Brrrrr...

Het is nu definitief, de winter is gearriveerd en het ziet er naar uit dat we voor 4 à 5 maanden vertrokken zijn! Het sneeuwde voor het eerst op 1 december en sindsdien ziet het wit. Het heeft daarna nog een paar keer gesneeuwd, afgewisseld met aanvriezende regen en tussenin mooi weer. Er ligt momenteel een laag van ongeveer 15 à 20 cm. Het is ook koud maar nog niet overdreven, de dagmaxima schommelen tussen 0 en -5, 's ochtends kan het wel wat kouder zijn, maar -10 was voorlopig de limiet.

De kindjes vinden het superleuk en hebben al een flinke dosis sneeuwpret achter de rug. We zijn al twee keer naar een sleeheuvel in de beurt geweest waar ze gekleed in skibroek, snowboots, muts en handschoenen naar hartelust en met vervaarlijke snelheid naar beneden kunnen suizen. Terluiks doet papa natuurlijk ook mee. Onze tuin is versierd met een hele familie sneeuwmannen, - vrouwen en -dieren!

Het is hier al volop kerstsfeer, bij iedereen staat de boom, veelal een kunstexemplaar, al in vol ornaat en de meeste gevels zijn getooid in kerstverlichting. Op zijn amerikaans wil dat zeggen veel licht en veel kleuren, weinig smaak en geen finesse! Ook in kerstversiering moet alles groot zijn, onze buurvrouw Holly is erin geslaagd een exemplaar van 6 meter hoog in haar hal binnen te krijgen met kerstballen zo groot als een volleybal!

We hadden vorig weekend het kerstfeestje van de buurt en dat was leuk . Alle kinderen met babysit in één huis voor een grote pizzaparty en de volwassenen voor het voor- en hoofdgerecht naar één huis en voor het dessert naar een ander. Zo leerden we beter het bont allegaartje kennen in onze directe buurt. Dan en Faye die we al goed kennen zijn britten die ook al 10 jaar in Belgie gewoond hebben, de amerikanen naast ons zijn net terugkomen van een 3-jarig verblijf in Hawai en dan zijn er nog brazilianen die al voor hun "zevende winter" in Midland zijn.

De kindjes beginnen uit te kijken naar de kerstvakantie en het bezoek aan grootouders, vrienden en vriendinnetjes. Papa vertrek nu zondag al voor een hectische week met veel klantbezoeken in Belgie en Duitsland, de rest van de familie op vrijdag de 21ste...een hele opdracht, gepakt en gezakt met drie kinderen van Midland naar Detroit, naar Amsterdam, naar Brussel...

Chicago (vrijdag 23 en zaterdag 24 nov)

Vandaag opgestaan onder een stralend blauwe lucht en aangenamere temperaturen, nog steeds beneden het vriespunt, maar minder wind, dus het voelt aangenamer aan. Ons eerste bezoek van de dag was aan de Hancock Tower, een 1000 ft (3oom) hoog gebouw, gebouwd in 1968, waar we de lift namen naar de hoogste, 94ste, verdieping voor prachtige uitzichten over de stad en haar omgeving. Nadien zijn we downtown getrokken voor een bezoek aan het Chicago Cultural Center en eerst aan de kerstmarkt, Evelien en Nathalie wilden bij de kerstman op bezoek, tijdens zijn 'bezoekuren' op de kertmarkt. Er was een wachtrij en Stefanie had kou, daarom ben ik samen met haar wat vroeger naar het nabijgelegen Chicago Cultural Center getrokken. Dit is gelegen in een prachtig neo-classicistisch (Beaux-arts) gebouw uit 1893. Er is een mooie concertzaal, de Preston Bradley Hall,waar regelmatig gratis middagconcerten zijn, spijtig genoeg was deze van deze vrijdagmiddag afgelast omwille van budgetredenen. Dan maar het indrukwekkende gebouw verkend, dat tevens dient als rustplaats voor toeristen en 'natives', die er met een boek en een kop koffie komen verpozen of zich even komen verwarmen. Griekse zuilen, veel witte marmer, en 2 spectaculaire glaskoepels, 1 ervan is 11.5m hoog en is de grootste Tiffany glaskoepel ter wereld (waarde geschat op 35 miljoen $). Onderweg naar het Cultural Center had Eric croissants en chocoladekoeken gekocht, die we met veel smaak hebben opgegeten. Het was geleden van de zomer dat ik er nog gegeten had, niet dat je in Midland geen croissants kunt kopen, maar lekker zijn ze niet. Deze waren echt zoals ze moeten zijn, vers en lichtjes knapperig, zalig!!! Dit adresje (Argo Tea, 16 W Randolph Street; je kan er ook ter plaatse je koffie of thee drinken met bijhorende croissant of ander kleinood/ er zijn nog een paar Argo Teas in Chicago op andere adressen) is bij deze genoteerd voor volgende bezoeken aan Chicago.

Na lunch ging het richting Field Museum, waar we een tentoonstelling bezochten over het leven van insecten, dan bezochten we een deel van de permanente collectie van het muzeum, namelijk de collectie over het oude Egypte (sarcofagen, mummies,...), en natuurlijk de tentoonstelling over de evolutieleer, met verschillende dynosaurusskeletten en skeletten van andere voorhistorische schepselen. De biologische en antropologische collectie van het muzeum is echt indrukwekkend, duidelijk internationaal topniveau! Een echte aanrader! Niet alleen topcollecties, maar ook duidelijk, overzichtelijk en toegankelijk, ook voor kinderen, gepresenteerd.

's Avonds vonden we toch de tijd gekomen om eens goed uit te eten. Ons plan was om naar een goede Italiaan te gaan, we hadden Giordano's gekozen, de uitvinder van de Chicago deep pan pizza. Toen we daar aankwamen, bleek er een wachttijd van 2 uur (jawel!) te zijn. Dan maar weer verder, de Italiaan aan de overkant van de straat had ook een wachtrij, uiteindelijk toch onze kans gewaagd bij een derde pizzeria, waar de wachttijd 3 kwartier zou zijn. Wachten betekende buiten (!) in de rij gaan staan, bij min 5 en met honger is dat niet leuk! Uiteindelijk toch binnengreaakt en na nog een half uur wachten bleek de pizza gelukkig erg lekker.

Zaterdagochtend was onze laatste ochtend, tijd voor -na enig aandringen van mijnentwege- het betere shoppen. Met de historisch lage dollarkoers valt winkelen in het dure Chicago, voor ons, Europeanen, al bij al mee. Er waren zelfs al veel 'sales' , koopjes. In Amerika is er geen strikte reglementering omtrent koopjesperiodes, met als gevolg dat er het hele jaar door wel ergens koopjes zijn.

De meisjes wilden nog eens een kijkje nemen in de 'American girl'-shop, nadien ging het naar de winkel van 'Polo Ralph Lauren' in een stijlvol historisch pand van 3 verdiepingen, met prachtig houtsnijwerk. Ongeveer heel de collectie hing er, van kinderkleding en binnenhuisdecoratie, tot dames- en herenkledij. Hier deden de prijzen wel Europeser aan, dus het bleef bij kijken en bewonderen.

Na nog een paar winkels en een aantal kerstcadeautjes rijker, was het middag en belandden we alweer bij een Italiaan. Deze keer een rustige atmosfeer, niet veel volk, de kans om te relaxen en te genieten van de erg lekkere pasta en een niet te versmaden wijntje. Eindelijk nog eens tafelen zoals het hoort, op het gemak, zonder dat na je tweede hap de rekening al voor je neus wordt gelegd! Met andere woorden, het heeft deugd gedaan!
Zo kwam het dat we, enkele uren later, met een voldaan gevoel, terugreden naar de boerebuiten van Midland, Michigan (dat voelt alleszins zo aan, als je van Chicago terugkeert). We kunnen er weer voor efkes tegen!

Chicago (woensdag 21 en donderdag 22 nov)

Terwijl in Belgie de herfstvakantie al achter de rug is, hebben onze kinderen iets langer moeten wachten op hun eerste korte vakantie. Maar nu, met Thanksgiving, was het zover. Drie daagjes verlof in het vooruitzicht, van woensdag tot vrijdag, vonden we net genoeg om eens op verkenning te gaan in Chicago. Geladen met warme wollen truien, mutsen, sjaals en handschoenen trokken we naar de 'Windy city', waar we na een kleine 6 uur rijden aankwamen. De eerste verkennende wandeling bevestigde ons dat het er berekoud was, een gure wind die nog een 2-tal dagen zou aanhouden. Vermits we niet ver van de 'Magnificent Mile' gelogeerd waren, HET shoppingkwartier, met de beroemde Michigan Avenue, zijn we vooral een shoppingcenter op deze Avenue binnengestapt, al volledig in kerstsfeer, met verlichte kerstboom en een prachtig wintertafereel, een besneeuwd miniatuurbergdorp met bijhorende bergen, rijdende treinen en verlichte huisjes, in de inkomhal. Verder ook binnengewaaid bij 'American Girl', een 3 verdiepingen hoge winkel voor meisjes, waar poppen verkocht worden, gepresenteerd als in een muzeum. Je kan poppen uitkiezen volgens het jaartal waarin de pop 'geboren' is, bijvoorbeeld een pop uit 1974, een zelfbewuste jongedame, met bijhorende seventies-outfit. Elke pop heeft een garderobe en accessoires, een bijhorend boekje over het karakter van de pop. Je ziet er meisjes in dezelfde outfit als hun pop, die samen met hun pop op de foto gaan. Op de derde verdieping is een kapperszaak, waar je voor 20 dollar je POP kan laten coifferen, eventueel een stukje eraf, het haar weer goed uitborstelen, nieuwe vlechtjes erin, en de pop zelf krijgt ook een wasbeurt. Kinderen komen er soms toe met de pop van hun ma, die dan nieuw leven wordt ingeblazen. Rond 17h terug naar het hotel gekeerd en daar gegeten.

De volgende ochtend, Thanksgiving, iedereen een laagje meer aangetrokken, zijn we te voet vertrokken richting 'Shedd Aquarium', een wandeling van toch een 5-tal km, langs de Michigan Avenue, een klein stukje meegepikt van een 'Thanksgiving'-parade, en dan door het Millennium Park (foto links boven) en het Grant Park. Het aquarium ligt vlak aan Lake Michigan. Op deze feestdag was het rustig in het Shedd Aquarium, dus dat was mooi meegenomen. Het is echt prachtig, voor mij sprongen vooral de grote aquaria met enerzijds 'Caribbean Reef' en anderzijds 'Wild Reef' eruit. Een ware kleurenpracht en wat een varieteit!! Verder zijn er 'oceanaria', met een kleine soort walvissen (Beluga) en dolfijnen, te bekijken vanop grondniveau en min 1. Er is ook een show met dolfijnen in het oceanarium, met Lake Michigan op de achtergrond, heel indrukwekkend. Na het Shedd-aquarium door downtown gewandeld, waar net een Duitse kerstmarkt geopend was. Tegen 18h terug naar het hotel voor het avondmaal en een warm bedje.

International coffee, Junior Achievement en ... paarden

Elke zaterdag trekken Evelien en Nathalie naar een manège net buiten Midland. In de voormiddag helpen ze met het verzorgen van de dieren, in de namiddag hebben ze rijles en spelen ze met de andere aanwezige kinderen (kampen bouwen, knutselen,...). De eigenares is een vrouw van rond de 50, die als tiener ook haar vrije tijd doorbracht op een manège en daar zoveel goede herinneringen en vrienden heeft aan overgehouden, dat ze op een bepaald moment heeft besloten zelf met een manège te beginnen. Onlangs mochten de kinderen heel de zondag mee naar een concours, Evelien mag misschien zelf meedoen aan een concours in februari. Ze rijdt meestal op haar favoriete paard 'Pedro' (foto), blijkbaar een nogal koppig paard, dat moeilijk te berijden is, maar Evelien heeft blijkbaar de juiste snaar geraakt en is niet meer weg te slaan van Pedro.

Ikzelf heb twee keer dames van de 'International Women's Club' over de vloer gekregen, de eerste keer voor 'Dutch coffee', de tweede keer voor 'French coffee'. Het is namelijk zo dat hier een aantal Nederlandstaligen zijn, lid van de 'International Women's Club', wij komen 1 keer per maand samen bij iemand van de groep Nederlandstaligen, deze maand was ik aan de beurt. Er is ook een Franstalige groep, als goede Belg en liefhebber van de Franse taal, ben ik ook lid van de Franstalige groep, die deze maand ook bij mij plaatsvond. Over Belgie gesproken, het lijkt niet echt te vlotten met de regeringsvorming, wij worden daarover regelmatig aangesproken, deze soap begint internationale faam te krijgen... Enfin, zo een 'coffee' is ideaal om wat bij te praten, nieuwe mensen te leren kennen, tips uit te wisselen over waar welke zaken te kopen, over vakantiebestemmingen,... Vermits goeie patisserie hier zo goed als niet te krijgen is, wordt er door de gastvrouw meestal zelf iets gebakken, ik heb een recept voor appeltaart van oma uitgeprobeerd, en het was goed gelukt.

In het begin van het schooljaar was een vrijwilliger gevraagd om een aantal lessen over economie en business te geven in 5th grade (klas van Evelien). Ik had me daarvoor opgegeven, vorige donderdag heb ik de eerste les gegeven. De lessen zijn volledig voorbereid door 'Junior Achievement', dat is een organisatie die de leerkrachten ondersteunt bij het onderwijzen van de leerlingen in de materie: zij stellen de pakketten samen en vrijwilligers geven de lessen. Ondanks de lesvoorbereiding en het script dat voorhanden is, kruipt hier toch altijd nog meer werk in dan je denkt, maar het was heel tof om te doen. De eerste les is zeer goed verlopen, de leerlingen werkten enorm mee. Als je Amerikaanse leerlingen vraagt wie van hen een business wil runnen, dan gaan meer dan de helft van de vingers de lucht in. Ze geven zelfs concreet aan welk soort business ze denken. Interesse voor entrepreneurship en business wordt er bij Amerikanen van jongs af aan ingelepeld, bewijs daarvoor deze soort lessen.

Het lang weekend van 'Thanksgiving', dit is volgende week vanaf woensdag, brengen we door in Chicago. Ik heb heel wat energie gestopt in het vinden van geschikte en betaalbare accomodatie. Chicago is immers een erg dure stad. Vermits ik 2 slaapkamers wou, en dat in eerste instantie niet vond in hotels, heb ik uitgekeken naar appartementen voor 'short term rental'. De meesten waren echter volzet, en degenen die nog vrij waren, waren ofwel te duur, ofwel wilden ze geen kinderen onder de 8 jaar! Inderdaad, sommigen vermelden zelfs op hun website dat kinderen onder de 8 jaar niet welkom zijn, ik vond dit vrij shockerend...! Uiteindelijk heb ik toch een hotel gevonden in Downtown Chicago waar we een suite met 2 slaapkamers huren, met ook een klein keukentje aan en een living.

Jazzconcert

Zaterdag 10 november, een hele dag in het teken van muziek. De violisten van de Suzukiklas van Mrs. Palen kregen de unieke gelegenheid om samen met een aantal professsionele jazz-muzikanten een concert te geven. Vanaf 10h30 repetitie voor Nathalie en Evelien. Om 13h optreden van de vioolklas, samen met de muzikanten, Evelien heeft zelfs een geimpoviseerde jazzsolo gespeeld. Het was een bijzondere ervaring voor hen. De man die de micro voor Evelien's solo vasthoudt, is Jamey Aebersold, een internationaal bekende saxofonist en een autoriteit op het gebied van jazz-onderwijs en -improvisatie. Samen met de pianist en componist Steve Allee, Tyrone Wheeler, op contrabas (achteraan rechts op de rechter foto), en de drummer Jonathan Higgins, vormen zij het 'Jamey Aebersold Quartet'. 's Avonds konden we dan genieten van een fantastisch concert van dit kwartet.

Verjaardag Stefanie

November is een goed gevulde maand tot nu toe. Eric is op 6 november naar Europa vertrokken voor 10 dagen. Dit betekent dat Stefanie's verjaardag op 8 november een meisjesaangelegenheid is geworden. 's Morgens bij het ontbijt pakjes openmaken en kaartjes lezen. Deze waren de voorbije weken en dagen van over de plas in onze brievenbus terechtgekomen, echt tof!! Ik had fruitwafeltjes gebakken voor de kindjes van Stefanie's klas, als er 'Belgian wafles' zijn, is het altijd feest! Als een kindje verjaart, mogen de ouders het verjaardagsritueel in de klas bijwonen, de jarige gaat zijn/haar aantal jaren rond de mini-zon in de klas. De ouders vertellen iets over hun kind: ik had een collage gemaakt van Stefanie (pas geboren, op 1, 2 en 3 jaar), verder een aantal foto's van familie. Als afsluiter had ik 2 Nederlandstalige verjaardagsliedjes mee op cd, die Stefanie en ik hebben gezongen, de kindjes in de klas hebben zelfs de 'hoera' van hip hip hoera meegezongen, leuk!

Na schooltijd hebben we dan nog wat verder gevierd met de zussen, met ijs en smarties.

Halloween!!!

Onze eerste Halloween in de States!

Dit is een van de topevents van het jaar. Al van weken/maanden op voorhand word je overstelpt met reclame voor Halloween-outfits, er zijn zelfs verschillende Halloween-shops bij ons in de buurt, winkels vol met Halloweenkostuums voor alle leeftijden en Halloween-accessoires, zoals skeletten, bloederige afgehakte ledematen, vampiertanden,....

Huizen en hoven zijn versierd en verlicht (meestal met oranje verlichting, kwestie van het onderscheid te maken met de kerstverlichting). In de voortuinen zie je tientallen echte of plastic pompoenen, soms opgeblazen gevallen van een meter of 2 hoog en verlicht, smaken verschillen...

Anderen hebben een nep-kerkhof in de tuin, met bijhorende grafzerken en, waaron niet, een skelet, al dan niet opgehangen aan een boom...

Op tv is het ook niet anders: Halloweengriezelfilms en documentaires over Halloween-toegewijden die elk jaar hun huis en tuin omvormen tot een Halloweendecor om U tegen te zeggen. Zo zag ik een reportage over een koppel dat elk jaar vanaf augustus begint te werken aan hun Halloweenspookhuis. Dit houdt onder andere de inrichting in van een dodenhuis met opgebaard lichaam, met doodskisten, bijpassende verlichting,...Ook hun tuin, die ze voor de gelegenheid ommuren met hoge houten schuttingen, wordt volgestouwd met halloweentaferelen. Van heinde en ver komen mensen kijken naar dit schouwspel.

Zelf hebben we het bescheiden gehouden: een paar pompoenen, door de kinderen uitgelepeld en van een gezicht voorzien, en daarin een kaars.

En dan was de bewuste dag er eindelijk. In Stefaniekes klas hielden de kinderen een optocht in hun Halloweentenueke, de ouders mochten komen kijken, daarna waren er spelletjes en snacks in het thema van Halloween.

Voor de 2 oudste begon de pret pas in de latere namiddag. Dan mochten zij zich omkleden en aan optocht en spelletjes beginnen in hun school. Maar de echte pret was voor 's avonds. Dan begeven alle kinderen zich de straat op, en dit tussen 18 en 20h. Als goede burger kun je je dan maar best voorzien van snoep of ander lekkers om uit te delen. Ik heb dus in de namiddag 75 fruitwafeltjes gebakken en zakjes gemaakt met snoep en chocoladesnacks. Elk groepje wordt verondersteld begeleid te zijn door een ouder, die het groepje vanaf een zekere afstand volgt als chaperon. Evelien en Nathalie waren nog maar pas de deur uit, samen met de buurkinderen en Eric, of de eerste groep kinderen stormde naar onze voordeur: 'Trick or treat', en dan 7 paar handen die gretig een grote linnen zakken naar voor steken om het lekkers in te deponeren. 'Wow, Belgian wafles, hmmmm', of anderen 'Candy for me, please'. De grote vrees op zo een avond is snoep tekort te hebben, het is moeilijk in te schatten hoeveel kinderen er aan je deur zullen verschijnen. Het eerste half uur was hectisch, de ene groep na de andere, de zakjes met wafels en snoep vlogen de deur uit. Toen begon het te regenen, en dan moet je weten dat het in de laatste 2 maand praktisch niet geregend heeft.... Tegen 19h kwamen onze kinderen, goed nat, terug thuis, met hun zak goed gevuld met zoetigheden, ook de andere kinderen schenen het opgegeven te hebben. Het bleef opvallend rustig aan onze voordeur het tweede uur. Al bij al denk ik toch dat een 120-tal kinderen aan onze deur zijn gepasseerd, en dit ongeveer allemaal in het eerste uur. Het was alleszins een onvergetelijke avond voor onze kinderen, zelfs voor Stefanieke, die om 5 uur in slaap was gevallen en pas weer was wakker geworden toen Evelien en Nathalie al de deur uit waren. Ik heb haar snel haar 'tirolerkleedje' aangetrokken en zij vond het een fantastische belevenis om al die kinderen die aan de deur kwamen te bewonderen en te helpen bij het uitdelen van het lekkers.

En dan is er 1 november... ik zet de radio aan en, geloof het of niet, de eerste kerstliedjes weerklinken...

Fall colors

Het is de periode van de herfstkleuren en die zijn hier ronduit schitterend. Vooral de esdoorns (maple) verkleuren in felle rode en gele kleuren. Het is ook van deze bomen dat een zoete suikerstroop wordt gemaakt (maple syrup) die te pas en te onpas wordt gebruikt op pannekoeken, wafels, ijs etc. Het procédé om het sap van de esdoorn in suiker om te zetten is iets dat de eerste Europese immigranten leerden van de Indianen.

De voorbije weken waren druk, de kinderen hadden "MEAP"-testen in school, een soort nationaal examen over verschillende vakken, dat dient om de scholen te rangschikken. Het hoeft geen verdere uitleg om te weten dat de school hier heel veel aandacht aan besteedde. Voor Nathalie en Evelien bracht dit toch wel wat stress teweeg, vooral omdat hun woordenschat in het engels nog wat te mager is voor een onvoorbereide test. Het gaat trouwens erg snel dat engels, zelf Stefanietje begint een mondje mee te brabbelen. "Thank you very much" en "See you tomorrow" komen er al uit in een quasi perfect amerikaans (!) accent.

Stefanie is dikke maatjes met Alex, het 3-jarige zoontje van de buren en die twee bengels hebben dit weekend serieus wat kattekwaad uitgespookt. Papa was terug beginnen schilderen en de kleuters hebben ontdekt hoe leuk het is om met olieverf papa's schilderij "bij te werken". Resultaat: een canvas volledig ondergeklad, deuren en badkamerkastjes in kleur gezet en ook nog een paar mooie versieringen op broek en trui!

Over truien gesproken, het was vandaag weer t-shirten weer, het was niet minder dan 27 graden en we genoten ten volle van een boswandeling in "Ringwood Forest" dat ongeveer 45km ten zuiden van hier ligt. De winter zit eraan te komen, maar voorlopig genieten we nog met volle teugen van het aangename herstweer!

Mackinac Island

Uitstap op zondag 7 oktober 2007

Het beloofde weer een mooie dag te worden, 30 graden in Midland en nog een mooie 21 graden meer naar het noorden, waar het HET topweekend moest zijn voor het gaan bewonderen van het prachtige kleurenpallet van de herfst, met bomen in felrode, oranje en gele tinten. We besloten noordwaarts te rijden, naar Mackinac Island, een klein, lieflijk eilandje in Lake Huron. Gewapend met onze picnick en fototoestel, vertrokken we om 8h30.

We bewonderden zoals verwacht schitterende herfstkleuren onderweg. Toe we echter Mackinac Bridge naderden, dit is de verbinding tussen de Lower en de Upper Peninsula van Michigan, was er ineens mist. We zouden de ferry nemen, na wat wikken en wegen - zouden we toch niet ergens anders heen rijden waar het weer beter is - toch maar de overtocht gedaan naar Mackinac Island. De mist zou er van heel de dag niet optrekken, veel vergezichten hebben we dus niet in ons fotoarchief, maar het was toch de moeite waard om er heen te gaan.

De eerste bezoekers van Mackinac Island waren indianen, die er in de zomermaanden gingen vissen. Het was 1671 toen de eerste Europeanen er voet aan wal zetten. Pater Marquette, een Fransman, richtte er een missiepost op. De Fransen begonnen met de bouw van een fort. Dit bleef in Franse handen tot in 1761 het fort in handen viel van de Engelsen.

Tussen 1812 en 1815 woedde er oorlog op Mackinac Island, met als resultaat dat in 1815 Mackinac Island Amerikaans grondgebied werd.

Na de oorlog floreerde de handel in bont op het eiland. Vanop Mackinac Island werd bont verscheept, onder andere naar Europa. Later kwam er ook visvangst bij als bron van inkomsten. Maar de belangrijkste economische motor voor het eiland zou ontstaan in de tweede helft van de 19de eeuw, toen grote groepen toeristen naar het eiland begonnen af te zakken om er hun zomer door te brengen ver van de drukte van de steden. Hotels werden gebouwd, en cottages, eenvoudige vakantiewoningen in de eerste jaren, maar, na de bouw van het majestueuze 'Grand Hotel' in 1887, werden echte 'mansions' gebouwd, in navolging van dit imposante hotel.

In 1895 trok de US de soldaten terug uit Mackinac Island en Michigan's eerste nationale park en de 'Mackinac Island State Park Commission' werden een feit. Een van de eerste belangrijke beslissingen van deze commissie zouden een determinerende invloed hebben op het 19de eeuwse karakter dat nog steeds zo typisch is voor Mackinac Island. De commissie besliste namelijk alle gemotoriseerde voertuigen te bannen van het eiland omdat deze de paarden opschrikten. Ook op vandaag zijn nog steeds geen auto's toegelaten, verplaatsingen gebeuren te voet met paard en kar of met de fiets (fietsen kan je huren tegen 5 dollar per uur).

In de vroege jaren 1900 kende het toerisme een sterke terugval omwille van de economische recessie en de wereldoorlogen. Het zou duren tot de jaren '50 eer de verlaten cottages weer werden bewoond en de hotelbusiness er weer bovenop kwam.

Zo zetten wij anno 2007 voet aan wal op Mackinac Island en kwamen terecht in een 19de eeuws decor. Via Main Street, waar de typische lekkernij 'fudge' verkocht wordt, ging het naar het fort, dat we bezochten, heel interessant, heel visueel. Vandaar hebben we een wandeling gemaakt over een deel van het eiland, langs enkele mooie cottages en mansions en door een prachtig landschap. Om half 4 weer de boot op, want er wachtte ons nog een rit van enkele uren. We stopten in Petosky om te eten, we vonden er als bij mirakel het enige -niet behorend tot een of anderen keten - restaurant, waar we smakelijk hebben gegeten. Rond half 10 waren we thuis.

Het was weer een eivol weekend, misschien iets te vol, maar ja, zolang het mooi weer is, willen we extra genieten van het buitenleven.

Indian summer

maandag 8 oktober 2007

Maandagochtend is het altijd zo stil in huis. In het weekend is het huis vol meisjesgegiechel, gezang, geruzie ook wel eens, en dan valt de stilte op maandagochtend, als iedereen weer het huis uit is, extra op. Geen nood, de wasmachine draait al, Chris Rea weerklinkt op de achtergrond, en het is weer eens hoog tijd om te bloggen...

Vorige week kwam Nathalie met 3 A's naar huis, haar hard werken 's avonds (samen met (meestal) mama of papa) om haar taalachterstand in te lopen, begint duidelijk vruchten af te werpen. Het is al zwaar geweest voor haar, maar ze is bijzonder dapper en ze gaat met rasse schreden vooruit. Ik denk dat we op dat vlak het ergste gehad hebben. De avonden zijn strikt getimed, vermits Nathalie vaak maar 1 uur tijd heeft tussen het thuiskomen en haar sportactiviteiten. Dus huiswerk, avondeten/sport of sport/avondeten, en dan meestal bedtijd, vraagt een goed time management! Maandagavond is er turnen, dinsdag en donderdag voetbal, woensdag vioolles, vrijdag tennisles. Druk programma enerzijds, anderzijds doen die activiteiten haar veel deugd, ze leert er nieuwe vriendjes kennen, en ze kan zich er echt in uitleven. Evelien doet het ook heel goed op school, ondanks de mindere aandacht die we soms aan haar schenken (bezig met Nathalie). Ze heeft voorlopig minder nevenactiviteiten, enkel tennis en viool, wat voor haar de avonden wat rustiger maakt.

Stefanie amuseert zich op school, ze begint stilaan Engels te praten, vertelde Miss Stephanie (haar juf) ons. Vermits volle dagen voor haar wat te zwaar waren, haal ik haar elke middag op na haar lunch (12h30). De laatste 2 weken weigert ze koppig haar middagdutje, hoewel ik vaak zie dat ze wel moe is, binnenkort maar weer eens proberen met volledige dagen...

Vrijdag was er op haar school 'Fall clean up', dit is een van de activiteiten waarin de school de ouders betrekt, ouders komen de school een uurtje of een paar uur helpen om de schoolomgeving op te kuisen voor de winter: bladeren bijeenvegen, onkruid wieden, laaghangende takken verwijderen, speeltuigen afwassen,.... Het leuke is dat je als ouder kan gaan op het moment dat ook je kleuter meehelpt bij het opruimen. De klas van Stefanie was aan de beurt van 9 tot 10 h, ik ben gaan helpen tussen 9h en 10h30, ik heb samen met haar het eerste uur gewerkt, samen bladeren geveegd en opgeraapt, paadjes schoongeveegd,... Zij vond dat super!

Van 11 tot 12 wilden Eric en ik gaan tennissen, maar alle terreinen waren volzet (we hadden niets gereserveerd) dan maar om kwart voor 12 gaan eten bij d'Alessandros, een Italiaan, met een mooi terras, zowat het enige restaurant met een buitenterras in Midland, en zin in een terrasje hadden we wel, het was immers zo een 25 graden C en zonnig...

's Avonds zijn we dan wel nog een uurtje gaan tennissen, tijdens de tennisles van Evelien en Nathalie, en een beetje erna, samen met hen. Ze beginnen er stilaan iets van te bakken.

Zaterdag was er groepsles viool voor Evelien en Nathalie en voetbalmatch voor Nathalie om 12 uur. Evelien heeft voor het eerst geskyped met een schoolvriendinnetje uit Belgie, zo 'n anderhalf uur aan een stuk... Verder hebben we geskyped met Frans en Yvonne, de buren van oma en opa, die voor de gelegenheid post hadden gevat voor opa's computer. Fantastisch toch, he, technologie... Nathalie kwam binnen tijdens het skypen, zo rood als een tomaat, ze had de winnende goal gemaakt in de laatste 20 seconden van de wedstrijd, 4-3 was het geworden, ze was door het dolle heen.

Zaterdagnamiddag was heet.Vermits de stad dit weekend 'Be a tourist in your own town' had georganiseerd, beslisten we de 'Dow gardens' te bezoeken, die voor de gelegenheid gratis te bezoeken waren. We waren beslist niet de enigen, maar waarom kwamen zoveel jonge meisjes in avondkledij het park binnen? En waarom hebben al die familieleden een kaki T-shirt en een jeans aan??? Het zou ons snel duidelijk worden toen we her en der in het park professionele en andere fotografen het familiekiekje van het jaar probeerden te schieten, of de schoonheid van de jongedame probeerder te vereeuwigen. Dat van die jongedames zou nog een verhelderend staartje krijgen. Toen we even later thuis kwamen, bleken zich bij onze overburen, een 10-tal 14-, 15-jarigen te verzamelen voor hun 'Home coming party', blijkbaar een feestje met eten en fuiven, ter gelegenheid van de start van hun hoger middelbaar. De meisjes, opgewonden giechelend, uitgedost in gedecolleteerde, zijdeachtige, klassieke avondkledij, het haar in de plooi, er was 1 jongen bij, de chaperon (?). Na een groepsfoto voor het huis door de aanwezige, even zenuwachtige vaders en moeders, vertrok de groep richting restaurant. De ouders bleven nog een half uur napraten, nog duidelijk onder de indruk van het gebeuren.

Is Evelien binnen 4 jaar echt ook 14 jaar??? Nu begint er hier een zenuwachtig te worden...

's Avonds waren we uitgenodigd bij Caroline en Loic (Fransen, vertrekken met kerstmis terug naar Frankrijk, Caroline is momenteel de Franse juf in Montessori, Loic werkt bij Dow Corning), samen met Faye en Dan (Dow Corning) en een ander Engels koppel (Dow Chemical). Het was een supergezellige avond, met lekkere wijnen, zalige aperitiefhapjes en een heerlijke paella, en vooral, lekker veel tijd om rustig te genieten en te babbelen, iets wat in een Amerikaans restaurant zo goed als onbestaande is.

Weer een tof weekend

Het laatste weekend van september was druk, maar supertof, ditmaal een bijdrage van de papa:

Zaterdag begon met vioolsamensspel voor Evelien en Nathalie, waar ze samen met de fiets naar toe reden. Tegelijkerijd ging ik snel naar Meijers om er de nodige inkopen te doen. Om 10u30 naar "the soccer field", een verzameling van een twintagtal voetbalvelden, ja in de States is alles echt groter, waar Nathalieke haar inmiddels al vierde voetbalwedstrijd van het herfstsezoen speelde. Haar "Hurricanes" verloren met 2-1 en hebben nu 6/12. Nathalie maakt indruk maar haar loopvermogen en pit, voetbaltechnisch is het nog wat minder maar in de vorige wedstrijden scoorde ze toch al 3 keer!

Isabel had grote plannen voor de namiddag en we trokken naar Birch Run, een "Outlet Mall" op 45' ten zuiden van Midland. We kochten er winterkleren voor de kinderen, hopelijk bestand tegen de temperaturen die we binnen enkele maanden mogen verwachten. We leerden weer eens hoeveel goedkoper het hier is, een superdikke winterjas voor Nathalie was minder dan €50, speciale "snowboots", bestand tot -40 C, kosten €25 en ik kocht ook een Levis 505 voor €20... We waren pas terug rond 20u30, net op tijd om de jeugd in bed te krijgen en nog een filmpje mee te pikken!

Zondag begon goed, we kregen onze Hifi aan de praat met de spanningsomvormer die we via het internet kochten. Het was lang geleden dat France Gall nog zo door het huis schalde! Ik spendeerde ook een klein uur met Nathalie, om haar toets (quiz zeggen ze hier) over de Grote Meren voor te bereiden. Haar engels is er al erg op vooruitgegaan, super!

In de namiddag besloten we om van het goeie weer te genieten (24 graden, zon) en trokken naar het Chippewa Nature Center voor een wandeling Hier trokken we ook de foto die je bij deze blog ziet. Dit natuurpark is maar 20 minuutjes rijden en het is zeker de moeite waard. Om vijf uur waren we terug want ik had afgesproken om te tenissen met enkel collega's. We speelden dubbel en na 5 sets en 2 uur spelen was ik morsdood. Het is tof om terug te tenissen en zeker ook goed voor mijn gezondheid!

Nu is het tijd om de zware week die komt voor te bereiden. Werkdagen beginnen hier vroeg, ten laatste om 7u30 en meestal vroeger. Ook 's avonds is er veel werk met het huiswerk van de kinderen (waar Isabel zich meestal over ontfermd) en al hun activiteiten.

Tot de volgende keer!

Vrijdag 28 september 2007

Het is weer vrijdagavond. De week vloog voorbij.

Maandag tennis, dinsdag tennis gemist, ik lag met koorts in bed. Ondertussen, na gehoest en gesnotter stilaan weer de oude.

Donderdagochtend ben ik gaan ontbijten in 'Omelettes & more' in 'downtown Midland, samen met (bijna) alle buurvrouwen uit Woodview Court. Het was gezellig. De gesprekken gingen over de planning en ideeen voor de spring break holiday, over shoppen (uitwisselen van goeie adressen, vermits ik hier nog niet veel ken, is er me een en ander niet bijgebleven...), over borstonderzoek (mammografie) - ik was blijkbaar de enige die nog niet uit ervaring kon spreken, betekent dat ik net iets jonger ben dan de andere vrouwen . Verder werden de eerste afspraken gemaakt voor de christmasparty die jaarlijks in de straat wordt georganiseerd, ieder doet een beetje zijn deel en het resultaat is een avond die in het teken staat van het bewonderen van elkaars kerstversieringen, het verorberen van elkaars lekkers (gebak en gerechten natuurlijk, wat dacht je), terwijl ondertussen alle kinderen in 1 basement (kelder) gedropt worden en daar hun eigen feestje bouwen...

Deze week ben ik ingegaan op een opportuniteit, er komt namelijk een plaats vrij voor een lerares Frans aan de Montessori-school vanaf januari. Caroline, Franse en vrouw van een Dow Corningemployee, geeft die lessen momenteel, maar zij keren met kerstmis terug naar Frankrijk. De lessen zullen dinsdag en donderdag doorgaan, voor kinderen van 2-6 jaar. Ik denk dat dit boeiend en vooral FUN gaat zijn, het helpt mij mijn sociaal netwerk uit te bouwen en, met 2 dagen per week, blijft er nog genoeg tijd over voor andere activiteiten.

Uitstap naar Traverse City

Zondag 24 september 2007

Meer dan een maand is er al voorbij sinds we voet aan wal zetten in de USA. Het gaat snel, tegelijk zit die eerste maand zo vol van nieuwe indrukken, ervaringen, uitdagingen, frustraties soms ook wel, dat het dan weer lijkt alsof we hier al langer zijn.

Wat voorlopig zeker niet tegenvalt, is het weer. Op een paar uitzonderingen na is het hier nog alle dagen boven de 20 graden C, en meestal eerder tussen 25 en 30 (soms zelfs nog tegen de 35) graden C. Heel weinig regen ook, dat is een verademing in vergelijking met het druilerig Belgisch weer.

Ook vandaag kondigde zich een prachtige dag aan. Een geknipte dag voor een familie-uitstap. Die bracht ons naar Traverse City, een levendig stadje aan het water (Lake Michigan), op zo een 2 uur rijden naar het noorden. We vonden een gezellig restaurantje met nog lekker eten ook. Klein probleempje te wijten aan ons 'bleu'-zijn in de States: Nathalie en Stefanie gingen voor de Mac'and cheese, nadat ik hun had gezegd dat dat een cheeseburger is.... bleek het om macaroni & cheese te gaan....iets wat ze niet zo graag lusten. Na het delen van de andere 3 gerechten onder ons 5, en een overheerlijke chocomousse als dessert voor Nathalie, waren we klaar voor een wandeling.

Daarvoor zijn we nog een halfuurtje meer noordwaarts gereden, naar 'Deadman's hill', waar we een prachtige boswandeling gedaan hebben, van +/- 7 km.