Witte kerst

Blij dat we dit jaar geen vliegtuig moesten nemen om kerstmis te komen vieren. De sneeuw zorgt dezer dagen immers voor chaos op de weg en op de luchthavens. We hebben kerstavond voor het eerst sinds lang relatief rustig kunnen voorbereiden. Geen valiezen pakken, geen reis, geen jetlag, een echte verademing. Eric houdt ervan te koken als er volk komt, hij geniet ervan en maakt zich ook niet nerveus. Hij schrikt er ook niet voor terug een receptje uit te proberen dat we nooit eerder klaarmaakten. Deze keer was hij te druk bezig geweest en had geen tijd gehad om veel na te denken over het menu, dus zocht ik donderdag nog een paar receptjes bijeen, oa uit knack. Eens het menu beslist, donderdagavond nog snel de boodschappen gedaan. Vrijdagochtend konden we beiden aan de slag, Eric met het menu, ik met het dekken van de tafel, de decoraties, nog wat opkuis, nog een laatste cadeautje gaan kopen. De kinderen hadden nog een halve dag school, en kwamen tegen de middag naar huis met hun rapport. Het was best spannend, hun eerste semesterrapport na onze terugkeer uit de States, na examens, ook voor het eerst. Ze hebben toch wel een tandje moeten bijsteken, hier en daar wat bijbenen, ook wij hebben het van nabij opgevolgd en bijgestuurd waar we dachten dat het nodig was. De rapporten waren tot ieders opluchting goed. Ik denk dat de aanpassingstijd stilaan officieel mag afgesloten worden en ik wil na de kerstvakantie graag ook wat afstand nemen, ze kunnen dat zeker aan en ze willen eigenlijk ook niets liever dan op eigen benen staan, vooral Evelien, de puber in huis. Kan ik heel goed inkomen, ook ik heb dat, eigenlijk al van kleinsaf aan, heel sterk gehad: 'Ikke doen' was een van de meest gehoorde uitspraken van peuter/kleuter Isabel. Bijvoorbeeld bij het dichtknopen van de jas: 'Zal ik je helpen?', vroeg mama wanneer het niet zo goed lukte. 'Nee, ikke doen!' en ik gaf niet op tot wanneer de jas dichtgeknoopt was...
Maar ik ben afgedwaald... Kerstavond dus. Zoals gezegd waren we mooi op tijd klaar, zonder veel stress (voor de verandering). Het werd een gezellige avond, met mijn ouders en broer Dominiek. En het eten was weer heel lekker, met dank aan de kok, die na afloop van de maaltijd moe maar voldaan in de zetel in slaap viel.
Een minpuntje was dat Stefanie in de loop van de avond koorts kreeg. Op kerstdag waren we uitgenodigd bij Eric's zus. Ik ben dan maar op kerstdag samen met Stefanie thuis gebleven, gewoon samen genoten van een rustige kerstdag, een witte kerst, met voor het eerst sedert lang een mooie zon en een helderblauwe lucht... adembenemend mooi!

En...al terug goed gewoon?

We zijn ondertussen 5 maand terug in België. Het is woensdagavond. Eric is in Midland. Ik kijk naar 'Made in Belgium'. Deze keer gaat het over Bart Vandaele, eigenaar van het Belga café, het eerste Belgische restaurant in Washington. Hij woont er samen met Greet De Keyser, correspondente voor de Vlaamse radio en televisieomroep in de Verenigde Staten. Hij is een gedreven West-Vlaming, iemand die duidelijk weet wat hij wil en daar ook voor uitkomt. Lieve Blancquaert heeft dat goed gezien wanneer ze zegt dat hij wellicht daarom zo goed aansluit bij de Amerikaanse mentaliteit. Gezonde ambitie, niets mis mee, 'the American dream', het alles-is-mogelijk-gevoel. Als ik zo zit te kijken naar Bart en Lieve die door Washington rijden, heb ik spijt dat we daar uiteindelijk niet geraakt zijn. Stond op ons to-do-lijstje van te bezoeken steden, maar het is er dus niet van gekomen in de voorbije 3 jaar. Eric was er wel verschillende keren voor professionele doeleinden, maar de meisjes en ik bezochten Washington nog niet. Je hoort me niet klagen, hoor, want we hebben echt wel veel gezien, veel beleefd, ervaringen die ze ons niet meer afpakken.
Als je dan na 3 jaar terugkeert naar je eigen land, breng je die ervaringen mee, en, het klinkt misschien raar, maar de aanpassing aan het leven hier vraagt tijd. Het leven dat we hadden voordat we vertrokken, is weg. Het is weer opnieuw een leven uitbouwen.
De kinderen vinden stilaan hun draai in de school. Voor Frans en Nederlands hadden Evelien en Nathalie een achterstand. Evelien wilde het graag alleen oplossen, ze heeft niet veel hulp gevraagd, ze wil zo graag zelfstandig zijn. Nathalie laat zich wel nog graag helpen, dus heb ik hierin de laatste weken en maanden veel tijd geïnvesteerd. Niet alleen inhoudelijk is het aanpassen en bijwerken voor hen, ook de veel academischere aanpak in de Belgische scholen vraagt aanpassing, soms met vallen en opstaan. Niet alle leerkrachten kunnen zich trouwens inleven in de uitdagingen die de meisjes trotseren. Het eerste trimester loopt stilaan op zijn einde. Morgen beginnen voor de 2 oudste meisjes de examens, voor beiden de eerste keer dat ze examens hebben. In de US hadden ze in 'middle school' wel geregeld toetsen, hoewel ook minder dan hier, maar geen trimester- of semesterexamens.
Ik ben blij dat ik heel bewust tijd heb genomen om onze terugkeer te managen, met alles wat erbij komt kijken. Er kunnen zijn voor de kinderen, om hen te begeleiden in deze periode van verandering, vind ik belangrijk. Dat ik hiervoor ook echt de tijd kan nemen, is een luxe.

Vroege sneeuw en kou

Bijna niet te geloven, maar eind november viel de eerste sneeuw, veel sneeuw. We zijn ondertussen een week verder en er ligt nog sneeuw. Bar koud is het ook al geweest. Enfin, we waanden ons in Midland, waar de eerste sneeuw pas enkele dagen geleden viel.

Zonnepanelen

Sedert een week ligt ons dak aan de zuidkant bedekt met zonnepanelen. Een hele week is eraan gewerkt, en vrijdagavond was alles klaar. Zaterdag was een zonnige dag, en we zagen onze elektriciteitsmeter voor de eerste keer terugdraaien in plaats van vooruit, geweldig toch? De dagen erop waren grijs en donker, dus werd de productie gevoelig lager ... Wat vaststaat, is dat onze elektriciteitsfactuur er vanaf nu veel aantrekkelijker zal uitzien, de voorschotfacturen zijn nu al aangepast. Verder zijn er de groencertificaten, dus wij zijn er alvast van overtuigd dat we hier een goede investering hebben gedaan, en een steentje bijdragen tot het duurzaam omgaan met onze planeet.

Terug naar school

Vandaag de start van een normale week. Evelien en Nathalie waren vorige week de hele week thuis nadat hun school was ondergelopen. Ze waren gelukkig om vanochtend weer naar school te gaan. De vrienden en vriendinnen terugzien, gewoon weer in de klas de leerstof krijgen en oefeningen maken, toch wel toffer dan het in je eentje thuis te verteren. Evelien kon terug naar haar klas, die zich op de eerste verdieping bevindt. Nathalie's klas is nog te vochtig, dus zij heeft voorlopig les in een ander lokaal, in het kasteel. Ondertussen liggen hier nog steeds werkblaadjes te drogen, ook 2 boeken, die ze pas vandaag heeft meegebracht vanuit de school en die nog kletsnat zijn...

Waterellende op school

Dit weekend werd Brakel, naast heel wat andere Vlaamse gemeenten, zwaar getroffen door overstromingen. De aanhoudende zware regenval zorgde ervoor dat de Zwalmbeek het debiet niet meer kon slikken en ook het volume van de wachtbekkens was niet voldoende. Gevolg: ondergelopen woningen in het centrum, heel kritieke situatie in het centrum van Michelbeke, waar een dijk het dreigde te begeven. De Sint-Franciscus-school, waar Evelien en Nathalie school lopen, is mooi gelegen langs de Zwalmbeek en bleef ook niet gespaard. Nooit geziene beelden, de ravage is enorm. Water en modder is de eerste verdieping en de kelderverdieping binnengelopen, waardoor verwarming en elektriciteit zijn uitgevallen. Schade aan vloeren ook. Maandag en dinsdag bleef de school gesloten voor opkuis en opmeting van de schade. Gisteren kregen we telefoon van de school om ons te laten weten dat Evelien's locker was ondergelopen. Deze ochtend is ze haar spullen gaan ophalen, een pak notities en werkbladen, volledig doorweekt en vuil en alle inkt uitgewist. We zijn nu zoveel mogelijk de papieren aan het drogen, maar de notities zijn verloren en zullen moeten gecopieerd worden.
Vanavond kregen we via e-mail bericht dat de school ook morgen dicht blijft. Via de website van de school krijgen de leerlingen sedert vanavond opdrachten van hun leraars, die hen in staat stelt de volgende dag(en) verder vooruit te kunnen gaan met de leerstof.

Verjaardag Stefanie

Click here to view these pictures larger

Stefanie wordt 6 jaar!

Grote dag vandaag voor Stefanie, want ze is 6 jaar geworden! Met verjaardag vieren zijn we gisteren al begonnen. Feestje met oma, opa en Dominiek. De stoel versierd, 3 taarten met kaarsjes en vuurwerk, cadeautjes,... Stefanie genoot met volle teugen!
Vandaag is er nog een paar keer 'Happy birthday' voor haar gezongen, thuis en op school. Woensdag komen er een paar vriendinnetjes spelen, waardoor haar verjaardag toch minstens een dag of 3 zal geduurd hebben... Oh ja, bijna vergeten, er komt zeker nog een dag extra bij vermits papa niet thuis was op haar verjaardag. Er is immers al afgesproken dat we nog eens vieren, maar dan met papa erbij, die in afwachting al in de sfeer kan komen met de fotoreeks hierboven...

Herfstvakantie en bezoek aan Magda

Voor het eerst in vele jaren heb ik begin november nog eens herfstvakantie gehad, samen met de kinderen. Tot 3 jaar terug werkte ik full time, en in de US, waar we de laatste 3 jaar doorbrachten, bestaat niet zoiets als een herfstvakantie. Tijd om met de kinderen eens naar het provinciaal domein 'De Gavers' in Geraardsbergen te trekken, voor een namiddagje in het zwembad, en erna even op de speeltuin.
Het weekje verlof was ook de ideale gelegenheid om Eric's oudste zus, Magda, ofwel Zuster Elisabeth, op te zoeken. Zij is Karmelites in de Karmel in Kirchzarten, in het Zwarte Woud. Stefanie was pas 6 maand toen we haar voor het laatst in levende lijve hadden gezien. Sindsdien moesten we het, door ons drukke leven, bovendien grotendeels aan de andere kant van de oceaan, stellen met contacten via skype. Wel blij dat skype er is, een wereld van verschil voor een expatgezin en hun familie en vrienden aan de andere kant.
We keken dan ook uit naar ons bezoek. We hadden geluk, het weer zat mee, heel zacht, droog weer. Het weerzien met Magda was hartelijk en hartverwarmend! We werden heel goed ontvangen. Het klooster is bijzonder mooi gelegen, aan de rand van Kirchzarten, een dorp in een brede vallei van het Zwarte Woud, op 10 km van Freiburg. Op een paar minuten van het klooster vertrekken verschillende wandelwegen, het gebied wordt in de zomer dan ook druk bezocht door toeristen. Samen met Magda trokken we een voormiddag de natuur in, de heuvels in, door stukjes bos en langs weiden, boerderijen mooi uitgespreid over het landschap. We praatten over onze levens, die op het eerste zicht heel verschillend zijn, maar wanneer je dieper graaft naar wat ons drijft en bezighoudt, dan toch ook weer niet. We hadden het over de huidige crisis in de Kerk, omdat we benieuwd waren naar de mening van een 'insider'. Heel verrijkend, we kunnen veel van elkaar leren, het is jammer dat we zo ver van elkaar wonen. Maar ja, er is nog skype, blog, telefoon,... Toch gaat niets boven een goed gesprek, face-to-face, bij een geurig dampende kop koffie en een lekker stukje taart! Bedankt, Magda, voor een deugddoende ontmoeting! Doe de groeten aan de medezusters en bedank ook hen nog eens voor alle goede zorgen, en vooral voor het prive-concertje voor Stefanie's verjaardag!

Ook nog in oktober

Bezoek aan de interieurbeurs in Kortrijk, waar Eric's portefeuille werd gestolen, even later werd teruggevonden door een bezoeker, evenwel ontdaan van het cash-geld. Gelukkig zaten de bankkaarten, rijbewijs, identiteitskaart ed. er wel nog in. Hij, die zo veel reist, was nog nooit bestolen geweest, dat dat een wereldreiziger als hij nu juist in eigen land moet overkomen...!

Toen we terugkeerden uit de States, hadden we meubels te veel, en een aantal waren geschikt voor 'La Moulinal', dus reden we nog maar eens een weekend op en af, schroefden kasten in elkaar, maar genoten tussendoor ook van de culinaire troeven van de Lot-et-Garonne, kwestie van het nuttige aan het aangename te koppelen!

Doctoraatsverdediging Gina

Op dinsdag 6 oktober waren Eric en ik uitgenodigd op de doctoraatsverdediging van Gina, mijn beste jeugdvriendin en tegelijk mijn schoonzus. Gina studeerde eerst voor industrieel ingenieur, maar gooide na een paar jaar werken het roer om en ging Romaanse studeren. Ik herinner dat we beiden op het einde van onze humaniora lang hebben getwijfeld wat we zouden gaan studeren. Net als ik was ook Gina erg geïnteresseerd in talen, voornamelijk in Frans en, jawel, ook Latijn. Toch kozen we beiden voor ingenieursstudies, omdat qua vakken ook wiskunde en wetenschappen ons erg boeiden en we er goed in waren. Zij ontmoette op een avond Kris, Eric's broer, een Romanist, nadat Eric en ik haar hadden opgezocht in Leuven, en haar nadien hadden meegetroond voor een partijtje snooker, samen met Kris, die ook in Leuven woonde. De rest is geschiedenis.
En dus zaten we een paar dinsdagen terug in de Justus Lipsiuszaal in Leuven geboeid te luisteren naar een bijzonder interessante uiteenzetting, heel vlot en gestructureerd gebracht. Daarna vraagstelling door alle aanwezige professoren en dan doctoraatsuitreiking. Het doctoraat handelde over de schrijfster Jacqueline Harpman en meer bepaald over het schrijven als intermediaire act. Heel boeiend! Ondertussen hebben we het boek 'La plage d'Ostende' van Jacqueline Harpman besteld, want Gina heeft ons echt wel goesting gegeven om dit werk te lezen en op zoek te gaan naar 'l'expérience de la création littéraire comme acte intermédiaire'.
'Chapeau', Gina, want toch niet evident, doctoreren wanneer je een gezin hebt met 2 kleine kinderen. Getuigt van veel doorzettingsvermogen!

Lunch met ex-collega's

Ondanks ons verblijf voor 3 jaar in de States ben ik in contact gebleven met een aantal collega's van Eandis. Terugkeren naar het bedrijf was geen optie meer, maar de vriendschappen verdwijnen niet. Het deed dan ook heel erg deugd om een handvol lieve collega's te kunnen terugzien. In september kwam Antoine lunchen bij mij, wat zorgde voor een heel gezellige en boeiende middag. Antoine is , net als ik, niet meer actief binnen Eandis, hij wegens pensionering. Dus ging het over onze tijdinvulling, reizen, vrijwilligerswerk, ed. En natuurlijk ook een beetje over het reilen en zeilen binnen Eandis.
Op vrijdag 29/10 ging ik lunchen met 3 heel goede vriendinnen en ex-collega's in 't Stoveke in Melle. We genoten van een bijzonder gesmaakte lunch en van elkaars gezelschap. We hadden heel wat bij te praten. Het doet toch wel deugd om, ondanks de afstand en de jaren die verstreken, te kunnen beleven hoe vriendschappen stand houden als je er maar een beetje energie in steekt en de waarde ervan weet te waarderen.

Sporten

In Midland deden we allemaal vrij veel sport. Dat wilden we niet verliezen, dus moesten we ook hier op zoek naar sportinfrastructuur. Vermits Eric en ik in de periode voor onze verhuis naar Midland totaal geen tijd voor sport hadden en de kinderen nog geen tennis speelden, moesten we nu op zoek naar een tennisclub. We vonden er een, op aanraden van een collega van Eric. Qua accommodatie niet te vergelijken met de tennisclub in Midland, maar daar waren we dan ook wel echt ongelofelijk verwend, en het was ook vlak bij. Nu moeten we 20' rijden, maar we gaan op zaterdagavond voor een tweetal uur, met heel het gezin. We nemen les, Stefanie apart, Nathalie en Evelien samen en Eric en ik samen. Een echte gezinsactiviteit waar we elke week naar uitkijken.
Evelien en Nathalie hebben ook al een aantal weekends paardgereden en de manège lijkt hen erg te bevallen. Ze leren ook heel veel bij.
Nathalie is ook in een volleybalclub en doet dat heel graag.
Verder zijn Eric en ik opnieuw beginnen dansen. We hadden dansles gevolgd tot vlak voor onze verhuis naar Midland en wilden dat nu terug opnemen. Best wel zweten die eerste lessen, want we zijn al veel kwijt van de verschillende figuren en choreografieën. Met het vele reizen van Eric vrees ik bovendien dat we maar 50% van de wekelijkse lessen zullen kunnen volgen, wat mogelijk tot frustratie gaat leiden, wanneer we weer maar eens niet gaan kunnen volgen...
En wat met de zumba? Dat wou ik natuurlijk ook niet laten schieten. Vaststelling: veel zumbalessen in de buurt, ook in Europa een echte rage, maar allemaal 's avonds! Niet evident, ik laat de kinderen niet graag alleen thuis als Eric er niet is. Gevolg: nog maar 1 keer naar een zumbales geweest. Het was wel tof, en druk bijgewoond!

Autoperikelen

Toen we eerder dit jaar besloten onze VW eos, die we in de US kochten, mee te verhuizen naar België, hadden we ons niet kunnen indenken dat we pas 4 maand na verscheping de auto zouden terugzien... Vorige donderdag kwam eindelijk het verlossende telefoontje: de auto was ter plaatse bij de invoerder, nog met Amerikaanse platen, maar met toelating om te rijden!Hoewel de auto al sinds eind juli in de haven van Zeebrugge stond, na een overtocht per boot vanuit de States, heeft de invoerder er maanden over gedaan om het papierwerk rond te krijgen. De auto moest worden vrijgegeven door de douane. Dat kon pas nadat het papierwerk rond was rond vrijstelling van invoerrechten en BTW voor de ingevoerde wagen. Reden van vrijstelling is omdat het een verhuis betreft en geen invoer voor verkoop van de wagen. Bijkomende voorwaarde is dat de wagen minstens 12 maanden in het bezit van de eigenaar was voor verscheping en niet binnen de 12 maanden na invoer wordt verkocht door de eigenaar. Doordat verschillende instanties betrokken zijn, is de invoerder van het kastje naar de muur gestuurd en is veel tijd verloren gegaan. Elke week informeerden we meerdere keren naar de stand van zaken en iedere keer opnieuw bleek een ander obstakel de kop te hebben opgestoken, waarvoor een oplossing moest gevonden worden.Ondertussen sloeg ik me uit de slag met de 25 jaar oude VW golf van mijn moeder, een auto die door mijn ouders voornamelijk nog van stal gehaald wordt om naar het containerpark te gaan... Met deze auto heb ik destijds leren rijden, heb ik als piepjonge chauffeur mijn eerste accidentje gehad: bij het achteruitrijden van de oprit een confrontatie met de kruiwagen, die op de oprit stond, omdat papa in het perk ernaast onkruid aan het wieden was. Het beestje heeft dus al trouw dienst bewezen, maar heeft toch zijn beste tijd gehad. Vooral last van ochtendhumeur, valt geregeld stil in de eerste kilometers die er ’s morgens mee gereden worden, best vervelend, blijkbaar een probleempje met de batterij. Eens goed opgewarmd en een 5-tal km verder wordt het rijden toch nog relatief aangenaam. Ondanks deze ongemakken was ik blij om vervoer te hebben om de kinderen naar school te brengen, boodschappen te doen, ...En dus mochten we eindelijk donderdag de auto ophalen, de verzekering was dezelfde dag nog door ons geregeld, ook een beetje speciaal, vermits de auto nog Amerikaanse nummerplaten heeft. Onze ‘eigen’ verzekeringsmaatschappij beweerde een auto met Amerikaanse nummerplaten niet te kunnen verzekeren, dus zochten we een verzekeringsmaatschappij die wel wist hoe dit in zijn werk ging. Tijdelijk rijden we dus rond als Amerikaan, met een papier in de auto waarop vermeld staat dat wij toelating hebben zo rond te rijden tot wanneer we een Belgische nummerplaat hebben. Van de douane verwachten we nog confirmatie dat alles nu geregeld is, daarna volgt nog een conformiteitskeuring voor de auto. Pas daarna kunnen we een nummerplaat aanvragen. Nooit gedacht dat een auto verhuizen zoveel voeten in de aarde ging hebben...

Kweeperengelei

Vorige week heb ik voor het eerst in mijn leven kweeperengelei gemaakt. In onze tuin staat een kweeperenboom, die vol rijpe kweeperen hing. Ik ben dol op kweeperengelei, dus besloot ik het erop te wagen. Met wat advies van mama, en het receptje gegoogled, kon ik aan de slag. Twee grote soeppotten met kweeperen stonden enige tijd later te pruttelen op het fornuis. Dan een nachtje laten staan, de volgende ochtend eerst neteldoeken gaan kopen, en dan de kweeperen zeven, suiker erbij en opnieuw koken tot de gelei dik genoeg is (hier komt de test met de houten lepel en de druppel gelei die er blijft aan hangen als de gelei de juiste dikte heeft). Potten uitkoken en de gelei erin doen. 29 potten gelei was het resultaat. Densiteit wonderwel goed, de dag nadien het resultaat ook geproefd, en, oh yeah ... hmmmm, lekker!! Ik ben er best fier op. Maar, om eerlijk te zijn, ik vond dat het toch meer tijd nam dan ik gedacht/gehoopt had. Niet iets om elke week te doen...

Ik kan niet geloven dat het ondertussen alweer oktober is. De nasleep van de verhuis houdt me goed zoet. Sedert vorige week is onze slaapkamer eindelijk dozenvrij, na dagen en dagen uitpakken, sorteren, organiseren, weggooien,...
Nu nog de bureau verder onder handen pakken, van het teveel aan meubelen afraken dat nu onze garage vult, enz.
Ondertussen zijn de kinderen goed ingeburgerd op school. Het is even aanpassen aan de Belgische schoolmentaliteit, met strengere leerkrachten en veel meer toetsen aan de ene kant en anderzijds dan weer meer middagpauze, wat de spijsvertering ten goede komt, en de woensdagmiddag vrij. Wat dit laatste betreft, Nathalie is in september 3 dagen aan zee geweest, als kennismakingstrip voor de eerstejaars. Evelien trok met de tweedejaars voor een dag naar Doornik voor een heuse stadszoektocht, en français, bien-sûr.
Ondertussen is Evelien ook sinds een paar weken herenigd met haar hamster. Het beestje mocht mee de bedrijfs-jet op, vermits de commerciële vliegtuigmaatschappijen geweigerd hadden haar mee te nemen. Dus zat er niets anders op dan haar achterlaten bij onze vrienden/buren in afwachting van een vlucht Midland-Brussel. Eindelijk was het dan zover. Eric is de hamster op een zondagavond gaan afhalen in Zaventem, van een VIP-behandeling gesproken...

Nieuw schooljaar, nieuwe school

Het schooljaar is ondertussen gestart. Alle 3 onze dochters hebben ernaar uitgekeken. Evelien en Nathalie hoopten vriend(inn)en van vroeger terug te zien en nieuwe vriendinnen te maken. Stefanie heeft al haar vriend(innet)jes achtergelaten in Michigan, en die heeft ze tijdens de vakantie erg gemist, dus is het goed dat het schooljaar nu gestart is, een nieuw begin voor haar.
De eerste halve week verliep vlot. Nathalie fietst naar school, samen met haar vriendin Philine, met wie ze bevriend is sedert de kleuterklas. Evelien heeft een vriendin vanuit de vioolklas in Zottegem in haar klas, die vlak bij ons woont en zij trekken samen te voet naar school. Stefanie breng ik naar school. Ze past zich bijzonder goed aan. Het lezen is een makkie voor haar. Ze kon in het Engels lezen, dat had ze in de Montessori-school geleerd. Ze was zo geïnteresseerd in het lezen dat ze vanaf eind vorig schooljaar in Nederlandstalige boekjes begon te lezen. Met een beetje hulp van ons, maar vooral door deductie en zelf op ontdekking gaan, ging ze in de vakantie bijzonder vooruit met lezen. Een hele wereld gaat voor haar open, ze geniet er erg van. Ze leest ondertussen boekjes op niveau AVI2. Vermits ze de kleuterklas niet in België gedaan heeft, moest ze een taaltest afleggen bij iemand van het CLB. Slagen in de taaltest was voorwaarde om het eerste leerjaar te kunnen aanvatten. We zijn in de US altijd Nederlands blijven praten thuis, dus er was geen probleem.
Academisch gaat het heel goed op school, nu nog een beetje geduld om iemand te vinden met wie het goed klikt en die ze haar vriendinnetje kan noemen. Voorlopig is het nog een beetje aftasten. Ik wens het haar alvast toe en het doet wel een beetje pijn te weten dat ze heimwee heeft naar haar vroegere 'best friends' op de Montessori-school, en dat ze ernaar uitkijkt hen terug te zien...
Voor Evelien is het even doorbijten voor Frans. Ze moet vervoegingen herhalen, ze had een eerste test vorige donderdag, die problematisch was. Er komt voor haar een herkansing volgende dinsdag. Dus werd het een weekend studeren, nog maar het tweede weekend van het schooljaar, maar ja, ze moet heel wat inhalen, omdat we ons vorig jaar vooral op Latijn hadden geconcentreerd. Een harde noot om te kraken! Ook Nathalie heeft het wat moeilijk met Frans, maar voor haar is de in te halen leerstof wel minder groot. Ook Nederlands wordt een uitdaging de eerste weken/maanden. Voor wiskunde en wetenschappen staan ze allebei dan weer duidelijk voor op het Belgisch leerplan, dus dat is mooi meegenomen.
Hoewel we teruggekeerd zijn naar ons vaderland, heeft deze periode veel gemeen met de eerste maanden in Midland. De kinderen dienen terug opnieuw te beginnen: nieuwe school, nieuwe vakken, andere aanpak, nieuwe vriend(inn)en,... Ook hun buitenschoolse activiteiten dienen opnieuw georganiseerd te worden. Evelien volgt weer vioolles in de muziekacademie in Zottegem, Nathalie wou liever stoppen met viool. We hebben ook al een manège gevonden voor hun paardrijles, een tennisclub voor ons allemaal (vanaf oktober). Nathalie speelt volleybal in Michelbeke sedert vorig weekend. Nu nog Stefanie inschrijven voor zwem- en/of turnles. Dan moet mama maar eens op zoek naar zumba, dat heeft ondertussen ook Europa in de ban, dus dat moet wel lukken, en misschien nog ergens yoga. Volgende donderdag starten Eric en ik alvast opnieuw met dansles...

Communiefeest

We hadden ons geen idealere dag kunnen dromen. Na veel regen in de dagen en weken voor de grote dag, scheen op zaterdag 21 augustus de zon en was het heerlijk vertoeven buiten. Kristof, Lorena en de kinderen waren sinds dinsdag in het land en hadden de dag ervoor bij ons doorgebracht en waren blijven slapen. Plezant om in alle rust nog eens te kunnen bijbabbelen, want veel zien wij elkaar niet, vooral de voorbije jaren niet, met wij in de US en zij in Italie. Op vrijdag hadden we samen de tafels aangedragen, geschikt en gedekt.
Op zaterdag was de familie verwacht tegen 's middags. Het aperitief namen we buiten in de tuin. De sfeer zat er meteen in. Na het eten trok iedereen weer naar buiten en hebben we allemaal heerlijk genoten van een zalige zomerdag in de tuin. Er werd gezwommen, gespeeld, gebabbeld en gelachen tot 's avonds laat. Evelien en Nathalie waren super tevreden over hun feest, en iedereen had het goed naar zijn zin gehad. Kortom, weer een dag om niet te vergeten!

Tussen 'La Moulinal' en thuis

Onder een grijze hemel en regen vanaf de Loirestreek zijn Eric en ik voor het tweede weekend op rij onderweg van ‘La Moulinal’ in de Lot-et-Garonne naar huis. Wij verhuren onze 2 vakantiehuizen in de mooie Sud-Ouest. In volle voorbereiding van onze verhuis van de US naar België kregen we bericht dat door persoonlijke problemen het koppel dat voor ons al 5 jaar de wissels deed ( onderhoud huizen, ontvangen van de vakantiegangers, wassen beddegoed, onderhoud zwembad,…) het niet meer aankon om het nog verder te doen. We vonden vervanging in een koppel dat we ook al jaren kennen, maar dit seizoen was voor hen al volgeboekt, dus besloten we deze zomer de wissels zelf te doen… Eigenlijk best een opportuniteit, want het geeft ons de kans onze vakantiegasten zelf te ontmoeten, hen te laten delen in onze ervaringen over wat er te bezoeken en te beleven valt in de streek die ondertussen onze tweede thuis (in Europa) is geworden.
Vorig weekend vertrokken Eric en ik op vrijdagochtend. We hadden bij toeval tijdens onze eigen vakantie in ‘La Moulinal’ in juli een charmante chambre d’hôte ontdekt in de buurt, in Cahuzac, waar we voor 2 nachten hadden geboekt. Monique en haar man ontvingen ons hartelijk in hun bijzonder smaakvol ingerichte ‘l’ancien couvent’, een oud klooster dat ze 4 jaar geleden hadden gekocht van de nonnekes. Het had jaren dienst gedaan als weeshuis. De mooie volumes en hoge plafonds komen extra tot hun recht doordat de houten plafonds in grijs en wit geverfd zijn. Wij sliepen in kamer 1, de grootste kamer, met een hemelbed, een ruime zithoek en een mooie badkamer. Het oude klooster had een kleine sfeervolle tuin waarin we ons ‘s avonds even konden ontspannen bij een glaasje zelfgemaakte notenwijn. Op vrijdagavond gingen we hallo zeggen bij de vakantiegangers die de volgende dag weer naar huis vertrokken. Op zaterdagochtend trokken we dan terug naar ‘La Moulinal’ voor een dagje werken om de huizen en het domein weer ‘spic en span’ te maken voor de volgende gasten. Onze gasten kunnen ontmoeten is echt wel tof, we genieten ervan en ook zij appreciëren dat we hen zelf verwelkomen. Zo kunnen we beiden gezichten plakken op de persoon met wie we mailden of belden op het moment van de reservatie. Nadien was het tijd voor een terrasje, we genoten van de warme avondzon op het terras van een Italiaans restaurant in Eymet. Vrijdagavond hadden we gegeten op een terras in Monflanquin. Zo wordt zo een weekendje naast werken toch ook genieten, van het zalige weer en het lekkere eten van de streek. Zondagochtend trokken we nog even naar de markt in Issigeac, waar er naast de traditionele markt ook brocante was. We kochten 2kg nectarinen, van die lekker sappige zoals je ze ‘bij ons’ in het noorden niet kan kopen… en dan ging het richting België om verder te gaan doen met het uitpakken van de dozen van de verhuis en het bed- en badlinnen te wassen dat we hadden meegebracht vanuit ‘La Moulinal’.
Vorige vrijdag hetzelfde scenario, de kinderen bij oma en opa, en wij richting Lot-et-Garonne. Deze keer verbleven we in Castillonnès, bij ‘Les Remparts’, ons lievelingsrestaurant van de streek, over hun hotel/chambre d’hôte zijn we na dit weekend iets minder enthoesiast. Zaterdagavond genoten we er wel weer van een voortreffelijk dinertje bij een overheerlijk rood Duras-wijntje. Deze keer Fransen en Engelsen als huurders, bijzonder vriendelijke mensen, die blij waren aan hun vakantie te kunnen beginnen. De kinderen gingen onmiddellijk op verkenning, het zwembad trok aan als een magneet, dit komt zeker goed! Weer nectarinen gekocht op de markt van Issigeac en deze keer ook tomaten van Marmande, een dikke, vlezige en bijzonder smaakvolle tomaat, ideaal voor tomatensoep. Het zonnige weer ligt ondertussen ook duidelijk achter ons, de regen is onze reisgezel.

Help! De container komt eraan!

Wat was ik opgelucht, zondagavond, toen de communie goed verlopen was. We waren pas de avond ervoor van onze vakantie in Frankrijk teruggekeerd. De valiezen waren nog niet uitgepakt. Bovendien was de 'luchtcontainer' niet meer geleverd voor ons vertrek naar Frankrijk. Deze had vertraging opgelopen en was geleverd tijdens ons verlof, mijn ouders waren daarvoor als ontvangers opgetreden. Dat betekende dat we bij onze thuiskomst zaterdagavond een grote stapel dozen vonden in de garage, die we op dat moment niet konden leegmaken.
Op zondagochtend moest Eric snel naar de winkel zodat we na het vormsel onze gasten konden tracteren op koffie en taart en avondeten. Ondertussen werden thuis alle voorbereidingen getroffen: douchen, de haren gedroogd en gebrusht, nog snel wat soep en brood als vroege lunch, daarna de communiekleren aan, okee, de kinderen waren klaar. Nu ik nog! De schoenen die ik had gepland te dragen, zaten in een van de dozen die pas waren aangekomen. Een na een opende ik de dozen en vond ze maar niet. Ik vond een ander paar dat ook wel kon, dus werd het dat dan maar. Nu nog de sjaal zoeken die ik over mijn jurkje wou dragen, die vond ik gelukkig sneller. Tien minuten later was het tijd om te vertrekken...
Dus was ik blij dat, na de stress van de dag, het zondagavond was. Eric was ondertussen vertrokken naar Michigan voor een week! Het plan was deze week de dozen uit te pakken en in het huis nog wat op te ruimen in afwachting van de zeecontainer. Veel tijd kreeg ik echter niet, want Eric vernam op maandag dat de zeecontainer was toegekomen en op donderdag wordt geleverd... Dus heb ik volle bak gewerkt de laatste 3 dagen. Nu snel nog een klein nachtje slapen, want binnen een 8-tal uurkes staat hier een 45ft container voor de deur...

Plechtige communie en vormsel

Met 7 waren ze, jongens en meisjes tussen 10 en 16 jaar, die samen op zondag 25 juli hun communie deden en door de bisschop van Gent werden gevormd. Onder hen Evelien en Nathalie! Wat had ons bij elkaar gebracht? We zijn 3 gezinnen die allemaal in het buitenland woonden de voorbije jaren en nu van de vakantie in/terugkeer naar België gebruik maken om deze speciale gelegenheid met familie te kunnen beleven. In de weken voordien was nog druk over en weer gemaild en gebeld om de laatste afspraken te maken mbt teksten, wie leest wat,... Op zondagnamiddag werden we verwelkomd door de bisschop op het bisschoppelijk paleis. Daarna wandelden we -terwijl in Gent volop de Gentse feesten doorgingen- naar het seminarie, waar de viering doorging in de mooie, sfeervolle crypte. Het werd een heel intieme viering, met een bijzonder gemoedelijke bisschop, de 7 vormelingen heel ontspannen naast elkaar, omringd door familie. Na de viering volgde nog een drankje, aangeboden door bisschop Van Lierde, waar we de 2 andere families, die we voordien enkele via mail en telefoon hadden gecontacteerd, wat beter leerden kennen. Nadien trokken wij met meters en peters naar huis en vierden we in beperkte kring. Het communiefeest met de uitgebreide familie volgt nog in augustus.

Weer valiezen pakken...

Nog maar 10 dagen terug in België en weer waren we aan het inpakken. Er stonden 2 weken ‘La Moulinal’ op het programma. Samen met Ingrid en Kurt en hun kinderen is dit het 17de jaar dat we samen op reis gaan. Wij vertrokken een paar dagen vroeger, op donderdag, wat ons toeliet de Ierse familie die voor het tweede jaar op rij voor een week in ‘maison d’Isabel’ verbleef, te ontmoeten. Het was een stuk in de 30°C toen we aankwamen en het zwembadwater was 30°C! Annie, Chris en hun 4 kinderen kwamen even later thuis van een dagje Walibi (in Agen, een 45’ rijden). Ondertussen hadden we ontdekt dat zich ter hoogte van een badkamervenster in ‘maison d’amis’ een beginnende bijennest bevond. Honderden bijen zaten in een halve bol op elkaar tegen het venster. Een telefoontje aan de brandweer leverde ons een contact op van een imker uit de streek. Die kwam diezelfde avond nog langs. Bij aankomst trok hij een imkerpak aan, hij had een lege bijenkorf bij, die hij vlak bij het venster plaatste. Met een soort borsteltje veegde hij de bijen zachtjes tot in de bijenkorf, heel geduldig en met trage bewegingen, tot een groot deel van de bijen, waaronder de koningin, in de korf zat. Nu zouden volgens hem de rest van de bijen volgen en ook verhuizen naar de korf in de volgende dag(en). Hij zou 2 dagen later terugkeren om te zien of het gelukt was. We zagen inderdaad almaar meer bijen zich verplaatsen naar de korf en op zaterdagavond bleven nog maar een 20-tal bijen over. De korf heeft hij meegenomen en de overgebleven bijen zouden volgens hem in de komende dagen uitzwermen, op zoek naar een andere bijennest. En dat deden ze!

Latijnse toets voor Evelien

Vrijdag is een grote last van onze schouders gevallen. Evelien moest een toets voor Latijn afleggen, om haar toe te laten volgend schooljaar in de 2de Latijnse te beginnen. Heel het jaar had ik haar begeleid in de leerstof. Omdat de motivatie bijwijlen onder het vriespunt zat en ook door de vele nevenactiviteiten waren we tijdens het schooljaar wat achterop geraakt, waardoor we de laatste maand een paar versnellingen hoger hebben moeten schakelen. Tijdens de drukke periode van het voorbereiden van de verhuis, stond er elke dag een paar uur Latijn op het programma…
Deze week, sedert onze aankomst in Belgie op zondag, hebben we 4 dagen hard gewerkt, eerst om er nog het laatste hoofdstuk door te jagen en dan om volle bak te herhalen… Vanmorgen was het dan zover. We hadden een afspraak op de school om 9u. Evelien kon direct aan haar toets beginnen. Ondertussen bereidden wij samen met de school de papieren voor voor de aanvraag van gelijkvormigheidsattesten. We kregen ook een rondleiding in de school en kochten al het boekenpakket voor volgend schooljaar. Iets voor de middag kwam Evelien naar huis gewandeld, de toets was afgelopen. Nu werd het afwachten naar het resultaat. Lang moesten we niet wachten, want toen Eric en Evelien in de late namiddag copies van de paspoorten gingen afgeven, kregen ze te horen dat Evelien geslaagd was! Geen vakantiewerk dus! Gewoon in september naar de 2de Latijnse samen met haar leeftijdsgenoten, waaronder een aantal klasgenoten van vroeger. Die gsm heeft ze nu echt wel verdiend! En mama kan eindelijk serieus beginnen met het uitpakken van de koffers…

Terugkeer naar België

Kort verslag (uitgebreider volgt):
20-23 juni: verhuizers pakken onze spullen in, wij mogen ondertussen in het huis van onze buren wonen, die ondertussen op verlof in de UK zijn
24 juni 's avonds: afscheidsdrink
25 juni: vertrek naar België
26 juni: aankomst!

Laatste volledige schoolweek

Dinsdagvoormiddag hadden we de laatste Nederlandse koffie voor de zomerstop, en voor mij en Anja, onze (voorlopig?) laatste Nederlandse koffie, vermits onze 2 families eind deze maand verhuizen naar België resp. Nederland. We zijn allebei blij om terug te keren, dichter bij familie en Europese vrienden te zijn, maar tegelijk zullen we onze vrienden hier missen, de lachbuien en gezellige koffiekletsen die zo typisch zijn voor de Nederlandse koffie… Gelukkig is er nog facebook, skype en e-mail, en af en toe misschien wel eens een vliegtuig dat me terugbrengt naar mijn vriendinnen hier…
Op woensdag was ik opgezadeld met een ‘huisinspectie’. Dit is de laatste stap voor het kopen van een huis, dus kwamen de kopers met heel het gezin en een inspecteur, gedurende 2,5h, het hele huis inspecteren. Daardoor miste ik de graduation-party van Stefanie. Ze verlaat Montessori, haar voormiddagklas (3-6j) is bijna afgerond en haar juf, Mrs. Sharon, had een ‘graduation’-party. Gelukkig was Eric in het land en kon hij erbij zijn. De kinderen hadden liedjes voorbereid, de juf had een boekje samengesteld met per kind 2 bladzijden. Op de ene helft hadden de kinderen antwoorden geschreven over wat ze willen worden, wat hun favoriete dier is,... aan de andere kant stond een familiereceptje (op voorhand opgevraagd door de juf. Blijkbaar zorgde onze dochter voor een van de meest ontroerende momenten van de avond. Hun vragen en antwoorden werden per kind overlopen, en, terwijl andere kinderen paleontologist (stel je voor) of dokter of 'Santa's helper' (leuk) wilden worden, was Stefanie's antwoord: 'Just a normal Mom'. Als dat niet ontroerend is ... en ik heb dat moment dan nog gemist ook ...
Donderdagavond dan trad het Jeffersonkoor op in Emersonpark voor hun laatste concert van het schooljaar. Evelien en Nathalie zingen allebei in het koor. Dit laatste concert is een popconcertje, met bewerkingen van populaire liedjes, deze keer vooral '80 songs. Evelien mocht een stukje solo zingen tijdens 'We are the world' en deed het heel goed. Geslaagde avond.

Memorial Day weekend

Vorig weekend was 'Memorial Day' weekend, een weekend van 4 dagen! Andere jaren was dat meestal het moment voor een kort reisje. Dit jaar echter besloten we thuis te blijven, want onze 'to-do'-lijst is nog lang... Vrijdag was Evelien jarig, onze oudste werd 13 jaar en met deze hebben we officieel een tiener in huis. 's Ochtends nam ik de 3 dochters naar de kapper. In de namiddag trokken we allemaal naar de 'Dow Gardens' om communiefoto's te nemen. Evelien en Nathalie gaan samen hun communie doen eind juli in het bisschoppelijk paleis in Gent, samen met nog een aantal andere 'expat'-kinderen. Hier in Midland doen kinderen hun Eerste/Plechtige Communie en vormsel op hetzelfde moment, rond de leeftijd van 8 jaar. Elke 2 jaar is er wel mogelijkheid voor kinderen die ergens ter wereld wel al hun Eerste Communie hebben gedaan, om gevormd te worden. Dit jaar kon dat, rond half mei. Nadeel was natuurlijk dat dan meter en peter niet zouden aanwezig zijn. Via via kunnen we nu samen met een aantal andere families in soortgelijke situatie de Communie en het vormsel van onze kinderen vieren.
Het was heet vrijdag, heel heet, maar een schitterend blauwe lucht, en de 'Dow gardens' lenen zich zo goed tot het nemen van mooie foto's. Dus een 200-tal foto's later komt de volgende dagen de taak van het selecteren van foto's en het ontwerpen/samenstellen van de communieprentjes.
Zaterdag hebben we voor de eerste keer in de 3 jaar dat we hier wonen, via het internet, live kunnen kijken naar het eurovisiesongfestival. Raar gevoel om midden in de namiddag nar eurosong te kijken. Ik had de pc buiten geinstalleerd en keek terwijl ik er een berg strijk doorjoeg. De kwaliteit van de live-beelden via internet was fenomenaal goed. Na live de voorjaarskoersen gezien te hebben voor de eerste keer dit jaar, nu ook dit. In die 3 jaar hebben we zeer zeker de technologie zien evolueren. Het wordt alsmaar gemakkelijker om als expat 'virtueel' in Belgie te blijven. Terwijl technologie erop vooruitgaat, is er integendeel in de Belgische politiek niet veel veranderd in de voorbije 3 jaar. Toen we vertrokken was er geen regering, nu we terugkeren is er ... geen regering. En BHV ... heet hangijzer toen ... en nu.
Enfin, terug naar ons lang weekend. Na een zwoel weekend was er 'Memorial Day' op maandag. We hadden een barbecue georganiseerd voor onze Court, iedereen zou wat meebrengen en we zouden nog eens gezellig samen zijn, een beetje afscheid nemen al, alhoewel niemand daar al echt wou aan denken. Wij hebben echt veel geluk gehad met de buurt waarin we zijn terecht gekomen. 8 gezinnen, 5 verschillende nationaliteiten, veel kinderen die het allemaal goed met elkaar kunnen vinden. Bij goed weer spelen de jongste kinderen allemaal samen buiten, in onze doodlopende straat, of in een van de tuinen, de mama's wisselen elkaar af om een oogje in het zeil te houden, het loopt allemaal heel gemoedelijk en natuurlijk. We gaan dat missen, de kinderen gaan hun vrienden uit de buurt missen...
Onze barbecue zou doorgaan bij onze Argentijnse buren op de oprit, maar 's morgens begon het te onweren en te regenen. Uiteindelijk zijn we overgegaan naar plan B, binnen bij de overburen, maar weer of geen weer, gezellig werd het! Een mooie afsluiter voor een lang weekend.

Meimaand in Midland

Click here to view these pictures larger

Mei-activiteiten

De meimaand is een maand vol activiteiten. Er was de moederdagviering in de Montessori-school. Evelien en Nathalie hebben deelgenomen aan een paardenshow op de manege waar ze les volgen. Evelien mocht ook schitteren als bloem in 'Alice in Wonderland', en tevens als muzikale stoel en als konijnehol ... Deze musical werd geleid door de muzieklerares en was echt de moeite. Ze heeft er zelf ook veel plezier aan beleefd. Ten slotte was er ook weer een vioolconcert half mei. En, niet te vergeten, veel voetbalmatchen! Foto's hierboven!

Verhuiskoorts

Tijd tekort, deze weken. Met een puppy in huis, showings van het huis elke paar dagen en tussendoor een verhuis organiseren... ik heb het gevoel dat we dit nooit gaan rond krijgen. Hoe dan ook, op maandag 21 juni staat de verhuiscontainer voor de deur en wordt er 4 dagen gewerkt door de verhuizers om deze op te vullen. Dan gaat de container voor een 5-tal weken de oceaan op. Een deeltje gaat per 'lucht', en dat is maar een 10-tal dagen onderweg. Dus moet er goed voorgesorteerd worden wat per lucht en wat per land/water gaat, en wat we zelf meenemen. Alles moet geïnventariseerd zijn. Elektrische toestellen kunnen we niet meenemen, want de stroom komt hier op 110V, dus moeten we op zoek naar kopers. Aan een vriendin vanuit de 'International Women's Club' hebben we al een paar zaken kunnen verkopen.
Bovendien kregen we gisteren het bericht dat 'Air France' geen toelating geeft om de hamster met ons mee te nemen op het vliegtuig. Eric's werk regelt deze vluchten en waren hierop uitgekomen toen ze de vluchten aan het vastleggen waren. Toen we Evelien dit probleem voorlegden, geloofde ze ons niet, dacht ze dat we haar beet namen. Ze kan zich totaal niet voorstellen dat haar hamster niet mee kan ... Dus heb ik Eric gevraagd al het mogelijke te doen opdat het beest toch meekan. En by the way... 'failure is not an option'. Hij heeft mijn uitdaging aanvaard... Het is inderdaad maar een hamster, maar Evelien zou het heel erg vinden als ze het beestje moet achterlaten.

Nieuw leven in huis!

De dagen en nachten werden afgeteld tot het eindelijk vorige zaterdag was... welke grote gebeurtenis maakte iedereen zo ongeduldig? Wel, we zouden onze puppy boston terrier gaan afhalen...
De kinderen waren al een hele tijd aan het vragen (lees: zagen) voor een hond. Nu heb ik heel mijn kindertijd uitgekeken naar een hond, en toen ik er eindelijk een kreeg, ik was 21 (!), was het een boston terrier. Ik had toen geen idee dat dat hondenras ontstaan is in de USA, in Boston (natuurlijk). Boston terriers zijn bijzonder lief, trouw, goed met kinderen, verstandig, hebben een zelfzekere, zelfbewuste houding en zijn dapper. Bovendien zijn ze niet te groot (meeneembaar op trips en vakanties) en kortharig (wat betekent onderhoudsvriendelijk). Dus besloten we dat een boston terrier de ideale hond zou zijn voor ons gezin.
Een rashond aankopen zoals een boston terrier kun je niet impulsief doen. En dus deed ik mijn research om er zeker van te zijn dat we kochten van een kweker die het goed meent met het ras en kweekt om het ras te verbeteren, en niet alleen om de opbrengst. Na wat opzoekingswerk op het net, mailde ik naar de 'Detroit boston terrier club' en kreeg een lijst van betrouwbare kwekers. Ik legde contacten en ging enkele weken geleden op zondag naar een hondenshow om enkele kwekers te kunnen ontmoeten. Diezelfde namiddag nog reden we 2,5 u om onze eventuele puppy te gaan bekijken. Het bleek liefde op het eerste zicht, bij iedereen. Eric beweert dat vooral ik de eerste minuut een salvo van enthoesiaste kreetjes produceerde... ik moet toegeven, ik was direct verkocht, en ik was niet de enige. Een paar dagen later zou ik naar Frankrijk vertrekken, dus spraken we af de puppy af te halen na onze terugkomst uit Frankrijk. Toen we 'Chess' dan eindelijk vorige zaterdag gingen afhalen, was ze 10 weken oud.
Ondertussen is ze het hier goed gewoon, het is veel werk, vermits we nog moeten werken aan haar 'proper zijn', ons babietje heeft nog een heel klein blaasje, dus moeten we haar dikwijls uitlaten en af en toe een 'accidentje' opkuisen... Maar ze is bijzonder lief en speels en heeft zich heel snel aan ons gehecht en vice versa!
Deze week is om nog een andere reden bijzonder druk. De eigenaars van het huis waarin we wonen, verkopen het huis. Dit weekend is het te koop gesteld. Sedert maandag waren er elke dag 'showings', dus dat betekent het huis constant 'toonbaar' houden... Verder waren er verschillende inspecties gepland deze week. En ondertussen ben ik begonnen met opruimen, sorteren, weggeven, lijsten maken,... De verhuisfirma is deze week ook komen kijken om te zien of alles in onze container gaat passen en een idee te krijgen over hoeveelheid. Enfin, druk, druk, druk, de verhuiskoorts is definitief toegeslaan...

La Moulinal klaar voor vakantie! En...vulkaanperikelen

Het is altijd weer een plezier om 'La Moulinal' binnen te rijden. Het zonnetje bleef heel de week van de partij, ideaal voor het wassen en drogen van kussens, kussen- en matrasbeschermers, gordijnen, donsdekens,... Tijd ook om de winterbache van het zwembad te nemen, de pomp op te starten en het zonnetje de kans te geven het uitnodigende maar nog frisse water op te warmen, klaar voor onze gasten... Verder werden er bloemetjes geplant, goten gekuist en kregen de huizen een ferme lenteschoonmaak. Bovenal genoten we tijdens en na het werk van het zalig zonnige weertje en aten we elke dag buiten.
Ondertussen bleef de Ijslandse vulkaan met de onuitspreekbare naam maar uitbarsten en was het bang afwachten of onze vlucht op donderdag wel zou doorgaan. We dachten na over alternatieven, zoals proberen vertrekken vanuit een luchthaven in het zuiden, vermits die minder gehinderd werden door de stofwolk. Uiteindelijk leek vanaf dinsdag de lucht op te klaren, de vlucht naar Detroit was die dag voor het eerst weer vertrokken, ook woensdag vloog deze mits een kleine vertraging. Dus vertrokken we donderdagochtend 22/04 rond 4u 's morgens vol goede moed richting Parijs CDG. Goed op tijd, zo een 2,5 u voor het vertrek van de vlucht, maar toen ik de wachtlijn zag voor check-in, zag ik het toch niet goed zitten. Bovendien bleek dat de wachtlijn het volgende half uur niet zou verkleinen omwille van het plat liggen van het informaticasysteem van de luchthaven... complete chaos was het! Uiteindelijk slaagden Stefanie en ik erin om tegen 14u aan de gate te geraken, 10' NA de normale vertrektijd... maar we hadden het gehaald en we waren aan boord! Het vliegtuig was nog allesbehalve gevuld, dus besloot de bemanning te wachten en niet minder dan nog een extra 40-50 personen zouden in het volgende uur nog het vliegtuig binnenkomen. Na een uur bleek iedereen aan boord en konden we beginnen te taxiën. Even later verontschuldigde de piloot zich voor een nieuwe vertraging: de hulpmotor wou niet opstarten en dus moesten we terug naar de stelplaats om de motor aan de generator te hangen... Zo vertrokken we nog een half uur later toch richting Detroit. Maar goed ook, tijd om papa, Evelien en Nathalie in onze armen te sluiten. Tijd ook voor een grote gebeurtenis op zaterdag, meer hierover volgt nog... Mijn terugkeer was trouwens ook 'conditio sine qua non' die Eric moest toelaten om zelf op zondag het vliegtuig te nemen richting Europa (Europa voor een week, gevolgd door Azië de week erna). Het werd dus aflossing van de wacht op het thuisfront...

Weer op weg ... dit keer naar 'La Moulinal'

Na amper een weekje thuis was het weer valiezen pakken geblazen, deze keer voor 2. Stefanie en ik vertrokken naar ‘La Moulinal’. Dinsdagavond 13 april een vlucht om 21u40’ vanuit Detroit naar Parijs CDG, met aansluitend de tgv vanuit CDG naar Libourne, waar opa ons zou komen oppikken. Althans dat was het plan. Dat was echter buiten stakend SNCF-personeel in Frankrijk gerekend. Toen we ons op voorhand gereserveerde tgv-ticket gingen ophalen, werd ons doodleuk meegedeeld dat die trein niet reed tengevolge van staking.We kregen elk een dagpas voor het RER-netwerk, want vanuit Montparnasse vertrok er wel nog een TGV die namiddag naar Libourne, 2 uur later dan die vanuit CDG. Toen ik vroeg hoelang we er zouden over doen om vanuit CDG naar Montparnasse te geraken, was het antwoord 1,5-2h, en een paar keer overstappen. Deze miserie had ik nu net wilen vermijden door een combinatie te boeken van een vlucht naar CDG en aansluitend TGV vanuit CDG. Niets aan te doen, dus gingen we met zijn tweeën dapper op stap. Eerst de route uitzoeken: 3 verschillende treinen, tussenin via metro van de ene lijn naar de andere. In metro’s en treinen zijn er geen liften en amper roltrappen zoals in luchthavens, dus werd het een hele onderneming met elk een kleine valies op wieltjes en daarbij nog een computertas, ook op wieltjes, maar wat ben je met die wieltjes als je de zoveelste trap op moet? Maar we kwamen vooruit en zagen het einde in zicht, toen plots, onderweg richting Versailles de trein stopte. Tengevolge van een staking reed deze trein die dag niet meer verder. Daar stonden we weer, in een ondergronds treinstation, weer op zoek naar een alternatief. We hadden geluk, we konden een rechtstreekse metro nemen naar Montparnasse. Twee uur heeft het ons gekost, deze ‘overstap’ tussen 2 Parijse tgv-stations. Uiteindelijk kwamen we met slechts een 40-tal minuten vertraging aan in Libourne. Konden wij vermoeden dat ondanks de stakingsperikelen die onze reis hadden bemoeilijkt, we heel veel geluk hadden gehad dat we op bestemming waren geraakt, want de uitbarsting van de vulkaan in Ijsland zou vanaf de dag na onze aankomst de ene na de andere Europese luchthaven platleggen…

Palm Springs SpringBreak

Click here to view these pictures larger

Palm Springs

De voorbije week was 'spring break', het enige weekje verlof voor de schoolgaande jeugd hier in het tweede semester van het schooljaar. Het moment dus om er op uit te trekken, liefst naar ergens warm. Wij kozen dit jaar voor Palm Springs, een stadje in de woestijn in het Zuiden van California, op 2 uur rijden van Los Angeles. Mijn interesse in architectuur en meerbepaald voor mid-centurymodern architectuur had me naar Palm Springs geleid. In de jaren 1920-1930 werd Palm Springs het ontspanningsoord voor Hollywoodsterren en andere gefortuneerden uit Los Angeles. Palm Springs was ideaal om ongestoord te genieten van de rust, de schoonheid en het klimaat. Na WOII werd Palm Springs een mekka voor de internationale jetset en trok architecten aan als Richard Neutra, Albert Frey (oorspronkelijk Zwitser, beinvloed door het Belgische modernisme, het Duitse 'Bauhaus' en het Nederlandse 'De Stijl'), John Lautner (oorspronkelijk uit Wenen) en anderen. Zij bouwden glamoureuze mid-centurymodern huizen, sindsdien honderden malen gefotografeerd en gepubliceerd in gerenommeerde tijdschriften en boeken. Enkele voorbeelden: het Arthur Elrod House (1968, John Lautner), bekend uit de James Bond-film 'Diamonds are forever', het prachtige Edgar J. Kaufmann House (1946, Richard Neutra) en het 'Frank Sinatra huis' (1946, E. Stewart Williams). Palm Springs was de ideale plaats om even weg te zijn van de filmset en te ontsnappen aan de pers. In de jaren '40 en '50 hadden Frank Sinatra, Bing Crosby, Clark Gable, Kirk Douglas, Cary Grant, Lucille Ball en vele anderen een optrekje in Palm Springs. Na een periode van verval in de jaren '70 is Palm Springs sedert de jaren '90, samen met de hernieuwde interesse in de mid-centurymodern architectuur, opnieuw een 'place-to-be', een levendig stadje, met goeie restaurants, een bruisend nachtleven voor wie wil, en vooral prachtig gelegen, beschut door de Mt. Jacinto.

Wij mochten voor een weekje genieten van wonen in een midcenturymodern huis, gebouwd in 1957, een Alexander-huis, een midcenturyhuis voor de middenklasse. Ons vakantiehuis was eenvoudigweg prachtig, smaakvol ingericht, met een mooi zwembad, ideaal om te relaxen. We spendeerden dan ook menig uur in en rond het zwembad, de barbecue, de hot tub. Verder maakten we enkele wandelingen in de buurt (Palm Springs canyon en Tahquitz canyon) en we trokken voor 1 dag naar Disneyland.

sleep-over voor Nathalie's verjaardag

Vorig weekend stond in het teken van Nathalie's 11de verjaardag. Een tiental dagen te vroeg, maar eind deze week begint 'spring break', een weekje verlof voor de schoolgaande jeugd, en dan loopt half Midland leeg, iedereen trekt naar zonnige, warmere oorden.

Nathalie wou dolgraag een 'sleep-over', maw haar vriendinnetjes die blijven slapen, als onderdeel van haar party. Zaterdag om 16h werd er afgesproken aan de bowlingplaats voor een uurtje bowlen. Ook Stefanie wou erbij zijn, Evelien had andere plannen (paardrijden en tennis). Met zijn twaalven waren ze, Nathalie en haar vriendinnetjes en natuurlijk Stefanieke. Het werd bijzonder leuk. Twee keer raden wie er uiteindelijk won ... : Stefanie, niet te geloven, he!!! En fier dat ze was!

Thuisgekomen nam de bende onmiddellijk de kelder over, de pizza en ijstaart gingen goed binnen. Daarna haalde iedereen de pyjama boven, de bedjes werden gespreid (de meesten verkozen de grond, allee vasttapijt, met de slaapzak), niet om onmiddellijk te gaan slapen natuurlijk, wel om gezellig te kletsen, een film te kijken op het groot scherm, nog te kletsen, met een snackje en een drankje, nog te kletsen, kletsen,..... De kwaliteit van een 'sleep-over' wordt immers gemeten aan 'hoe laat het werd...'. Dus bleven wij 'zen', gingen slapen rond middernacht en sliepen wonderwel goed. Blijkbaar werd er door de jonge bende met tussenpozen nog wat gebabbeld, maar rond half 2 was ieders kaars uit.
Om 7u ging mijn wekker af, want ik had Brusselse wafels beloofd. Dus begon ik deeg te maken voor 90 wafels, dat was klaar tegen 8u. Vervolgens 45' laten rijzen en dan kwam Eric me aflossen om de wafels te bakken. Tegen 9u konden de jonge dames aan tafel voor wafels met verse aardbeien en bloemsuiker, door sommigen nog aangevuld met chocoladesaus en slagroom... En of het smaakte...! Ik had ook warme chocomelk gemaakt met zwarte Belgische chocolade, een kwaliteit die je in de 'starbucks' niet vindt... Toch werd het maar door ong. de helft van de kinderen gesmaakt. Sommigen vonden dat het niet naar chocomelk smaakte...????? Komt natuurlijk omdat de 'hot chocolate' die je hier koopt met chocolademelk niet veel vandoen heeft. Zonde van al die goeie chocola, die we vanuit Belgie moeten meebrengen, want hier niet te vinden.

Tegen half elf kwamen de ouders hun meisjes weer oppikken. Het was goed geweest, Nathalie had haar droomverjaardagsfeest gehad: een Amerikaans verjaardagsfeest op zijn Vlaams, of is het omgekeerd...

Eric vol vuur voor zonne-energie!

Eric werkt met veel energie aan de uitbouw van 'solar' binnen Dow Corning. Bijzonder interessant en de inspanningen leveren vruchten op. Wat leidt tot meer werk, meer adrenaline, meer stress, latere uren, late vergaderingen, meer reizen, ... Zelfs als hij niet reist, gaan veel avonden op aan voorbereidingen en telefoonconferenties. Ook de persbelangstelling is groot. Vorige week was hij nog gastspreker op de jaarvergadering van de lokale kamer van koophandel. Hij bevestigde nogmaals het plan om in Michigan 'ASPIRE' op te richten, een technologisch research center voor zonne-energie. Verder gaf hij uitleg over de vooruitgang van de bouw van een installatie die Dow Corning bouwt voor de productie van monosilane-gas in Freeland, niet ver van Midland. Monosilane-gas wordt gebruikt bij de productie van 'thin film' zonnecellen. Veel goed nieuws dus voor de regio, concrete vooruitzichten ook op creatie van nieuwe jobs, meer dan nodig voor deze 'automobiel'-staat Michigan, die volop bezig is zichzelf te heruitvinden en te herorienteren.

Sneeuw weg, dag lente!!!

Wat een verschil met vorig jaar, toen we tot na 'spring break' (eerste week van april) hebben moeten wachten vooraleer de sneeuw weggesmolten was. Vorige week zorgden de hogere temperaturen ervoor dat op enkele dagen tijd alle sneeuw wegsmolt en er weer kleur in het landschap kwam, al was het maar alleen de groen-rosse kleur van het gras, dat nu volop kan recupereren van de winter. Ook deze week deed de zon nog volop haar best en haalden we verschillende dagen 18 gr. C! De kinderen haalden de fietsen, steps en ripstiks uit de garage en er werd al volop buiten gespeeld. Vooral Stefanie leefde echt op en amuseerde zich super met de speelkameraadjes uit de buurt.
Ook de mama's uit de buurt halen opgelucht adem omdat het jonge grut stilaan meer buiten hun energie kwijt kan. Tijdens de winter is er ook veel minder sociaal contact, we spreken elkaar veel minder. Daarom nog dat we vorige week met de mama's van de 'Court' zijn gaan lunchen in CaFe Zinc. Heel gezellig was dat! Ondertussen is Midland ontwaakt uit zijn winterslaap, worden de tuinbanken weer buiten gezet, komen we elkaar weer buiten op straat tegen, een heel nieuwe wereld...