Woensdagochtend pakten we onze valiezen, het was tijd om verder te trekken. We verlieten Golden en reden terug richting Banff National Park . Transcanada Highway 1 hadden we voordien ook al genomen onderweg naar Emerald Lake en deTakakkaw falls, en nog iets verder Lake O’Hara. Deze Hwy 1 volgt de bedding van de Kicking Horse River, deze rivier stroomt van oost naar west door Yoho National Park en wordt gevoed door de Wapta en Waputik-gletsjers en mondt uit in de Columbia-rivier in Golden. De Kicking Horse rivier is een brede wildwaterrivier, met diep uitgesleten dalen, wat deze Hwy 1 tot een ‘scenic route’ maakt, we zagen er ook een paar keer ‘bighorn mountain sheep’ (een wild bergschaap met grote gekrulde horens) langs de kant van de weg . Onderweg bezochten we kort het ‘Spiral Tunnel Viewpoint’, vanwaar 2 spiraalvormige spoorwegtunnels kunnen worden bekeken, deze zijn gebouwd in 1910, omdat het oorspronkelijke traject langs de bergflank te steil was en had gezorgd voor menig treinongeval. Het werd echter een flitsbezoek omdat het te hard regende om lang te blijven staan.Dus ging het verder richti
ng Lake Louise, waar het nog steeds hard regende toen we er rond de middag arriveerden. Niet echt ideaal weer voor een picknick, dus besloten we onze boterhammetjes te houden voor ’s avonds op de hotelkamer en ’s middags op restaurant te gaan. We kozen voor een aanrader uit onze MOON-reisgids, met name het restaurant van het Posthotel, waar een Zwitser aan het fornuis staat. Ingrid en ik hadden een pan-seared salmon met asperges, shitaki-mushrooms en een Aziatische saus, bijzonder geslaagd. Eric koos voor een risotto, Kurt liet zich een zalmburger smaken, de kinderen genoten van hun pasta met tomatensaus. Na de lunch reden we eerst richting Lake Moraine, ook weer een turkoois blauw meer, met een grillige oeverlijn, omringd door bossen aan de ene kant en steile bergen met gletjsers aan de andere kant. Het was koud, misschien een graad of 7, en het re
gende nog steeds, dus hielden we het bij een korte wandeling langs het meer. De turkoise kleur van de bergmeren wordt veroorzaakt door ‘rock flour’, dit zijn kleine rotspartikels die door erosie loskomen van de omringende bergtoppen en in het meer terechtkomen. Naargelang de grootte van de partikels reflecteren deze verschillende golflengtes, gaande van grijzig tot groenig, blauwig, turkoois, met als resultaat deze felgekleurde meren, met hun vele kleurvariaties, die constant wijzigen naargelang de lichtintensiteit. Na het bezoek aan Lake Moraine reden we terug naar Lake Louise, waar we nu de tijd namen om het meer te bezoeken. Lake Louise is s
ymmetrischer van vorm dan Lake Moraine, ook weer turkoois. Nog een ander verschil is dat er een lelijk hotel aan de rand van het meer staat: het ‘chateau Lake Louise’, waar je voor 1 nacht voor een kamer zonder zicht op het meer $650 betaalt! Ons hotel, de ‘Deer Lodge’, was het tweede hotel, als je van het Lake Louise wegwandelt. Dit hotel, gebouwd in de jaren 1920-1930 ademt geschiedenis uit. De kamers zijn klein, maar voorzien van ale comfort. Ik hield vooral van de grote zitplaats met zetels bij een grote haard, waar we ons ’s avonds, na de kinderen in bed gelegd te hebben, lieten in zakken met een kopje thee.
ng Lake Louise, waar het nog steeds hard regende toen we er rond de middag arriveerden. Niet echt ideaal weer voor een picknick, dus besloten we onze boterhammetjes te houden voor ’s avonds op de hotelkamer en ’s middags op restaurant te gaan. We kozen voor een aanrader uit onze MOON-reisgids, met name het restaurant van het Posthotel, waar een Zwitser aan het fornuis staat. Ingrid en ik hadden een pan-seared salmon met asperges, shitaki-mushrooms en een Aziatische saus, bijzonder geslaagd. Eric koos voor een risotto, Kurt liet zich een zalmburger smaken, de kinderen genoten van hun pasta met tomatensaus. Na de lunch reden we eerst richting Lake Moraine, ook weer een turkoois blauw meer, met een grillige oeverlijn, omringd door bossen aan de ene kant en steile bergen met gletjsers aan de andere kant. Het was koud, misschien een graad of 7, en het re
gende nog steeds, dus hielden we het bij een korte wandeling langs het meer. De turkoise kleur van de bergmeren wordt veroorzaakt door ‘rock flour’, dit zijn kleine rotspartikels die door erosie loskomen van de omringende bergtoppen en in het meer terechtkomen. Naargelang de grootte van de partikels reflecteren deze verschillende golflengtes, gaande van grijzig tot groenig, blauwig, turkoois, met als resultaat deze felgekleurde meren, met hun vele kleurvariaties, die constant wijzigen naargelang de lichtintensiteit. Na het bezoek aan Lake Moraine reden we terug naar Lake Louise, waar we nu de tijd namen om het meer te bezoeken. Lake Louise is s
ymmetrischer van vorm dan Lake Moraine, ook weer turkoois. Nog een ander verschil is dat er een lelijk hotel aan de rand van het meer staat: het ‘chateau Lake Louise’, waar je voor 1 nacht voor een kamer zonder zicht op het meer $650 betaalt! Ons hotel, de ‘Deer Lodge’, was het tweede hotel, als je van het Lake Louise wegwandelt. Dit hotel, gebouwd in de jaren 1920-1930 ademt geschiedenis uit. De kamers zijn klein, maar voorzien van ale comfort. Ik hield vooral van de grote zitplaats met zetels bij een grote haard, waar we ons ’s avonds, na de kinderen in bed gelegd te hebben, lieten in zakken met een kopje thee.
1 opmerking:
Ongelooflijk prachtige foto van het gezin Peeters!
Een reactie posten