiefeest

Click here to view these pictures larger

Eerste Communie Stefanie

Zo lang naar uitgekeken... en dan was de grote dag er voor Stefanie: haar Eerste Communie. Een zonovergoten dag en 14 gelukkige kinderen, die samen op OLH Hemelvaart hun Communie mochten doen. Nooit zag ik een enthoesiastere en gedrevener groep communicanten dan deze, het was echt aandoenlijk. De kinderen waren overtuigd, fier en zelfzeker. Ze spraken luid en vastberaden, zongen zonder schroom en met veel plezier, het deed deugd hen samen als een hechte groep bezig te zien en met hen hun speciaal moment te kunnen delen. Niet alleen voor Stefanie, ook voor mij was dit onvergetelijk. Na de viering werden gretig communieprentjes uitgewisseld onder de kinderen tijdens de receptie. Dan snel naar huis waar het feest werd verdergezet. Een mooie dag werd het. Na het eten trok iedereen de tuin in, gezellig in de schaduw van de eik, de jeugd in het zwembad. Beetje bij beetje, naarmate de namiddag vorderde, vonden de gasten de weg naar de zolder, lees ‘ontspanningsruimte’, om te biljarten of een pintje te drinken aan de bar. Inderdaad, mijn ‘zolder’-project is dan toch gerealiseerd geraakt en we zijn best fier op het resultaat. Het was zoals ik het graag wilde: mensen verspreid over het huis en de tuin in een ontspannen en gezellige sfeer. Toch zal er over dit communiefeest altijd een schaduw hangen omwille van de afwezigheid van 2 mensen, die net heel slecht nieuws hadden gekregen en bij wie het noodlot enkele dagen later zou toeslaan, aan een tempo dat niemand had verwacht. Ondanks de gezelligheid gingen ieders gedachten steeds weer uit naar hen...

Lissabon

Een tijdje geleden had ik het geluk samen met Eric voor een lang weekend naar Lissabon te kunnen. Hij werd er voor zijn werk verwacht om 'sales chievements awards' uit te reiken en ik mocht mee. Zo een weekendje was welkom want Eric had heel veel gereisd de eerste maanden van het jaar, lees: was bijna niet thuis geweest. We logeerden in het luxueuse Olissippo Lapa Palace, een van origine 19de eeuwse statige herenwoning, op een van de heuvels van Lissabon, met zicht op de Tagusrivier. Pure luxe en verwennerij... De eerste avond begaven we ons op de Tagus voor een boottocht met diner aan boord. Een mooie eerste indruk van de stad, vanop het water.
De volgende ochtend was voor de 'spouses' een vrije ochtend voorzien, met keuze uit een paar activiteiten. Ik ben voor een uur massage gegaan, want daar krijg ik niet alle dagen de kans toe... en het deed bijzonder veel deugd! Na mijn ochtendlijke massage (om 8u al!) ben ik samen met een andere echtgenote, die ik kende vanuit de US, in alle rust gaan ontbijten op het prachtige terras van het hotel! De rest van de ochtend bracht ik al lezend en zonnend door op mijn 2 terrassen van onze hotelsuite. Zalig, zo gewoon eens tijd hebben om te niksen...
Na de werkvergadering van onze echtgenote(n)(s), konden we er echt aan beginnen. Eerst nog even een lichte lunch en dan konden we op verkenning in Lissabon. Eerst reden we naar het Castelo de São Jorge (Kasteel Sint-Joris), vanwaar het uitzicht op de stad indrukwekkend is. De oorsprong van dit bouwwerk gaat terug tot in de IJzertijd. De getande muur met zijn tien torens springt het meest in het oog. Op de binnenplaats van de ruïne is een rustig, schaduwrijk parkje, iets verder zijn een paar cafetjes, in de oude ruine verwerkt. Met de bus ging het dan verder door een aantal historisch wijken van Lissabon, we stapten uit in Belem, vanwaar destijds de ontdekkingsreizigers van wal staken. We bezochten er het 'Jeronimos' klooster en de toren van Belem. Het Hieronymietenklooster is een prachtig voorbeeld van Portugese architectuur, waarin allerlei symbolen en voorwerpen uit de zeevaart zijn verwerkt. Dit klooster werd gebouwd vanaf 1502. Dichtbij dit klooster staat de toren van Belem, die werd gebouwd om de ontdekkingsreizen van Vasco da Gamma en daarmee de grootmacht Portugal te herdenken. We sloten het bezoek aan Belem af met het proeven van 'Pasteis de Belem', een zoet gebakje met appel, suiker en kaneel, in een historische patisserie in Belem. Een mooie afsluiter van een interessante namiddag.
De volgende dag ging het richting Sintra, een dorp dat door de Unesco geklasseerd is als werelderfgoed. In Sintra was de 'Quinta da Regaleira' en vooral de prachtige tuinen van dit romantische landhuis, onze speeltuin voor een georganiseerde zoektocht naar 'de graal'. Dit landgoed zou Walt Disney geinspireerd hebben voor zijn Disney-kasteel, je weet wel, dat waarrond dat feetje vliegt met haar toverstokje. We deden er een soort schattentocht en hadden lunch onder een pergola, heel gezellig. 's Namiddags waren we vrij om de stad nog wat verder te verkennen. Overal bloeiden de jacaranda-bomen. Hun blauwe bloesems kleurden de hele stad, prachtig!
De laatste avond hadden we een barbecue aan de rand van het zwembad. Heel spontaan kwam het tot een zangwedstrijd tussen de vele aanwezige nationaliteiten. Samen met een paar andere Belgische vrouwen zongen we 'Sensualité' van Axelle Red, gevolgd door een typisch Franstalig ambiancelied, waarmee we iedereen in trein meenamen. De sfeer zat er goed in, de Belgische inzending werd verkozen als winnaar en de CEO dook het zwembad in met kleren en al... Een weinig later waagden velen van ons zich aan een nachtelijke duik, magisch moment.

Ongelukjes op school

Begin mei moesten we zowel met Nathalie als met Stefanie richting ziekenhuis of dokter. Stefanie had op school een grote splinter in haar been gekregen toen ze zich van de bank van een picknicktafel liet glijden, vlak voor het naar huis gaan. Een stuk hout zat wel voor 5cm in haar been onder haar vel. Toen ik het zelf probeerde te verwijderen, brak het af... We konden die avond nog bij de huisdokter terecht, die 2 dagen later de splinter heeft moeten verwijderen. Nu is het elke avond zalfje smeren om het litteken op haar achterbeen te laten vervagen.

Een week later bezeerde Nathalie zich bij het hardlopen tijdens de turnles, ze voelde plots pijn in haar knie. De eerste dagen dachten we aan een spierverrekking, maar toen na nog een paar dagen de pijn erger werd, gingen we naar de spoed met haar. Daar ging een voorlopige gips rond haar knie, in afwachting van een afspraak bij de orthopedist de week erna. Na dat bezoek ging er weer een gips om heen, nu iets professioneler aangebracht, voor weer 2 weken. Daarna weer bij de orthopedist en sindsdien heeft Nathalie een 'brace', voor nog eens 3 weken. De ligamenten van haar knie zijn verrekt, met name het ligament dat de knie op zijn plaats houdt. Dat heeft tijd nodig om te genezen, dus het is nu afwachten of het inderdaad vanzelf geneest. Indien niet, moet het ligament worden hersteld...

Vermiste poes terug na meer dan 9 maanden

Terwijl wij in de US woonden, hadden onze buren voor onze poes gezorgd. Onze poes is als vondeling bij ons terecht gekomen, ondertussen meer dan 10 jaar geleden. Meenemen naar de US was niet evident en onze buren waren bereid in onze afwezigheid voor haar te zorgen. Tijdens de zomervakanties kwamen de kinderen en ik altijd voor een zestal weken naar Belgie, en, trouw als ze was, kwam 'Zwartkopje' ons bij onze thuiskomst verwelkomen en was ze blij om de zomer met ons door te brengen.
Bij onze verhuis uit de US vorige zomer hadden we een extra gezinslid met ons mee, namelijk 'Chess', onze jonge boston terrier. Hoewel de buren 'Zwartkopje' kort ervoor nog hadden gezien, kwam ze bij onze thuiskomst niet opdagen. We zetten buiten eten voor haar, maar toen we na een week geen teken van haar hadden, stopten we daar mee. Heel de zomer geen teken van haar. Het werd herfst en winter en nog was er geen Zwartkopje te zien. We vreesden dat ze dood was, of, in het beste geval, elders een thuis had gevonden. Wellicht had de aanwezigheid van onze hond ook niet geholpen.
Vorige maandag dan, ik was boven in de badkamer, samen met Stefanie, toen ik door het raam een poes zag, die wel veel weg had van 'Zwartkopje'. Ik liep onmiddellijk naar beneden, riep de kinderen, opende de voordeur en riep haar naam. Vrijwel onmiddellijk kwam onze poes tevoorschijn en kwam ze op ons toegelopen... We konden het amper geloven. De kinderen waren in de wolken! Snel werd een kopje melk aangedragen en ... hondenvoer van Chess (want kattevoer hadden we niet meer). De kinderen bleven nog een hele tijd buiten aan de voordeur zitten samen met hun teruggevonden poes. Ondertussen lag Chess nietsvermoedend te slapen.
Het werd de volgende dagen duidelijk dat de poes niet achteraan in de tuin durft, waar Chess haar domein heeft. Onze voor- en achtertuin zijn van elkaar gescheiden door 2 houten hekkens. De hond komt niet in de voortuin. Daarom krijgt Zwartkopje eten aan de voordeur, zodat ze met een gerust hart kan eten. De voortuin is het terrein van Zwartkopje, de achtertuin is Chess' territorium. Zo is iedereen tevree.

Tijd voor ontspanning in La Moulinal

Tussen het verven door en de andere voorbereidingen van het zomerseizoen, namen we natuurlijk ook wat tijd voor rust en genieten. We ontdekten een nieuwe patisserie in het centrum van Villeréal: patisserie Blanchard, of 'le royaume de la gourmandise', zoals ze het zelf noemen op hun website. En dat is niet gelogen: die zaak is een feest voor alle zintuigen. We kozen elk een van hun smakelijke kunstwerkjes uit en genoten volop!! Een van hun specialiteiten is 'macarons'. Tegenwoordig zijn deze lekkernijen weer erg in de mode, je ziet ze nu ook in allerlei felle kleurtjes, met al even kleurrijke vullingen.

La Moulinal: nieuwe look voor 'maison d'amis'

Voor de eerste week van de paasvakantie ging ons gezin 3 verschillende wegen uit. Nathalie trok op avonturenkamp in Houffalize en Evelien op paardekamp in haar geliefde plaatselijke manège bij haar geliefde paarden...
Voor het eerst in 4 jaar vergezelde Eric Stefanie en mij om 'La Moulinal' klaar te maken voor het seizoen. De voorbije 3 jaar kwamen Stefanie en ik rond deze periode vanuit Michigan naar Parijs gevlogen, waar we opgepikt werden door oma en opa, en met ons vieren deden we al het nodige om ons vakantieparadijsje klaar te stomen voor onze lente- en zomergasten. Dit jaar geen air france, maar wel een gewoon de wagen om naar de Lot-et-Garonne te rijden. We hadden natuurlijk weer een projectje voor ogen, we wilden de plafonds in 'maison d'amis' een nieuwe, frisse look geven. Daarvoor hadden we een mooie kalkverf bij. Kalkverf heeft het grote voordeel dat geen schadelijke stoffen vrijkomen tijdens en na het aanbrengen. Bovendien helpt kalkverf bij het optimaal houden van de luchtkwaliteit in een huis. De gekozen lichte kleur past -vind ik - mooi bij de natuursteen die als accenten in het interieur te zien zijn. De ruimte is ook een heel stuk klaarder geworden. Drie dagen hebben we geverfd, ook Stefanie heeft het beste van zichzelf gegeven, en we zijn echt wel tevreden over het resultaat.

Interim wiskunde

Is het echt al zo lang geleden dat ik hier nog wat neerpende...? Eigenlijk is het wel grappig: als er weken zijn waarin weinig gebeurt, is er wel tijd om te schrijven, maar geen stof genoeg.Van zodra het drukker, boeiender wordt, ontbreekt het al gauw aan tijd om alle belevenissen 'op papier' te krijgen. Waar zal ik beginnen? Een week of zes geleden raakte ik aan de praat met de directrice van de school van Evelien en Nathalie. Ik vertelde haar dat ik thuis was, en altijd bereid om eens in te springen of te helpen waar nodig. Toen ik erbij vertelde dat ik ook een aggregaat heb, vroeg ze me om mijn cv te bezorgen. Dat deed ik, en het duurde niet lang voor ik gecontacteerd werd door de zusterschool, een TSO op 500m van ons huis. Een leerkracht diende vervangen te worden, tot aan de paasvakantie. Veel tijd voor inwerken was er niet. 4 klassen, 11 lesuren per week. Zo zijn de voorbije weken voorbijgevlogen. Twee van de vier klassen hebben ook paasexamens, die nog moesten opgesteld worden... Vorige week examens opstellen, dit weekend en morgen examens verbeteren.

Vrienden en tennis

Het leek of ik nooit ben weggeweest. Deze week ben ik met Eric meegekomen op een businesstrip naar Midland. Eric ging overdag werken en ik mocht me amuseren, geen slechte deal, he? Berekoud is het deze week in Midland, maar wat wil je, het is nog maar februari. Ik had mijn komst aangekondigd, mijn vriendinnen van de French club en de Nederlandse club lastten zomaar een extra lunch of koffie in, zodat we elkaar konden zien en bijpraten! Ik voel me echt verwend deze week, verwend door al de aandacht.
Een lijstje van alle sociale activiteiten? Hier komt het.
Met de dames van de Franse club ging ik op maandag lunchen. Dinsdag was er koffie met een paar dames van de Nederlandse club. Ann en Claudine konden er die namiddag niet bij zijn, dus zochten we een ander moment om elkaar te zien. Met Ann lukte het op donderdag. Ik reed naar Bay City om met haar te gaan lunchen, tussen 2 lesmomenten is. Ann en haar familie hebben besloten in Midland te blijven en sinds een paar maanden is Ann opnieuw aan het werk gegaan als leerkracht Frans, aan 2 hogescholen in de buurt. We babbelden gezellig bij tijdens lunch, gingen rondneuzen in een winkeltje dat we beiden leuk vinden, dronken samen koffie en gingen weer onze eigen weg. Kort maar krachtig! Met Claudine kon ik vandaag nog een uurtje quality-time forceren. Ik ging haar opzoeken bij de kapper en samen trokken we na haar kappersbezoek naar de ernaast gelegen koffiezaak, waar we bij een kop koffie konden bijpraten. Ik ben zo blij dat ik haar gezien heb, al was het maar voor een uurtje!
Met mijn vroegere buurvrouwen en 2 andere vriendinnen ben ik dan weer op woensdag gaan lunchen. Onze buurt in Midland was uniek, met veel kinderen in de buurt, die graag samen speelden en plezier maakten. Met de mama’s maakte ik afspraken rond carpooling, elkaars kinderen even oppassen terwijl een mama een van haar andere kinderen moest afhalen of wegbrengen. Onze buurt was een echte gemeenschap van mensen die elkaar hielpen waar nodig en elkaars gezelschap apprecieerden. Mis ik dat? Ja, eerlijk gezegd wel! En de kinderen, aan beide zijden van de oceaan, missen hun oude buren en vrienden. We legden tijdens onze lunch de kiem voor ontmoetingen tijdens de zomer, aan beide zijden van de oceaan...
Op woensdag kon ik ook nog een ‘out of the blue coffee’ meepikken van de IWC (International Women’s Club). Wat is dit? Een koffiemoment dat doorgaat bij een van de leden, ongeveer eens per maand, en elke keer bij iemand anders. Niets reserveren, je gaat gewoon als je zin en tijd hebt, en je weet dat je mensen gaat terugzien en nieuwe mensen kan ontmoeten. Gewoon lekker praten rond het keukeneiland met een geurende kop koffie in de hand. Supergezellig, met meer dan 10 vrouwen van verschillende nationaliteiten!
Tussen de koffies en lunches door liep ik ook even binnen bij de Montessorischool, waar ik 2 jaar Frans heb gegeven, heb ik een beetje gewinkeld en ben ik 2 keer gaan sporten: naar zumbaklas in het begin van de week en vandaag 1,5u cardiotennis, georganiseerd door het tenniscentrum, met als bonus het gezelschap van een aantal tennisprofs, die in Midland deelnemen aan de Dow Corning Tennis Classic.
Dat brengt me uiteindelijk bij het jaarlijks weerkerende $100.000 tornooi voor vrouwen (USTA-circuit). Kon ik een betere week uitkiezen dan de week van het tennistornooi, waar ik, na een dag van ‘socialisen’, ’s avonds gewoon kon doorgaan met mensen ontmoeten en tegelijk toptennis kon bijwonen, 4 avonden op rij? Ik liep steeds weer tegen mensen aan die ik kende, Eric noemde me de ‘social butterfly’.
Morgenavond keren we terug naar huis, terug naar de kinderen, die zeker gaan willen weten wie van hun vrienden wij gezien hebben!

Op bezoek naar Midland

Binnenkort vlieg ik samen met Eric mee naar Midland, zomaar, om vriendinnen en vroegere buren te bezoeken. Ik had beloofd contact te houden en te proberen af en toe eens met Eric mee te reizen naar Midland. Bovendien moet Eric net de week van het tennistornooi, de Dow Corning Tennis Classic in Midland zijn, een ideaal moment om een topevenement bij te wonen en er veel ouden bekenden tegen het lijf te lopen! In een stad als Michigan met veel expats, zijn de sociale contacten anders dan in een Vlaamse gemeente als Brakel. Als expat ga je op zoek naar anderen, zoek je steun en raad bij andere expats. Het sociaal netwerk van expats is georganiseerd, met regelmatige bijeenkomsten en evenementen, die je de kans geven je sociaal netwerk vrij snel uit te bouwen. Omdat iedereen ver van familie zit, ver van de eigen roots, is er veel solidariteit. Ik heb op korte tijd heel wat vriendschappen kunnen uitbouwen, de ene intens, de andere eerder oppervlakkig, maar allebei waardevol.
Ook met een aantal Amerikaanse families hebben we vrij goede contacten opgebouwd, al blijven deze altijd een stuk oppervlakkiger. Ik heb de indruk dat de meesten het niet de moeite vinden echt te investeren in een vriendschap met mensen die enkele jaren nadien toch weer verhuizen. De kinderen hebben, meer dan ik, via de school en hun sportaciviteiten een pak Amerikaanse vrienden en vriendinnen. Zij hebben nu dan ook spijt dat ze niet mee kunnen met ons, schoolplicht heet dat. Misschien reizen we later dit jaar nog een keertje met heel het gezin richting Midland, wie weet.

Verhuis- en andere projecten

Als je na 3 jaar afwezigheid met je gezin terug verhuist naar je eigen huis, komt er veel meer bij kijken dan je op het eerste zicht zou denken. We zijn naar de US vertrokken met een kleuter van bijna 3 jaar en 2 lagere schoolkinderen. Na 3 jaar keren we terug met een tiener, een pre-tiener en eentje in het eerste leerjaar. Dat betekent dat ons gezinnetje 'groot' wordt en andere behoeften heeft dan voor ons vertrek. Evelien en Nathalie hadden een bureau nodig, het kleine kleerkastje van Stefanie werd te klein (in ons huis in de US waren er ingemaakte kasten in de slaapkamers), dus kochten we een kleerkast en 2 bureaus. De bureaus zijn in oktober geleverd, de kleerkasten vandaag. In ons bureau wilden Eric en ik wat meer bergruimte, dus bestelden we wandkasten. Deze werden pas de week voor de kerstvakantie geleverd, waardoor een heleboel dozen met boeken tot dan noodgedwongen in de garage waren blijven staan. Zo kwam het dus dat we eind december nog steeds verhuisdozen aan het leegmaken waren. We zijn er nog niet helemaal mee klaar, maar het einde is nu wel echt in zicht.
Doordat we heel wat meubels van Eric's ma hadden meegenomen naar de US, en we ginder ook een aantal meubels hadden bijgekocht, moesten we hier van een aantal oude meubels af. De hulporganisatie aan wie we de meubels wilden schenken, had een deel zelf opgehaald, maar zat nadien in tijdsnood, waardoor weer een paar weken voorbijgingen met overtollige meubels in de garage (samen met de uit te pakken dozen) en bijgevolg onze auto's buiten. Ondertussen heeft Eric zelf de meubels kunnen wegbrengen en is het in de garage een heel stuk opgeklaard...
Veel boeiender dan het postverhuisproject is een ander project dat we aan het vormgeven zijn. We willen onze zolder ombouwen tot een multifunctionele ruimte: 'family room', 'game room', 'party room', ... Tijdens de kerstvakantie zijn we al druk in de weer geweest: muren verven, een schuifwand installeren, 2 zetelbedden bouwen. Maar het meest voldoening geeft de zelfgebouwde bar, vertrekkend van een bestaand meubel, mits wat zoekwerk, creativiteit, handigheid en teamwerk omgebouwd tot een trendy (al zeg ik het zelf) barmeubel ... Uit een zijpaneel van een andere oude kast maakten we een bord, Stefanie hielp bij het aanbrengen van een laagje bordverf. Nu vaneigens nog een koelkastje kopen en opvullen, dan kunnen we op het bord noteren wat we in huis hebben om de dorstigen te laven. De komende periode moet de elektricien nog komen, ik heb materiaal besteld voor verlichtingsarmaturen (eigen ontwerp), er moet een oud kacheltje worden geïnstalleerd, een projectiescherm, de zetelbedden dienen nog te worden bekleed en afgewerkt, enz. enz. Voor het eindresultaat dus graag nog een paar maandjes geduld!